Day 8: Sunrise Boat Tour, Broken Bungalow, Photographing Police Man and the Best Hotel of Bali

Om 5 uur werd ik weer wakker van de morning monks, maar dit keer was het niet weer omdraaien en verder slapen, maar eruit en douchen. De douch was vreselijk trouwens, het was of ijskoud of kokend heet. Ik moest douchen door mijn handen onder het hete water nat te maken en dan over mijn lichaam te wrijven, als ik onder de douchekop stond verbrandde ik mijn huid. Mijn haar waste ik op de ijskoude stand, met mijn hoofd naar achter gebogen, zodat ik niet onderkoelt raakte. Om half 6 stond Amid voor mijn deur, hij haalde mij op samen met twee anderen van de Pelangi Homestay, het bungalow hotel waar ik verbleef. De twee anderen waren een stelletje van mijn leeftijd, maar dan Duits. Ik kon al hun gesprekken verstaan, maar ik praatte liever Engels met ze, dat spraken zij ook goed, maar dan wel met een ernstig Duits accent. Het meisje had haar geblondeerd haar in twee vlechten die al op de bovenkant vanhaar hoofd begonnen. Ze had overduidelijk met de vlechten geslapen, wat kleine haartjes sprongen er aan alle kanten uit. Ze had vrij veel make-up op voor de meeste mensen die ik ontmoet had, de wenkbrauwen ontzettend dun geëpileerd en met bruin potlood ingekleurd, waardoor haar fel blauwe ogen extra veel indruk gaven. Misschien dat ze toch wel jonger was dan ik, ze leek nog wat onzeker van de pubertijd. Haar vriend was een lieverdje, net als zij, hij had kort donker bruin haar en donkere ogen. Amid haalde ons op met een busje en we haalde daarna nog een meisje op van onze leeftijd, net als ik een alone female traveller. Ze was Frans en we konden goed onze ervaringen en kennis met elkaar delen. Zij was ook verbaasd over hoe veilig het was om alleen op Bali te reizen, ze vertelde dat ze een motorbike huren te eng vond, ookal probeerde  ik haar te overtuigen dat het zo makkelijk is als fietsen. Het duitse stel had zich ook nog niet op een scooter gewaagd, maar ik zag de verlangen in de ogen van de jongen toen ik mijn geweldige avonturen van het rijden door de bergen vertelde racend op de scooter. Ik vertelde veel tips die ik in de Lonely Planet had gelezen, die zij niet hadden. Zoals dat je moet oppassen voor de lokale witte palm wijn hier. Er zijn doden gevallen van deze drank, omdat als het verkeerd geproduceerd wordt, er een dodelijk giftige vorm van alcohol ontstaat. Het franse kleine meisje, make-up loos, met kort bruin haar in een staartje met een grote lompe Canon om haar nek (dezelfde die mijn pa en zus heeft) schrok op toen ik dat vertelde. Ze had de vorige avond die wijn gedronken en zei: ‘If it was deadly I would have been dead by now right?!’ En knikte, ‘Yes, or in the hospital, so you are Lucky, but you can better not drink it again!’. Amid was akelig stil nadat ik het verhaal van de palm wijn had verteld. Treurig vertelde hij later dat hij drie mensen kende die op die manier overleden waren, waarvan twee goede vrienden waren. Hij zei dat het slechts een paar jaar geleden was, en dat de wijn niet dodelijk was geweest als zijn vriend slechts een paar glazen had gedronken, maar de hele fles in zijn eentje was teveel gif voor zijn lichaam om te verwerken. Op de weg terug van de bar naar zijn huis is hij dood neer gevallen, en later gevonden levenloos op straat, daarnaast waren er 80 mensen in het ziekenhuis beland, de mensen die het gelukkig wel bij slechts een glaasje hadden gelaten. Risico’s nemen maakt het leven een stuk leuker, maar dit risico ga ik niet nemen, ik hou het lekker bij mijn Bintang bier.

Het begon al lichtelijk te schemeren toen we aankwamen bij het meer naast Bedugul, the Lake Danau Bratan. Bij dit zelfde meer was ik twee dagen ervoor ook gestopt voor een gegrild maiskolfje op de parkeerplaats met alleen locals. Maar in het op komende ochtendlicht had het een heel ander uiterlijk, spookachtig. Toen we naar de over liepen en ik de kleine felgekleurde kano’s zag, wou ik me eigenlijk direct om draaien. O nee, waarom heb ik niet bedacht dat ik kleine gammele bootjes dood eng vind, in welke situatie heb ik mezelf nu weer gebracht! Ik wou omkeren, zeggen dat ik me niet lekker voelde, of eerlijk zijn dat ik waterangst had en deze bootjes er te onveilig uit vond zien. Het idee van omkiepen in dit spookachtige meer liet mijn hart sneller kloppen, was ik wel al echt opgehaald, of lag ik nog te slapen en was dit een nachtmerrie?

Ik had al betaald, ik was al vroeg opgestaan en ik moest het nu doen ook! Als eerste stapte ik op de boot, Amid hield de andere kant vast zodat de boot niet al in het water zou glijden met alleen mij erin.  De boot schommelde van links naar rechts, maar was een stuk steviger en rustiger dan ik had verwacht. Ik ging zitten aan de voorkant van de boot, achter me zat het duitse meisje, dan de duitse jongen en daarachter het franse meisje en Amid. De mannen hadden een peddel, waarmee ze ons heel rustig over het meer roeiden. Amid wees naar de bergen, en de grote Moskee die nu heel goed te zien was vanaf het meer. Ik was zo blij dat ik mezelf gepushed had en niet als een mietje terug naar de bungalow was gegaan. Het was zó  mooi en ik had een eerste rang zitplaats. Met zonsondergang wordt het uitzicht vaak verpest door wolken en hordes toeristen vertelde Amid. Elke plek op Bali, elk strand, berg, vulkaan, meer of tempel, moet je zien als de zon net opkomt. Dit advies heb ik goed in mijn oren geknoopt, hoewel ik niet een ochtend mens ben, ben ik wel een mens die houd van weinig mensen en de mooiste natuur, zo moet je maar keuzes maken! Die ochtend bleek al gauw dat hij groot gelijk had. Ik was het meest verbaasd over de mist, die was op dit uur nog maar amper aanwezig, maar het vormde terwijl de zon het landschap verwarmde in prachtige wolken, van zeker 4 verschillende types (oh yeah,ik kon eindelijk cool doen met mijn wolkenkennis, geleerd in het eerste studie jaar).

We gingen met de boot langs een Hindoe tempel, de Pura Ulun Danu Bratan. We voeren lang alle kanten om de beste foto’s te kunnen maken. Daarna stapten we de boot uit en gingen we de heilige grond op. Er was ook een boeddhisten tempel, Amid vertelde dat het boeddhisme eigenlijk hetzelfde is als het hindoeïsme, alleen dat een boeddhist een gele mantel draagt, en een hindoes een wit gewaad met witte molton op het hoofd. Voornamelijk waren er hindoes in Bali, de witte gewaden zag ik mijn meeste hotel eigenaren dragen, zeker op hun foto op Airbnb! ! (De site waarmee ik alle hotels, hostels en homestays boek, als je het ook wilt stuur ik je een uitnodiging want dan kan ik 90 euro reisgeld tegoed!)

We gingen terug het water op en de mist kwam alweer in een dikke laag het meer op, de bergen verdwenen in de witte wolken.

We kwamen aan wal, veilig en al, en gingen ontbijten in het eerste ochtendlicht. Direct veranderde de bibberende ijskou in zwetende hitte. Ik wist niet hoe snel ik mijn vest uit kon doen! We kregen een echt Balinees ontbijt, gemaakt door de zus van Amid. Het was kokos, met hele aparte tropische groenten welke een beetje naar aardappel smaakten, en paarse plak rijst, en witte rijst gemaakt in de vorm van een driehoek, en daarover sojasaus. Ik was vooral blij met de groenten en fruit!

Maar ik werd wel lichtelijk misselijk van de grote gekke maaltijd, mijn maag snapte niet wat het was of hoe hij het moest verwerken. Een glaasje koffie drap erbij, en we hebben heerlijk gekletst in het langzaam klaar daglicht wordende landschap. Amid vroeg wanneer ik zijn scooter terug wou geven, zijn scooter?! Het is grappig hoe iedereen elkaar kent, als je een scooter leent bij iemand, en later een tour doet, is degene die de tour geeft de eigenaar van de scooter en als je dan naar een restaurant gaat, ontmoet je weer de zoon van de tour guide en zo blijft het door gaan. Iedereen in het dorp is bevriend met elkaar, en zo weet ook iedereen waar je verblijft en wat je allemaal hebt uitgespookt en waar! En dit is niet alleen zo’n klein plaatsje als Bedugul, nee, ik zag dit over het hele eiland voorkomen. Mensen in Indonesië zijn veel minder op hun zelf gericht en meer op anderen, ze hebben grote netwerken en zijn socialer dan wij Europeanen. Tot die conclusie kwamen we tijdens het vreemde ontbijt, de koffie drap had zijn werk weer gedaan.

Ik liep terug naar het hotel, het was half 9 en de meeste toeristen sliepen nog. Ik zag dit als een kans op even lekker hard te gaan rijden op mijn Honda, voor de laatste keer een rit door de Misty Mountains! Maar het was vrij druk op de wegen al, dat komt omdat moslims vroeg op moeten staan volgens hun geloof, voor zonsopgang (verklaart het concert van 5 uur s’ochtends!).

Zoef! Daar ging ik weer, al de derde dag op mijn brom beest, en ik durfde nu alles. Ik kon al makkelijk op automatische piloot rijden, ik heb ook een filmpje gemaakt, maar een filmpje uploaden op reislogger is nog niet gelukt! Die komen nog als ik goed internet heb, misschien pas in Hong kong. Ik ging naar de anderen twee meren, dichtbij Danau Bratan. Ook ongelofelijk mooi. Jammer dat ik nu zie dat mijn lens vies was.

Ik reed terug naar het hotel, denkend dat het mijn laatste ritje in de bergen zou zijn, maar de dag liep heel anders dan verwacht. Ik parkeerde de motorbike op mijn oprit, en dacht een seconde dat ik mijn raam open had laten staan. Maar zag dat het niet het geval was, de balk die ik achter het raam had geschoven lag gebroken op de grond in mijn bungalow. Mijn laptop! dacht ik terwijl mijn hart een klopje oversloeg. Mijn camera! Toen herinnerde ik mij dat ik die gelukkig in mijn daypack had, maar wat ik niet had, wat ik aan de oplader had laten liggen, was mijn mobiel. Ik stormde de kamer binnen, de oplader lag er nog, maar mijn mobiel was weg. Ik groef nog wanhopig in mijn backpack, hield al mijn tassen ondersteboven, liet alle spullen eruit vallen, voelde in alle zakjes. Foetsie. Godver, godverdomme. Hoe dom ben ik? Waarom laat ik waardevolle spullen achter in een bungalow die met houten ‘sloten’ zijn ‘beveiligd’. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Gekke Gerrit moet alles hebben gezien, hoe graag ik wou dat hij kon praten…

Ik rende naar de receptie, ‘My Phone is stolen! A thief has stole my Phone!’ Het zusje van Raka (die dus niet goed engels kon) snapte er niks van. De moeder keek even onnozel. ‘Mobile Phone, telephone, Mobiel, it is gone, look, come!’ Ze liepen met me mee en waren geschokt van de gebroken balk. ‘Did you see anyone? Do you have a camera here?’ Ze schudde nee, ze hadden allebei niet. ‘Can I call the police, is there a police station nearby?’ Ze schudde weer nee… ze snapten Engels zo weinig als ik het geloof in god snap.   

Ik heb denk ik 5 minuten in mijn bungalow gezeten, voor me uit gestaard (de ontkenningsfase). Ik wist echt even niet wat ik moest doen in deze situatie. Wie moest ik bellen? Ohja, ik kon niet bellen, wie moest ik mailen? Is er een politie site waar ik aangifte kon doen, net als in Nederland?  Ik wou mijn ouders spreken, die sliepen alleen nog door het tijdverschil, en skype werkte niet. Wat moet ik nu doen.. is mijn mobiel echt weg? Wat zat er nog meer in mijn mobiel hoes? O god mijn pinas, maar ze hebben de code niet gelukkig. Oo nee mijn nieuwe 64GB geheugenkaart met allemaaI muziek erop! Hard op zuchtte ik, wat nu?

GOOGLE IT. Ik opende mijn laptop ‘Phone stolen in bali’ tikte ik in de machine die antwoord geeft op alle vragen. En ja hoor, genoeg berichten verschenen in het beeldscherm. Zoals ‘Is hij verzekerd? Dan willen de meeste verzekeringsbedrijven een politie aangifte zien voordat ze het geld terug geven. Je moet daarvoor naar het dichtstbijzijnde lokale politiebureau gaan, vraag waar het is aan je hotel manager, en je hebt ook een handtekening van hem nodig als bewijs dat het in het hotel gebeurd is.’ De manager! Dat is een goed plan, ik rende terug naar het meisje, ‘Could you call your boss? Can I talk to your boss? Your manager?’. Ze begreep boss wel en tikte een nummer in op de ouderwetse telefoon van de receptie, met zo’n kruldraad. Dewa, heette de man, hij snapte me ook niet goed maar kwam er zo snel mogelijk aan. Daar zat ik weer wezenloos voor me uit te staren in mijn ingebroken bungalow, nog steeds kon ik het niet geloven. Dewa kwam aan en deed me uit mijn gedachten opschrikken. Ik legde het verhaal uit, en dat ik een politie report nodig had. Hij belde zijn vriend op het politiebureau (connecties, I told ya) en ik kon daar heen gaan op de scooter. Het was een kwartiertje rijden naar Baturriti, maar ik heb er 5 minuten van gemaakt. Want ik werd ineens boos jonge! GODVER DE GODVER! dacht ik terwijl ik harder en harder ging rijden (agressieve fase). Die klootzak! De motherfucking klootzak! Het is MIJN mobiel, mijne! Wat doe je met je gore handen aan mijn mobiel?! I am going to find the thief, and KILL him! He is going to choke on my phone and then I’ll steal his phone and take a picture of his dead body and send to al his friends! Ik was al de ergste wraak acties aan het bedenken, en ik draaide het handvat volop naar me toe, ik racede met bijna 100 over de bergwegen, en het voelde zo goed. Ik snap nu de uitlaat klep die het hard rijden in een auto of ander voertuig kan hebben,  niet die waar gas uitkomt, maar de uitlaat klep van emoties. Nu reed ik wel roekeloos, niks boeide me even meer (begin van verdrietige fase).

Aangekomen bij het politie bureau waren de mannen meer bezig met flirten dan me helpen. De ondervraging begon weer, maar niet over mijn mobiel, nee, maar: ‘Where you come from? Do you have boyfriend? You alone in Bali? You so beautiful, do you want coffee?’. Toen ik dacht dat ze me eindelijk serieus gingen nemen, door mijn passport te vragen, bleek het dat ze alleen wooden kijken hoe oud ik was! Ze spraken nauwelijks engels, ik voelde me verdrietig worden, niet dat ik huil waar anderen bij zijn, maar ik had het gedaan als ik alleen was (depressieve fase).

Elke politieagent die binnen kwam bleef in de wachtruimte staan waar ik zat, verbaasd over de blanca (zo werd ik in het dorp genoemd) met blonde haren die daar zat, proberend niet al te sip te kijken. Inmiddels had een hele horde politieagenten zich om me heen verzameld, maar dan tien man, mar er was niemand die wat deed.  Een oudere politie agent werkte op mijn zenuwen, hij zat continue foto’s van me te maken ‘onopvallend’. En hij zat me slijmend aan te kijken. Ik zei dat hij best me op de foto mocht als hij dat wou, maar dat verstond de man natuurlijk niet, de taal barbaar.

Dewa kwam eindelijk aan, mijn reddende engel. Hij kon als tolk helpen het verhaal uit te leggen, alsnog niet helemaal correct want hij dacht dat mijn passport gestolen was, niet mijn mobiel…    

Na mijn hele middag op het politie bureau te hebben gezeten, en het verhaal eindelijk werd begrepen na, hebben ze een politierapport geschreven! Wel in het Indonesisch, maar dat moest wel, anders had er iets gestaan van; ‘Me polisi, me help blond, steal Phone, yes, coffee.’

Nee oke, dat is gemeen, maar kom op, je snapt mijn frustratie.  

Ik zat nu wel voor de laatste keer op de scooter in de bergen, ik reed al weer rustig. Mijn mobiel is weg, het is kut, maar boos zijn of verdrietig verandert er niks aan. Ik kan er alleen het beste van maken hoe het nu is (acceptatie fase).

Ik checkte uit bij het hotel en heb Dewa, Raka en het hele gezin bedankt en daarna afscheid van Gerrit genomen. Ik ging met een vriend van Amid, die taxi chauffeur is (connecties, jaja) naar Ubud, mijn volgende bestemming. Ik was blij dat ik weg kon van de eerst zo leuke bergen, nu wou ik naar een plek met mensen die me wel konden verstaan en waar ik niet werd herinnert aan mijn verlies elke keer.

Gek dat ik pas een week in Bali ben, het voelt veel langer. Zoals de weken dagen waren geworden voor mijn vertrek, zijn de dagen nu weken geworden. Er gebeurd zoveel op een dag, zoveel nieuwe indrukken, dat je veel meer onthoud, waardoor de dag veel langer lijkt. Dit is ook waarom het leven langzamer lijkt te gaan als je jong bent, dan maak je nog veel nieuwe dingen mee, dus sla je meer op in je geheugen. Maar het leven gaat sneller als je ouder wordt, simpelweg omdat je al zoveel dingen gezien hebt, dat het nutteloos is dezelfde informatie weer in je brein te verwerken, het wordt als het ware niet ervaren. Ik ben nu van mening dat je het akelige fenomeen dat elk jaar steeds korter wordt kan tegen gaan, je moet gewoon je hele leven reizen en nieuwe dingen zien, je brein verrast en scherp houden, dan gaat de tijd weer als een schildpad.

Het lot lag weer op de loer, een andere hotelgast had auto problemen, de wagen startte niet. Ze kwam uit Ubud en moest daar ook heen! De rit deed me de hele akelige dag vergeten, de vrouw van eind 30 was een slimme, lieve en Engels sprekende schat. Het klikte weer magisch, en we hebben de lange reis van de bergen naar Ubud als twee oude wijven zitten lullen. Ze wou mijn email, nummer,  Facebook en met mij op de foto (ja went het voor jullie ook al? Dood normaal toch, met een oudere vrouw op de foto waarmee je in de taxi zit?). En we kwamen aan in Ubud, de vreselijke hitte was weer terug, ik begaf me weer in de droge woestijn. 

Maar niet levenloos, en geen dorre vlakte met slechts wat zoutbestendige cactussen. Nee, bijna een Indonesische Las Vegas. BOM vol met toeristen. Ik had nu een westerse cultuur shock. Ik was de toeristloze, Balinese, rustige berggebieden zo gewend, dat ik de westerse cultuur heel anders ervaart. Of beter gezegd, voor het eerst ervaart. Net zoals je de geur van je huis ruikt na een lange vakantie, het was er ook al toen je weg ging, maar nu ruik je het omdat je het niet meer gewend ben. En wat rook de westerse wereld vies! De asociale buitenlanders met alle blote huid, de fel geblondeerde haren die hingen over de onbedekte schouders. De arrogante gezichten die alleen maar gaven om materialistische dingen, die leven op ‘meer meer meer’ en ‘kopen kopen kopen’ en’ik ik ik’ in plaats van samen met elkaar leven, sociaal zijn en waarde hechten aan de echt belangrijke dingen. Wow, ik zag mijzelf nu vanuit het oogpunt van een Indonesische moslim, ik was dus wel zoals zij gaan denken! Ik voelde me helemaal niet thuis tussen mijn eigen mensen en cultuur, ik wou weer terug naar de bergen, ik leer wel Balinees, haal me weg bij dit zondelijke volk!

Goed dat ik stapje voor stapje de cultuur van Bali heb ervaart, elke stad of dorp was weer een tikkeltje minder toeristisch dan de vorige. Zo heb ik een cultuur shock eigenlijk voorkomen. Als ik direct naar Bedugul was gereisd, was ik extreem geshockeerd geweest ,en was ik misschien zelfs depressief geworden, huilend van heimwee. Maar ik had niet bedacht dat ik ook weer hetzelfde, stap je voor stapje, terug moest doen om weer te wennen aan mijn oorspronkelijke cultuur.  Een cultuur shock van je eigen cultuur, gekker moest het niet worden. Maar dat werd het wel, want ik miste Gerrit.   

Ik was afgezet bij het einde van de Hanomanstraat, het was een eenrichtingsweg waar je niet makkelijk kon stoppen. Mijn rugzak zit inmiddels tegen de 20 kilo, de plotselinge hitte en last op mijn rug maakten de zoektocht naar het hotel een zware opgave. De Hanomanstreet 39A, een adres dat ik nooit zal vergeten omdat ik moeite had met het te vinden! Ik zocht naar een hotel, maar er was tussen de winkels 37 en 45 (heel slecht aangegeven trouwens) geen huis te vinden. Tot ik na een aantal keer vragen werd gewezen naar een bord die bij een steegje stond tussen de huizen 37 en 45; “D’Rompok House” hebbes! De bordjes leidde me door meerdere poortjes en langs huisjes waar locals woonden, ik voelde me gelijk al meer op mijn gemak. De rondleiding eindigde bij het hotel, dat machtig opsteeg tussen de simpele huisjes. Slierten van planten op het balkon hingen als een sluier over de voorkant van het gebouw. Het hotel was open, het bureau van de receptie stond als het ware op het terras op de begane grond. Een ronde Balinese vrouw van in de 30, met een enorme moedervlek op haar voorhoofd kwam tevoorschijn uit het kleine huisje naast het D’Rompok House. De vriendelijke ogen en lach begroette de mijne. Zij was de host, voor het eerst een vrouw, en het was natuurlijk weer een schat! Ze leidde mij naar mijn kamer. De beelden en versiersels door het hotel vielen me direct op, de doeken aan de wand, een beeld van Boeddha bovenaan de trap, de vers geplukte bloemen die boven de oren van de Boeddha waren gestopt. Ze opende mijn kamerdeur en ik was gelijk de vreselijke dag vergeten.

De kamer was zo mooi, echt perfect, het beste hotel dat ik ooit zal hebben in Bali, Lombok, Thailand of Laos! Een eigen grote kamer met een zacht kingsize bed, de kamer was met bleek schoongemaakt, dus écht goed schoon, geen beestjes, ruim privé balkon, badkamer met WARME douche en een hele lieve beleefde vrouw, Mama Moedervlek, die me verzorgde. Ook was de kamer gedecoreerd, schilderijen hingen door mijn appartement, de badkamer deur was in allerlei kleuren geverfd en ik had kunstbeeldjes van onder andere herten in mijn kamer staan. De wasbak was een uitgeholde steen, die vooral voor mij, als aardwetenschapper, een fantastisch aanzicht was! Maar het beste was de sfeerlamp, een kunstwerk op zich, die een rode fijne gloed gaf. Voor het eerst een hotel die snapt hoe belangrijk het is om goed comfortabel licht te hebben, in plaats van het koude witte ziekenhuis licht.

Ik wou mijn ouders spreken, het was inmiddels s’avonds, en voor hun dus middag. Ik herinnerde mij dat ik mijn wekker mee had genomen, die stond nog op de Nederlands tijd. Stom verbaasd zag ik dat het geen 8 uur tijdverschil is, maar het is hier dus 6 uur later! Ik snap nog steeds niet hoe dit mogelijk is, geografisch gezien kan dat niet kloppen. Mensen hechten blijkbaar geen waarde aan de correcte zontijd, het is hier half 5 al licht en half 7 al pikken donker, als dat twee uur later was geweest had dat een stuk natuurlijker gevoelt.

Maar goed, ik wou mijn ouders zien op skype, ik begon ze al lichtelijk te missen en ik wou vooral even overleggen over de mobiel! Skype werkte niet, keer op keer, foutbericht na plotselinge afsluiting en weer een foutmelding. Dit was de derde keer proberen, en nu vond ik het voor het eerst écht heel vervelend dat het niet werkte. ‘Mama.. Papa..’ Zei ik met een jammerende stem en ik voelde tranen in m’n ogen opwellen. Net op het moment dat ik wilde huilen (nagolf van de depressieve fase) deed Skype het! Alsof het programma pas wilde werken als ik er zoveel waarde aan hechte dat ik zou huilen als hij het niet deed.

De verbinding liep niet geheel zonder schokken, maar tenminste kon ik met ze ‘bellen’ en ze even zien en over de mobiel praten, de papieren die ik bij welke verzekering in moest leveren enzo. Ze hadden bijna bezoek, dus niet veel tijd. Ik gaf ze met de laptop een rondleiding door mijn luxe appartement in Ubud, mijn moeder viel gelijk de sfeerlamp op, en onder dat rode licht heb ik heerlijk geslapen.