Day 23 : The Touchy Dutchman, A Sign for Stress, the Dining Duo & Swinging at Surfers Bar

Samen zaten we weer te ontbijten, en te lachen om de pannenkoekenbakker. Vandaag gingen we dan eindelijk samen wat doen, beide hadden we zin in het strand en ik was weer helemaal beter, en zij mocht eindelijk weer het water in met haar verminkte teen. Beide klommen we op onze scooters en reden we over de kustweg naar het oosten. Zij ging voorop, en zou me leiden naar de mooiste plekken van Zuid Lombok. Haar Honda was zwart met rood en gloed nieuw! Ik moet zeggen dat ik wel jaloers was, maar ja, daar heb je een grotere kans mee dat je moet betalen voor krassen, want de eerste zie je altijd zo goed op nieuwe spullen. Mijn Honda zag eruit alsof hij dwars door de ruige natuur van de ene naar de andere kant van het eiland had gereden, o wacht, dat was ook zo! Maar ik bedoel, mijn scooter zag er al zo uit toen ik hem ging lenen, dus extra schade viel niet echt op.

De weg was heel leeg, we kwamen bij een grote rotonde, en sloegen rechtsaf. Zwerf honden sliepen op het wegdek, waarschijnlijk omdat het lekker warm is in het begin van ochtend. Valentina zat te twijfelen hoe ze ook al weer moest rijden, ze was er al meerdere keren geweest, maar het bleef moeilijk. Veel wegen lopen hier dood, of gaan in een rondje, en bijna niets is aangegeven op borden. Je mag blij zijn als je een bord ziet.

Het eerste strand waar we kwamen was erg bijzonder, groot en met een enorme rotsblok in het midden. Het heet Seger Beach.

Jammer genoeg was het net eb, en was daardoor het water zo ver terug getrokken dat surfers en zwemmers nergens te bekennen waren. De gekrompen zee liet een ruig landschap achter van stenen en fijner sediment. Erg opvallend was een schommel die was gebouwd op het zand, die met vloed in het water staat. Voordat ik weg ging naar Indonesië, heb ik natuurlijk wel even gekeken naar foto’s van Lombok, en een foto met een schommel erop, vond ik één van de meest aansprekende foto’s.

Ook al zijn deze niet op deze plek genomen, je snapt het idee.

Ook heel erg leuk, er waren weer water buffalo’s! Maar dit keer van heel dichtbij. Er was een kleine waar ik heel hard om moest lachen (nog steeds), hij keek zo onnozel. Het leek wel alsof hij lachte, speciaal voor de foto. Ik heb nog een kort filmpje van dit moment, maar je hoort mij vooral lachen.

Hier staat valentina op!

We reden verder naar het volgende strand, ergens waar we wel konden zwemmen.

Pantai Aan heette haar lievelingsplek, maar gauw was het ook de mijne. Een paar lege ligstoelen van bamboe stonden daar uitnodigend op het fel witte zand. Het water was weer abnormaal blauw en dit keer, was het écht rustig.

Het mooiste strand van Lombok misschien...

“I always come here, and see no one for hours. Every time I buy a coconut in that little restaurant there, those are the best. He stores the coconuts in the fridge, so the water and milk are ice cold,” zei Val, en ze wees naar een klein bamboe huisje, niet ver van de ligstoelen.

“The food is also good,” zei ze er nog achteraan.

“Is it ever NOT good in Indonesia?” vroeg ik plagerig.

We gingen liggen op de banken, zij schoof die van haar eerst volop in de zon. Maar ik liet mijn stoel maar onder de parasol van palmboomhaar, om dit uur in de zon liggen is vragen om een zonnesteek. Haar bruine huid liet zien dat zij het wel gewend was, mooi is het wel, maar goed is het niet.

Trouwens, wij vinden een bruin getinte huid wel mooi, maar in Azië is wit juist mooi. Heb ik misschien al verteld? In Indonesië en Hong Kong, en waarschijnlijk ook in Thailand, heb je alleen maar gezichtscrèmes met ‘whitening’. En tonic die je huid een paar tinten lichter zou moeten maken. Ik heb eindeloos gezocht naar showergels, crèmes, scrubs en tonics  zonder whitening, maar dat is gewoon niet te vinden! Maar ik vraag me af in hoeverre het waar is. Ik bedoel, ik heb express een dagcrème gekocht met zonnebrand erin, en dat die whitening heeft snap ik nog wel, maar hoe doen die andere beauty products het zonder zonnebrand erin? Er zal toch geen zuur of bleek in zitten? Ik vind het maar vreemd.

Waarom wit zo mooi is? Het staat voor een jonge leeftijd. Je ziet hier ook vaak, dat de oudere mensen een donkere (en sterk gerimpelde) onegale huid hebben. Vast omdat ze geen zonnebrand hebben gedragen hun hele leven in de tropisch zon, dus dan veroudert de huid snel maar wordt ook bruiner. Ga je naar Azië? Dan moet je eigenlijk uit de zon blijven, dan vinden ze je veel mooier met je extreem blanke (en dus hele jonge) huid.

Maar Valentina boeide het helemaal niks om een tint te krijgen. We hadden het nog over huidskleur, ze zei dat ze mijn kleur heel mooi vond. En ik was juist jaloers op haar bruine huid. Ik ging schelpjes verzamelen op het strand, de meeste die ik heb meegenomen komen hier vandaan. Zij ging eerst zwemmen, maar ik wachtte nog even. Toen ik uiteindelijk ook in de zon ging liggen, wist ik niet hoe snel ik in het water kon komen!

Helaas werd ik gauw bangig in het water, ik heb teveel waterangst om me veilig te voelen alleen in de golven. Toen ik me bedacht om te snorkelen hier, werd ik nog banger. Ik wil helemaal niet weten wat er voor enge beesten onderwater zwemmen, het idee gaf me al genoeg stress om weer het water uit te gaan. Iedereen heeft zo’n zijn angsten, mijne is toch echt water (en spinnen, o daar heb ik nog en verhaal over, maar die is voor later!).

We haalden samen de kokosnoten, en ze waren inderdaad de beste! De smaak was veel beter nu het koel was, en het was ook wat je lichaam nodig had in deze hitte.

Uren vlogen voorbij terwijl wel praatte over van alles.

“You have to be careful,” begon Velantina, “when you know something, that a local man doesn’t know, you should not say it. Never give advice, even if you only have good intentions. I had the other day, that I wanted to extend my visa in Lombok, but they could not do it because they didn’t understand how to calculate from dollar to rupiah. When I told them how to do it, they became very angry! They acted like I was too stupid to listen too and refused to help me anymore. I still have to figure out a way to stay longer in Lombok!” zei ze boos, erg begrijpelijk.

“Good that you inform me, I didn’t know. And I tend to act like a know-it-all,” zei ik.

“You have not experienced this? Most women I met had these kind of troubles with men.”

“Not strange, if you think about how women are considered unequal to men in this country. They are not used to hear a female telling them what to do!”

“Yeah right? Have you seen any woman at all in Lombok?”

Ik moest diep nadenken. De vrouw van het hostel in Senggigi, de vrouw op het podium tijdens het Jazz festival, de vrouwen achterin de pick-up trucks en de verkoopsters op het strand. Dat klinkt veel, maar als je dat vergelijkt met alle mannen die ik gezien heb in de tijd op Lombok, dan is het een zeer klein percentage.

“Yes, some, but… wow, you are right! I have seen almost no women on this island!” zei ik verbaasd, het was me nog niet zo opgevallen, totdat ze het zei. Zo zie je maar weer, dat praten met andere reizigers ook veel kan bijdragen je kennis van de andere cultuur. Een ander brein valt toch andere dingen op. Maar zij was hier ook al maanden, zij liep dus eigenlijk ver voor op het leerproces dat je ondergaat als je gaat leven in een ander land.

“And some boys are also so disgusting. The things they always say,” zei ze, en ze zuchtte luid.

“What do you mean?” vroeg ik.

“You know, when a local surfer says: Long hair, long live, big banana, happy wife,” ze zei het alsof ik het zinnetje moest kennen, maar ik hoorde het voor het eerst en vond het juist ontzettend grappig.

“Really, this is the first time you here that? What about, when a man says: People of Lombok are small but spicy,” zei ze, het ging over duidelijk over hun geslachtsdelen.

Ik schaterde van het lachen, wat goor, maar wat grappig!

“I had to laugh the first times too, but after you hear it too often, it becomes disgusting and annoying,” ze zuchtte weer.

“Small but spicy,” herhaalde ik lachend, “Are they really small?” vroeg ik me af.

“Have you ever had sex with a local here?” vroeg ik aan haar, zij leek me wel een vrouw waarmee je open over seks kon praten. En ik had gelijk.

“No, not yet, and also not planning too. But I think that most are smaller than average,” zei ze, nu ook lachend.

“Small… and circumcised of course! They are all moslim,” bedacht ik me ineens.

“O yeah that’s true!”

 “That would be weird. Don’t you think? Or is that normal in America?” vroeg ik haar.

“No, that’s not normal. And I find it weird too, I always think: how should I play with this?” zei ze.

Nu schaterden we beiden van het lachen.

Na een lang gesprek over seks, sloeg het onderwerp om in de anticonceptie pil (geen hele rare wending). Ze vertelde dat haar sproetjes op haar gezicht pigment vlekjes zijn die komen van de pil, en dat ze veel mensen kent die er ook nare bijverschijnselen van kregen. Een vriendin van haar was van plan zwanger te worden, maar blijkt dat niet goed meer te kunnen na het slikken van de pil. Ik werd hier erg bang van, maar moet nog onderzoek doen of dit echt zo kan zijn. Zo ja, dan stop ik er mee! Want ooit wil ik wel kleine druiloortjes, ik gooi ze wel achterop mijn backpack, hoppa!

Uit het niets verschenen twee ogen uit de schaduw onder de ligstoel naast me.

Een klein zwerfhondje, de liefste en zieligste puppy die ik ooit had gezien. Die oogjes, waren hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk. Hij was zo mager. De moeder kwam er even later ook bij, en samen speelden ze naast mijn stoel.

Ze waren beide schuw, maar bleven rond ons zwerven, waarschijnlijk in de hoop voor wat eten. Je zag de kleine vaak zuigen aan de tepel van de moeder, maar er kwam volgensmij amper melk uit, ze was zo ondervoed dat ze geen melk kon produceren.

Ik vroeg of Valentina honger had en haalde toen voor ons allebei Nasi Goreng van het restaurantje dichtbij. Maar ik had niet twee borden gehaald, maar drie. Het derde bord zette ik op het zand naast de hondjes. Gulzig aten ze de vette rijst met vis en groenten. Het is natuurlijk niet een ideaal maal voor een hond, maar ik wist zeker dat dit beter was dan niks. Met zijn vieren zaten we te genieten van het voedsel. Ik gaf de beestjes nog water in de overblijfselen van mijn kokosnoot, maar dat wouden ze niet. Het voelde als een goede daad, maar ook weer niet, want ik wist dat ze de volgende dag alweer honger zouden hebben, en ik er niet opnieuw zou zijn. Het was een oplossing op kort termijn, maar op lang termijn hadden deze dieren gewoon een baasje nodig. Heel erg hoe dieren hier worden verwaarloosd, overal kom je straat honden tegen, hele groepen, en een groot deel heeft nog hondsdolheid ook. Maar geld voor castratie of opvang is er niet. Ik ben gelukkig optimistisch, en verwacht dat dit eiland door de toeristische inkomsten ontwikkelt, en geld besteed aan asielen. Want zelfs al ben je geen dieren fan (wat veel hier zijn, ze zien dieren als minderwaardig) dan heb je alsnog het probleem met de ongelukken die ze veroorzaken in het verkeer. Ooit zal hier wat aan gedaan worden, maar nu is het nog even afzien voor elke dierenvriend die hier komt, je kan ze niet allemaal te eten geven.

Er stopte een bus met toeristen in de verte, en al gauw werd het drukker op het strand, helaas.

Er kwam een jongeman op de ligbank naast ons zitten. Ik weet niet meer goed hoe we aan de praat raakten, maar op gegeven moment hadden we een gesprek met zijn drieën. Hij leek op een man uit India, en ik was daarom erg verbaasd toen hij zei dat hij uit Nederland kwam. Toen Valentina iets moest doen, volgensmij weer iets met betrekking tot haar visum, waren ik en de jongen alleen.

“En wat is er allemaal aan de hand in Nederland nu?” vroeg hij. Hij had een donkere huid en zwart kort haar, niet knap maar op zich wel een vriendelijk gezicht. Ik was blij dat ik weer is Nederlands kon praten!

“Ehm, geen idee, hoe bedoel je?” vroeg ik.

“Nou, vlak voordat ik weg ging een half jaar geleden was er allemaal drama over vluchtelingen, en dat mensen niet in de buurt van opvangkampen wouden wonen,” zei hij.

“O ja, dat is er nog steeds wel. Ik weet niet wat nu hét onderwerp is, want ik had al mijn aandacht nodig voor mijn studie. Maar Nederland is nog saai zoals altijd, haha. Wat doe jij hier dan al zo lang?”

“O ik heb hier Engels gegeven op school, en ben nu bezig met ander werk zoeken.”

“Nog niet van plan om terug te gaan naar Nederland?”

“Nee, dat sowieso niet.”

Na een tijd praten haalde ik een Bintang van het cafeetje. Hij wou niet. Toen ik kwam aanlopen met het koude transpirerende biertje, en enthousiast begon te praten over de reis, zat hij me van top tot teen te analyseren en te lachen.

“Wat?” vroeg ik.

“Je bent ineens heel gestrest. Je praat plotseling snel en ik kan het zien aan je lichaamshouding.”

“Gestrest? Nee, ik denk het niet. Ik ben gewoon energiek,” zei ik en ging zitten.

We praatte verder, en opnieuw zei hij: “Nee je bent echt gestrest, sinds die vrouw weg is, hoe heette ze nou? Valentina? Vind je het eng om met me alleen te zijn?”

“Nee, moet ik bang zijn om met je alleen te zijn?” vroeg ik.

“Nee, dus ga maar lekker rustig zitten, en ontspan,” zei de Indiase man. Hij kwam steeds dichterbij zitten, en ook al zaten we op een strand met meer mensen, vond ik hem nu toch wel een beetje op mijn zenuwen werken.

“Ik zie het aan je handen bijvoorbeeld,” zei hij toen hij naast me op mijn lig stoel ging zitten. Hij pakte mijn handen vast en opende ze, hij trok daarna mijn vingers recht.

“Je balt je vuisten, ze voelen ook erg gespannen,” zei hij terwijl hij vinger voor vinger ging masseren.

“en je tenen! Kijk is hoe gebogen je die houd!” zei hij, en ik keek naar mijn tenen, ja hij had gelijk.

Hij ging zitten op het zand voor me en pakte mijn voeten vast. Hij ging nu mijn tenen masseren.

“Zo!” zei hij geschrokken, “ja je voeten zijn helemaal gespannen van de stress! Ik voel zelfs van die knobbeltjes onder de huid, je moet echt leren om je lichaam te ontspannen.”

Ik snapte niet goed hoe ik ineens in deze situatie was belandt, waar ik een massage kreeg van een vreemde Indiase Nederlander. Met een gezicht zonder uitdrukking keek ik naar de weirdo.

Nadat hij elke teen en de onder kant van mijn voeten had betast, keek hij op naar de bovenkant van mijn lichaam.

“Je schouders staan ook naar voren!” zei hij en ging achter me zitten, net wat te dicht tegen me aan. Hij trok mijn schouders naar achteren, dus naar hem toe.

“Relax, ontspan,” zei hij telkens. Maar dat werd steeds moeilijker, naarmate hij meer aan me zat.

Ik zou gewoon simpel “nee” moeten zeggen, “dit wil ik niet”. Maar ik vind zoiets altijd moeilijk, ik wou zijn gevoelens niet kwetsen. Dan moest ik misschien gaan uitleggen waarom ik het niet fijn vond, en eerlijk als ik ben, zal ik hem dan vertellen dat ik hem niet aantrekkelijk vond en een beetje een viespeuk! Ik wou zo’n naar gesprek liever vermijden.

“Jeetje je vingers zijn alweer in elkaar gekrompen!” zei hij, en pakte ze weer vast, “het lijkt wel alsof je nog ongemakkelijker bent gaan zitten, hoe kan dat?”

“Ehm… ja door jou. Je komt wel heel dichtbij,” zei ik toen zachtjes terwijl ik naar de grond keek. Rode wangetjes van zon en de Bintang.

“Ja? Komt het door mij?” vroeg hij lachend, “vind je het niet fijn dat ik, een vreemde man, je zomaar aanraakt?”

“Ehm… nee niet echt nee,” zei ik toen. Maar ik was niet duidelijk genoeg, ik was te ‘beleefd’, dus hij ging gewoon door.

Lang kan het niet meer duren, dacht ik toen hij mijn schouders kneedde alsof het deeg was. Als ik geen stop durf te zeggen, dan kan ik er maar beter van genieten. Hij kan toch niks doen, we zitten midden op het strand in daglicht, één harde gil en een handje vol mensen zouden te hulp springen. Ik haalde diep adem, in en uit, gewoon een gratis massage, beetje vreemd, maar niks om bang voor te zijn. Mijn tenen trokken weer recht.

“Tja, niet gek als mijn lichaam stress uitstraalt,” begon ik, “Ik heb de afgelopen jaren continue onder druk gestaan door mijn studie, ik vind het moeilijk om mijn rust te pakken, ik heb er gewoon geen tijd voor! En nu moet ik bijna weer terug naar Bali, ik weet nog niet hoe ik dat met de boot moet regelen, en of er nog wel plaats is voor mij, zodat ik op tijd het vliegtuig haal. Als ik dan op Bali aankom, dan moet ik vervoer regelen naar Denpasar, wat heel lastig is zonder mobiel. Want ja, die was gestolen! Samen met mijn bankpas… Als het me dan lukt om in Denpasar aan te komen, op tijd, moet ik naar Hong Kong, een drukke stad waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb na dit paradijs. Ik heb geen idee wat ik allemaal moet verwachten, van de woning, de studie, de mensen. Ik heb de laatste tijd alleen maar slechte verhalen gehoord over de chinezen!”

Zo dat was eruit. Het is niet alleen maar mooi dit, mooi dat, op een vakantie, het reizen brengt ook wel stress met zich mee. Het is echter wel te verwaarlozen met de enorme hoeveelheid aangename gevoelens die je ook krijgt van het reizen. Maar ach, nu ik toch op de praat -gratis massage- stoel zat, kon ik net zo goed even jammeren. Het luchtte op, net als de druk die verdween uit de spieren van mijn rug toen hij daarin begon te knijpen.

Hij ging weer voor mij zitten om mijn voeten te kalmeren. “Nee dit is echt niet normaal hoor,” zei hij toen, hij voelde aan de binnenkant van mijn zolen. “Dit heb ik nog nooit zo erg gevoelt, heb je veel gelopen ofzo?”

“Oja!” schreeuwde ik lachend, “ik heb deze week een vulkaan beklommen van zo’n 3700 meter hoog! Mijn spieren zijn er nog steeds verkrampt van, wauw dat was ik al weer helemaal vergeten door dit nieuwe wonderlijke gebied. Misschien dat ik de Rinjani tocht zelfs wat verdrongen heb, want Jezus, dat was echt marteling.”

“Oja? Vertel,” zei hij. En zo zaten we zeker nog een half uur te praten, totdat mijn Bintang op was en ik verbaasd was dat hij me nog steeds masseerde.

“Ik zou gaan skypen met mijn ouders om vier uur,” loog ik nadat ik op de klok van mijn laptop had gekeken, “ik moet er maar eens vandoor,” ik rukte me los van zijn grip en deed mijn kleding aan over mijn bikini.

“Ja ik ook, ben je ook op de scooter?” vroeg hij. Godver, ja, die staat daar, dus hier kan ik niet onderuit komen.

“Ja…” zei ik.

“Oké! Ik ook, waar verblijf je?”

“Ehm… in een homestay in Kuta,” zei ik toen. Hell no dat ik ging zeggen waar mijn slaap plek zich bevond. Ik zag hem al in het midden van de nacht naast mijn bed staan, met een spontane massage! De griezel.

Zoveel ouder was hij denk ik niet eens, maximum tien jaar (dus dertig). En zo onaardig of afstotelijk, was hij ook niet. Het had best een hele lieve man kunnen zijn, maar hij had het gewoon een beetje verkeerd aangepakt met mij. (Snap je? Aangepakt? Pa dum tssss).

We stapten beide op de scooters en ik volgde hem terug richting Kuta. Toch wel handig eigenlijk, nu kan ik niet verdwalen.

Slalommend reden we over de onverharde wegen, waarom niet recht? Omdat er om de meter een grote kuil in het compacte zand zat. Als je net wat teveel gas gaf en in de deuk reed, vloog je een stuk de lucht in. Ach, het houd je tenminste alert.

“En hoe vond je mijn massage?” vroeg hij toen, hij kwam naast me rijden, ook al moesten we af en toe weer uit elkaar om gaten te ontwijken.

“Ja, goed eigenlijk! Best professioneel,” zei ik.

“Dankje. Ik heb het geleerd van wat mensen hier. Ik zit erover na te denken misschien een massage zaak te beginnen,” zei hij, het was geen grap, “Denk je dat ik dat kan?”

O nee hè, moet ik dan toch zijn gevoelens kwetsen? Nee, ik vertel gewoon de halve waarheid.

Ik zei: “Ja, misschien wel ja. Je kan het goed,” ook al ben je erg creepy, en vraag ik me af of mensen ervoor zouden willen betalen om aangeraakt door je te worden. Misschien als je een aantal knappe vrouwen en mannen aanneemt, en die leert hoe je moet masseren, dat het wel gaat werken. Maar dat laatste slikte ik dus in, en ik lachte lief naar hem van onder mijn grote witte helm. Hij had niks door gelukkig.

“Stop is,” zei hij toen, en zette zijn motor stil. Nee, shit, nu gaan we het krijgen. Bang stopte ik, en keek naar hem toe.

“Kuta is die kant op, en ik moet hier naar links,” zei hij en wees naar de weg voor ons. O gelukkig, hij wou gewoon even aardig afscheid nemen.

“Dus wat doe je vanavond?” vroeg hij.

“Naar de Rasta Warung,” floepte ik eruit. Nee! Waarom zei ik dat? Eerst nadenken voordat je wat zegt dombo.

“Oké, misschien dat ik ook wel langs kom. Heel leuk om je te ontmoeten,” zei hij erg vriendelijk.

“Ja, jou ook, misschien tot vanavond dan!” zei ik gemaakt vrolijk, nog steeds met een neppe grijns op mijn gezicht. Nou ja, deels wel echt, want ik lach ook als ik me ongemakkelijk voel.

Toen reden we allebei weg, elke meter verder van hem vandaan voelde als een opluchting. Wat was dat voor iets raars? Het was nog te vroeg om erover te kunnen lachen, akelige situatie, vreemde vent.

Ik zette de scooter voor mijn bungalow, in de schaduw natuurlijk. Het zou me niks verbazen als die Honda explodeert na een paar uur in de zon!

Ik liep mijn veranda op, en schrok op uit mijn gedachten toen Valentina in de bungalow naast miij zat! Ook op haar Veranda, met een laptop.

“What! Have we been neighbors this entire time?” riep ik lachend.

“No! Just since today, I wanted to change rooms. Mine was so dirty, unbelievable. I threatened to sue them, but they never heard of that. I think it’s only something Americans do! Anyway, they listened to me after I pointed out the fact that this room was still empty and clean,” zei ze en keek naar het huisje naast me.

“You should be careful Val, you don’t want them to get mad at you for having a big mouth!” zei ik plagerig, om even te laten zien dat ik haar advies goed onthouden had.

“Haha! Those kids? I don’t think they can harm anyone,” zei ze, daar had ze gelijk in. Wij waren gespierder dan die groep tieners bij elkaar. Misschien dat die kok wat schade aan kon richten als hij zijn gewicht in de strijd gooide (of koekenpan), maar hij leek me te lui om mee te doen aan een gevecht. En te slaperig om überhaupt door te hebben dat er een ruzie zou zijn.

Nu ineens herinnerde ik me wat er gaande was in Nederland voordat ik weg ging. Het antwoord op de vraag van de massage man. Stom altijd hè? Als je iets niet meer weet als je het probeert te herinneren, maar als je er dan even NIET aan denkt, dat het je dan te binnen schiet? Gek hoe het brein werkt, zou het eigenlijk is aan mijn zus moeten vragen, die heeft psychobiologie (oftewel: breinkunde) gestudeerd, misschien dat zij snapt hoe dit mogelijk is. Misschien dat je onderbewust nog door blijft zoeken naar het antwoord, of dat je er later gewoon opnieuw aan denkt en dat je dan toevallig wel weer weet wat het was. Niet mijn gebied, het brein, maar wel reuze interessant.

O nu vergeet ik te vertellen wat het was haha! Dat is weer een foutje van mijn brein, soms begin ik met een verhaal en terwijl ik het vertel, moet ik denken aan een ander verhaal, waardoor ik (van hak op de tak) die vertel en vergeet de eerste af te maken. Iedereen heeft natuurlijk zo zijn gebreken, maar als je van jezelf weet welke het zijn, dan kan je er tenminste aan werken. Ook al vraag ik me af of mijn spelling ooit beter zal worden met mijn dyslexie! Daarvan weet ik trouwens wel precies hoe het komt, Lisa heeft me dat mooi laten zien in haar studieboek; een klein deel in mijn hersenen is misvormd waardoor het taal minder goed verwerkt.

“Jij dyslectisch? Nee joh, dan ziet je brein er zo uit,” zei ze terwijl ze het boek in mijn gezicht duwde. Op de bladzijde stond een foto van het plekje in het brein waar de cellen op een abnormale manierwaren opgehoopt. “Dat heb jij toch niet?”

Ja blijkbaar dus wel, maar dan is dat gebied in mijn brein maar lichtelijk misvormd, want ik heb het kunnen redden tot de zesde klas Atheneum op de middelbare school zonder extra ‘voorzieningen’. Dus als ik het echt ernstig had, was het er wel eerder uitgekomen.

Oké, nu terug naar mijn verhaal, dit was even een omweg. Maar aangezien dit toch een dagboek is geworden, waar ik mijn gedachten op schrijf, gebeurt dat soms. Het verhaal gaat zoals mijn gedachten gaan, dan heb je soms sprongentjes terug in de tijd, en weer terug naar het heden als je om je heen kijkt.

Wat er gaande was in Nederland voordat ik weg ging, was natuurlijk de strijd tussen Trump en Clinton, maar waar ik meer direct mee te maken had: Pokémon. Ja, rare combinatie, maar het waren denk ik wel de meest populaire onderwerpen toen in Augustus 2016. Pokémon was ineens online te spelen. Ik begreep al niet waar de hele ophef over was, pas toen ik bij Suus aankwam en zij iets zei in de trand van: “Er zit een pokemon in de kamer,” legde ik de link van het spel met de realiteit. Zelfs mijn oudere vrienden speelden het, soms achter het stuur omdat op de snelweg de meeste beestjes te vinden zijn! Dat komt omdat ze random over de wereld zijn geplant (geloof ik) waardoor op de slecht bereikbare plekken meer dieren te vangen zijn.

Ik vond het maar een absurde rage, en wist dat ik er niet aan moest beginnen, want ik ken nog een andere fout in mijn hersenen erg goed; aanlegging voor verslaving. Dus zulke dingen kan ik maar beter links laten liggen, anders bestond mijn vakantie uit pokémon spelen op het strand voor maanden lang. Toch vroegen vrienden aan mij om het spel wel te spelen, want blijkbaar zitten er meer speciale fictieve dieren op bijzondere plekken in de wereld. Dus dan kon ik wel wat mooie pokémons voor hun mee naar huis nemen! Maar daar kon ik wel makkelijk “nee” tegen zeggen. Ik ben benieuwd of de rage al overgewaaid is als ik thuis kom, we zullen zien, ik denk het wel.

Inmiddels, nu ik dit verslag schrijf, is het december 2016. Dus ik weet wel de uitslag van de andere ‘hot topic’, namelijk dat Trump heeft gewonnen. Zelfs mijn docenten hier waren er boos over! In mijn “Urban Geography” class moesten we twee minuten stilte houden aan het begin van de les. En mijn ecologie docent was er triest over. Suus stuurde mij in een berichtje dat “alles verandert zou zijn als ik terug kom” maar dat lijkt me een beetje overdreven, ik zou het een wonder vinden als iemand (zelfs met veel macht) veel verandering kon brengen in zo’n oud stug systeem als in Nederland. Ik denk stiekem, dat er helemaal niks verandert zal zijn als ik terug kom. 

Terug naar Valentina bij Ramay Homestay in zuid lombok. We zouden uit eten gaan, en daarna uit, want jawel, het was vrijdag avond. Dus het was de dag dat het Hippie koppel had gezegd dat ik naar de Rasta Warung moest voor de Reggae avond.

Toen het donker was geworden, vertrokken we naar het restaurantje in Kuta die volgens haar het best was. Op de weg erheen moest ik stoppen om wat geld te pinnen. Toen we na een korte zoektocht een ATM vonden, bleek mijn creditcard het niet te doen. Is er iets mis met de geldautomaat? dacht ik eerst. Maar opnieuw deed hij het niet. Ik liet iemand voor gaan, die toverde wel geld uit de muur. Shit. Opnieuw proberen, en opnieuw. Dit kan niet, op het scherm verscheen dat ik niet genoeg geld op mijn bank had staan. Ik probeerde een lager bedrag, en nog een lager bedrag, maar er kwam geen rupiah meer uit het apparaat. Ik stond daar met lege handen. Ik probeer nog wel een andere ATM later, misschien dat de machine niet bekend is mijn pas.

“I don’t know what is wrong, but I can’t get any money… is it okay if I loan some from you? Just for tonight, tomorrow I will figure it out.”

Daar had ze totaal geen problemen mee, maar geld lenen van mensen vind ik altijd zo vervelend. Aangekomen bij het restaurantje, zaten we aan een lange tafel met meer mensen. Zij zat tegenover mij en er zaten wat lege stoelen tussen ons en de andere groepen, waardoor het toch nog een soort diner van twee werd. Het was een knus kamertje, veel warme kleuren en kruidige geuren nam ik waar.

Ik moest van haar het gerecht bestellen met iets van rijst in een piramide, ik weet het niet zo goed meer. Iets met black peper saus, en vlees, maar ik weet nog wel dat het verrukkelijk was! Als voorgerecht bestelde ik loempia’s, maar dat waren drie dikke dampende rollen waar ik al bijna helemaal vol van zat. Zij bestelde alleen een soepje.

“Is that all you are going to eat tonight?” vroeg ik haar met mijn hamster wangen vol met loempia.

  “Yes, I want to avoid eating rice for just one day. And everything is so fat, I just want a light meal for a change,” zei ze roerend in haar soep.

Dat gevoel ga je steeds meer krijgen naarmate je langer in Azië bent. In de eerste weken is de vette rijst heerlijk, maar na een tijdje ga je er genoeg van krijgen. Je gaat weer verlangen naar de gerechten van thuis en vind jezelf zoeken naar spruitjes in de supermarkt in Hong Kong, en juichen als je ze gevonden hebt! Maar dat is weer een stapje vooruit.

Nu lukte het me nog om de gerechten bijna met bord en al op te eten.

Tegelijkertijd zeiden we: “I really need to tell you someting,” en lachten allebei.

“You first,” zei ik.

“Okay, well, it’s more, that I want you advice on something,” zei ze slurpend aan haar kom.

Een oudere meid die mij advies over iets vraagt, deze dag moest niet veel gekker worden.

“I’m all ears,” zei ik. Ik vermorzelde de piramide van rijst met mijn vork en hapte rustig verder. Gelukkig gaat eten en luisteren tegelijk heel goed samen, met een mond vol ben ik één en al oor.

“So, there is a boy,” haar lach verscheen weer, “I was seeing him before I went to Indonesia. We were going out for like a month. So when I went alone on holiday, I told him we could maybe continue when I come back, but we did not really decide on anything,” zei ze.

Ik slikte en mijn mond was weer beschikbaar voor andere taken, dus ik zei: “That’s not weird, If you only dated for about a month, it would be strange if you expect him to wait for you. Especially when you go away for a long time, a longer time than that you’ve been with him.”

“Yes! I thought about it the same way,” zei de blonde dame, ze liet een foto van hem zien op haar mobiel. O ja, die dingen bestaan ook nog. De man was blank, lang, vrij gespierd, knap en had kort bruin haar, maar het meest opvallend waren zijn grote honden ogen. En dat hij een shirt met een Amerikaanse vlag aan had.

“He’s cute! He has puppy eyes!” zei ik vrolijk.

“Yes! Everyone says that! Haha,” 

“So what’s the problem?”

“Well, now that I have extended my stay for months, he wants to come over. He wants to come here, to Lombok, to travel together with me,” zei ze klagend.

“What! That’s sweet of him. But, you don’t look so happy about it?”

“No, yes, no… I don’t know,” zei ze, daar lag overduidelijk het probleem.

“Why don’t you want him to come over?” vroeg ik.

“He is just an American stereotype. He has never been outside of the USA and is proud of his home country. He will be like a lost puppy in Indonesia! I don’t want to carry him around everywhere.”    

“It could be fun right? To show him the ropes, and to be there when he first experiences another culture. He will be mind-blown,” zei ik enthousiast.

“Yes, maybe,” zei ze. 

“But you don’t like him?” vroeg ik toen.

“Yes I do,” zei ze.

“But you don’t love him? Cause if you did, such a small thing like ‘no experience’ would certainly not be a problem. If you were in love with him, you would want him to join you in paradise, without doubt,” zei ik.

“Yes I think that could be the problem. I’m just not sure if I would like it if he came here, if I realize that I don’t like him, then I’m stuck with him. I think he can’t even travel alone, so that would not be an option. So what should I say to him? What should I do?” vroeg Valentina met haar mooie blauwe ogen.

“Haha, you don’t ask the right person. I don’t have a flourishing love life myself, not that I don’t have any experience, but just that I tend to make the wrong decisions when it comes to men,” ik lachte en moest aan meerdere dingen denken, gebeurtenissen die net iets te persoonlijk zijn om hier op te schrijven. Ik moet toch ergens de grens trekken tussen de buitenwereld en mijn privacy?

“But I think I could help you to make a good decision. Because I’m neutral in this situation, I’m not affected by the choice you make cause I’m an outsider, so I can look at the problem from a very clear and unbiased way,” begon ik.

Ik had volledig haar aandacht.

“The worst thing that could happen to you, is if he would come over and you find out that you don’t really like him, and you’re stuck with him, right?” vroeg ik, ze knikte, “The worst thing that could happen to him, I think, is if he comes over and you tell him that you don’t really like him. Because then, he has flown all this way with high expectations, and would be heartbroken if you threw it all away,” zei ik, ze knikte nog steeds.

“I know it is hard to be honest, especially when you hurt someone’s feelings. But look at it from this way, or you are NOW honest, and tell him that you’re not sure that he should come over, because you haven’t quite figured out if you want a long term relationship with him, or you tell it him LATER, and he would be hurt much more, because you gave him the wrong impression. If he comes and you don’t say anything, to spare his feelings, he might ruin your vacation. So, you hope, of course, that he will come here and you will be in love and it will be the most romantic holiday ever. But I think that chance is very small. If I’m sure about something, it’s that you can’t choose who you love. So if you don’t feel it now, you should not expect to feel it when he’s here. You should tell him now, now he’s still at home and hasn’t spend any money on a plane ticket,” zei ik eerlijk.

Ook al kende ik beide personen (zeker de Noord-Amerikaan) niet goed, soms is dat juist wel handig als je mensen wilt helpen. Ik snap nu ineens het idee van een psycholoog, waarom niet mijn eigen ouders (beiden psychologen) mij goed zouden kunnen behandelen (als dat nodig was), want je hebt een objectieve kijk op de situatie nodig, dat kan alleen als je los staat van die persoon.

“You are right. I should tell him that I’m having doubts, and that he should not book anything. I’m not in love with him, but he’s just so sweet and fun, I wish we could just be here as friends,” zei ze.

“Right! Well if your feelings really say ‘friend’ instead of ‘lover’ he should know that before he comes here. If he still wants to come here as just a ‘friend’, he would probably still hope to become your ‘lover’ when he’s here, but won’t be as devastated if you turn him down, at least you gave him a warning sign, so he can mentally prepare,” zei ik.

Klink wat overdreven misschien, maar deze meid is echt bijzonder, het zou mij niet verbazen als ze al meerdere harten (per ongeluk) gebroken heeft. Ze is uitzonderlijk knap, lief, grappig, en sociaal ook zo prettig om mee om te gaan dat ik in slechts een korte tijd gek op haar geworden ben. Als ik een man was geweest en een maand met haar had gehad, god dan zou ik ook wel de oceaan oversteken om haar weer te kunnen zien. En damn, ik zou ontroostbaar zijn als ze me dan af zou wijzen.  

“So what did you want to tell me?” vroeg ze toen, ze was het niet vergeten.

“It’s also about a boy,” zei ik toen, “But then about the one we met at the beach today.”

“What? What happened?” vroeg ze met een vraagteken op haar gezicht.

“I don’t know how it happened, but suddenly he gave me a massage!”

Samen gierden we van het lachen, en omdat we in het midden van het kleine restaurant zaten, kon iedereen mee genieten. Alle gezinnen en koppels zaten verbaasd naar ons te kijken, terwijl het lachen verder ging.

Ik moest denken aan toen ik met Nett op het terras zat bij Echo Beach, een andere wonderlijke vrouw die ik had ontmoet, en waarmee ik ook de slappe lach had, waardoor we de bezienswaardigheid werden van het restaurant. Dit was een vergelijkbare situatie, ook al had ik met Valentina zelfs een nóg betere klik. Ik kan wel eerlijk zijn dat deze Zuid Amerikaanse Surfer Girl, tot nu toe (zelfs tot in Hong Kong) de meest fantastische persoon is die ik heb ontmoet op mijn reis. Ze was even magisch als deze plek zelf, haar ogen zo blauw als de zee, haar blonde haren zo geel als de zon, en haar borsten waren de palmbomen. Wat?! Ja, ze had een zwart shirtje aan met een afbeelding van een witte palmboom op elke borst. 

“How did that happen?” vroeg ze tussen het lachen door toen ze weer op adem kwam, “He was not attractive at all,” zei ze.

Ik vertelde over hoe hij mij er ineens gestrest uit vond zien, en dat hij plotseling begon, dat ik moeite had om hem te laten stoppen, en de angst toen hij ineens vroeg de scooter stil te zetten.      

Ze vond het een zeer vermakelijk verhaal en zei toen: “You should call him ‘The Touchy Dutchman’ in your travel stories!”

Ik dacht zelf aan Dirty Dutchman, maar haar idee was ook wel catchy, en nog belangrijker, ik waardeerde dat ze me wou helpen met mijn blog, dus je ziet wat het is geworden.

Kuta is zo’n klein drop, met slechts een aantal uitgaansgelegenheden, dat het normaal is dat als er een feestje is, iedereen dat krijgt te weten. Op een hele speciale manier; een soort van loopjongens worden geregeld die elk restaurantje en cafeetje af gaan, met een papiertje waarop staat waar en wanneer het feestje is. Nu kwam er een kindje met een flyer voor de party die s’avonds plaats zou vinden in de Surfers Bar. Blijkbaar is die Reggae avond er dus niet elke vrijdag. Maar Surfers Bar klonk ook goed.

We dronken een drankje voordat we op de scooter sprongen en in zo’n vijf minuten rijden (ja echt een klein dorp) aankwamen bij de bar. Het lag dichtbij het strand, op een wat afgelegen donker deel van het dorpje. Een enorme rij scooters stond geparkeerd naast het gebouw.  Het was al volop in gang, met een live band die bekende nummers zong, en best wild ging. Samen met de oudere meid liep ik door de drukke houten hut, recht op de bar af. De dansende bartender, van zeker meer dan tien jaar ouder, had me al gauw gezien. Zijn lange zwarte haar verraadde dat hij een surfer was, maar het had ook een metal dude kunnen zijn, als de naam van het café anders had geheten. Boven de bar hing een groot bord, met: ‘Most Important Things in Life: Sleeping, Drinking, Fucking and Surfing’ waar ik wel om moest lachen.

De bartender had het enorm naar zijn zin achter de bar, hij zong met de nummers mee en sprong nog net niet op de balie. Ik deed hetzelfde en gauw moesten we hard lachen om elkaar. Hij bood aan om mijn tas achter de bar te leggen, zodat ik wat vrijer kon bewegen. Wat ik een goed idee vond, ondanks dat ik zoiets altijd wat gevaarlijk vind. Mijn mobiel kon in ieder geval niet meer gejat worden.

Valentina en ik stonden beide met een Bintang in onze handen, tegen de bar aan te leunen en te roddelen over een paar blanke buitenlanders die als bavianen aan het dansen waren voor het podium. Het zou mij niets verbazen als ze iets van hard drugs hadden genomen. Totaal niet op de beat, sprongen ze heen en weer, maar ondanks het slechte gevoel voor ritme, hadden ze het uiterst naar hun zin.

Een klein jongentje, van ongeveer acht, verscheen tussen de dansende benen.

“Isn’t he a bit too young to come to this bar?” vroeg ik terwijl ik Val aantikte.

“Yes, way too young, but he’s working,” zei ze.

Het kindje liep van toerist naar toerist, met iets in zijn handen. Twee zakjes met iets, maar ik kon niet goed zien wat. Hij probeerde ze iets te verkopen, dat kon ik wel begrijpen. Het kleine donkere jongetje kwam toen op mij af. Met elke stap zag ik beter wat hij aan het verkopen was, maar ik kon het bijna niet geloven!

Daar in het plastic zakje, die deels was opgeblazen zodat de inhoud goed zichtbaar en intact bleef, zaten paddenstoelen. Maar niet die vanuit de supermarkt. Veel dunner, met een lange steel en donker bruin. Het kindje verkocht paddo’s.

 “Magic Mushrooms?” zei het hoge kinder stemmetje, waarschijnlijk de enige Engelse woorden die hij kon spreken.

“No thank you,” zei ik tegen hem. Ik wou hem vragen waarom hij niet in bed lag om deze tijd en waar zijn moeder was! Absurd dit, snapt hij wel wat hij verkoopt? Wat een schande! Dit is kinderarbeid op een heel ander niveau. Je zag het kindje zich persen tussen de dansende menigte, hier en daar kreeg hij een knie of elleboog tegen zijn kleine fragiele lichaam geknald, van toeristen die hem niet zagen.

Valentina zei dat het hier normaal is dat kinderen drugs verkopen op feesten, maar buiten Kuta hadden we dit nergens nog gezien. Dit kan er dus gebeuren als een heel arm, niet ontwikkelt dorpje in aanmerking kom met jonge toeristen. Zij willen niet alleen lekker eten en alcohol op de bar, maar ook wat verdovende middelen op zijn tijd. Dit had niet mogen gebeuren, dit moet echt stoppen. Mijn feest stemming was grotendeels weg, zeker toen ik nog een kindje zag, en nog één. God, je moet maar zijn moeder zijn, dacht ik. En je kind aan zulk werk moeten zetten om voor eten te kunnen betalen. Ik kan het me niet voorstellen.

Nu snapte ik waarom het voornamelijk meisjes waren die overdag spullen verkochten op het strand van Kuta,  de jongens zullen vast overdag slapen zodat ze s’nachts drugs kunnen verkopen!  Ik had eigenlijk alles van hun moeten kopen zodat ze naar huis konden, maar ik zat zelf ook in geld problemen, ik had nog maar genoeg voor een cocktail.

Valentina kon overduidelijk goed dansen, zij kan iets met de heupen doen dat de meeste mensen niet geleerd hebben. Veel Europeanen en Amerikanen dansen wat stijf, oncomfortabel, alsof ze heel erg na moeten denken over hoe ze moeten bewegen (ja ik weet dat ik het ook over mijzelf heb). Maar sommige Zuid-Amerikaanse meiden en misschien Spanjaarden, kunnen toch dansen! Er kwam een klein groepje binnen dat Spaans sprak, net als Valentina bewogen ze op de muziek zo natuurlijk, en vrij, dat het prachtig was om naar te kijken. Ze bewegen met hun hele lichaam, maar met hun onderlichaam het meest. De andere toeristen zagen eruit als een stelletje schichtige wankelend schapen, tussen de betoverende danseressen.

Gelukkig vond zij het ook een goed idee om te gaan zitten, zodat ik niet bij de kudde hoefde te horen. Slurpend aan een (niet virgin) Mojito, bekeek ik het dans festijn. Ik verveelde me. De muziek stond te hard om echt met mensen te kunnen praten zonder te schreeuwen. Van de mensen die ik ontmoette leerde ik eigenlijk alleen de naam kennen, terwijl ik ze een handje gaf, maar gesprekken gingen moeilijk verder dan dat. Als ik dronken was geweest, was dit vast een leuke plek, als ik een magic mushroom had gegeten, was dit vast een fantastische plek, maar daar had ik geen behoefte aan. Zeker omdat ik wist dat ik morgen weer terug zou moeten rijden naar Senggigi om de scooter in te leveren. Dat ga ik niet weer brak doen! En zeker niet als ik nog half hallucineer en denk dat ik letterlijk vlieg.  

“Are you also bored? Shall we just go to sleep?” schreeuwde ik in haar oor.

“Yes,” zei ze blij, ze dacht hetzelfde.

Ze liep alvast naar buiten toen ik mijn tas van de barman haalde, ik checkte de inhoud, alles was er nog, ik bedankte hem en liep de bar uit.

Waar is ze nou? De duistere, soort van voortuin van de bar, stond vol met groepjes rokende mensen. Maar nergens zag ik een blonde chick alleen staan.

“Maria!” hoorde ik toen.

Ze stond bij een groepje, dat was snel!

Drie jongens om precies te zijn, allemaal ouder dan haar, dus al helemaal te oud voor mij. Het waren blanke toeristen. Ik weet nog hoe twee eruit zagen. De ene jongen was wat klein, hadeen groot hoofd, grote ronde ogen en bruine krullen. Hij deed me denken aan Daan Bouws, toen hij zijn volle bos haar nog had! Maar die kent niet iedereen, hij is een goede vriend van Francisca. Hij leek op Daan, maar dan een stuk ouder en exotischer, haha.

De andere jongen was lang met kort zwart haar, bruine ogen, en wat me het meest aan hem opviel; hij was gigantisch dronken. Ze moesten hard lachen om iets. 

“You know these guys?” vroeg ik aan mijn vriendin en gaf de jongens een handje.

“No! We just met!” zei ze, ze kwam niet meer bij van het lachen. Ik stond er een beetje ongemakkelijk bij, omdat niemand uitlegde wat de grap was. Had ik dan vandaag mijn broek verkeerd om aan?

 Val bracht me eindelijk op de hoogte: “I was just waiting here, and I heard these guys talking. They were talking in Spanish about, ehm, the palm trees on my shirt…” zei ze grijnsend, “and they thought I would not understand them. But I speak Spanish too!”

Nu lachte ik ook mee.

Val stond in het Spaans met de tropische Daan te praten, te flirten om precies te zijn, en ik stond met de dronken gast die heen en weer wankelde. Hij probeerde me te versieren, maar zelfs als hij niet stonk naar de overblijfselen van een studenten feest, was hij alsnog meer dan tien jaar te oud voor me. Mijn zijn zicht was niet goed, anders had hij het niet geprobeerd.

Ik verstond bijna niks van wat hij zei, als het ergens op sloeg.

“I’m twenty years old,” zei ik, in de hoop dat hij gauw weg zou rennen (of rollen). Iets wat wel vaker is voorgekomen, in pubs in Haarlem, en op festivals. Maar nu werkte het niet, want hij dacht dat ik een grapje maakte. Dit keer was het ook wel apart, omdat ik met een veel oudere meid was waarmee ik omging alsof we even oud waren. Dus ik snapte de verwarring.

Ik wou Valentina weg duwen bij de krullemans, maar zij hadden wel een goed gesprek. Akward!

“Val I think I’m going to go, I understand if you want to stay,”

“No Maria! I will come with you, come let’s go,”

Ze zei gedag tegen de dronkaard, en viel toen pas op hoe diep hij in het glaasje gekeken had.

“Did you have to talk to him for all this time?! I’m so sorry! Yes we are going now” zei ze tegen mij.  We liepen richting de scooters, maar de Spaanse Daan liet Valentina niet zo makkelijk gaan. Als een hondje kwam hij achter haar aan, en wou een afscheidszoen. Hij omhelsde haar, ze waren beiden precies even klein. Erg schattig. Hij was ook niet nuchter trouwens.

Tot mijn verbazing zoende ze met de man. We klommen op de scooters en hij sprong ongevraagd achterop bij Valentina.

“Take me to your home!” zei hij lachend, “I want to sleep at your place!” maar Val stopte de scooter, gaf hem nog een zoen, en liet hem toen achter op in de slecht verlichtte straat.

Weer hadden we de slappe lach, terwijl we rustig samen terug reden naar onze bungalows. Ik was blij dat hij niet mee was gegaan. Als ze niet mijn buurvrouw was geweest, had het mij niets uit gemaakt, maar wakker liggen van seksgeluiden? Mwaa…  

“You should tell your American friend to stay home,” zei ik.

Valentina had haar besluit genomen.