Day 22: The Rolling Rockstar, Surrender when Surrounded, and Tasty Tempeh.

Ik stond op en voelde me al een stuk beter, ik wou gaan snorkelen in Gili Gede (tenminste als ik het durfde). Ik sprong op de scooter, na weer een heerlijk dubbel pannenkoeken ontbijt waarbij er net een kudde koeien (water bufallo’s volgens Valentina) voorbij liep. Hele schattige beestjes, maar niet zo handig als ze soms plots de weg oversteken, die rijd je niet zo maar plat!

Dit is het ontbijt terrasje die ik eerder al beschreef, hier ontmoette ik de mooie dame. 

Waarom Valentina niet mee ging? Haar teen mocht eigenlijk nog niet in het water, en ze wou naar noord Lombok om watervallen te bekijken (deels omdat ik haar had verteld over de prachtige kustweg met Virgin Beaches, en de weg met aapjes terug door de bergen naar Mataram). Ik waarschuwde haar wel dat het lang rijden was, maar ze zei dat ze internet had met Google Maps, dus dat ze het in een keer zou kunnen vinden. Ze vond mij helemaal gestoord dat ik reisde zonder google maps! Maar ja, het heeft inderdaad soms zijn omwegen haha. We wensten elkaar succes en ik begon met de zoektocht naar het mooie eiland terwijl zij startte met de speurtocht naar de waterval.

 Na twee uur prachtig rijden door de bush-bush, liep het pad waarvan ik dacht dat het naar het oosten liep, dood. Ik snapte niet waar ik was, of hoe ik verder moest. Ik besloot om te keren. Ik reed terug naar Kuta, en ging nu de andere kant op. Ik had de kustweg nog niet naar het oosten af gereden. Uren gingen voorbij, ik zat te hoesten op de scooter, maar ik vond het weer eens hartstikke leuk om zo de omgeving te verkennen. En ik voelde me beter worden ondanks dat ik elke dag toch erop uit ging, dus ik was ondanks de avonturen, toch herstellende.

Oke, Gili Gede kan ik niet vinden, daar maar een rondje Lombok. Ik had al lang geen toeristen meer gezien, alleen Indonesiërs met van die grote ronde rieten hoeden die liepen langs de weg. Ik doorkruiste veel dorpjes, en bij elke, leek het alsof meer mensen naar me op keken. Blikken achtervolgden me terwijl ik vloog over de weg. Ik reed door een heel rustig weiland, en daar begon het.

Mensen die riepen, lachend, en naar me zwaaiden. Is dat voor mij? Vroeg ik me af. En weer, een oude vrouw, met zo’n hoed, ging helemaal gillen (van blijdschap) toen ze me zag. Dit zal wel een heel afgelegen weiland zijn, waar nooit een toerist komt. Dacht ik eerst, maar nee, elk dorpje daarna, in het verre zuid oosten van Lombok, werd er naar me geroepen en gelachen, ik voelde me een beroemde rockster! Mensen die juichten, iedereen die iets riep. Ze waren hier echt geen blonde of blanke mensen gewend.

Ik reed langs hele mooie havendropjes en bruggen over riviertjes, weer was het een wonderlijke rit. Uiteindelijk ging de weg weer in een bocht naar het westen, terug naar Kuta, zo werd het echt een rondje. Niemand sprak Engels, behalve wat kindjes achter in een pick-up truck die voor me reed. Er zat weer een heel gezin in de open achterbak gepropt en een geit, ik reed erachter en de hele familie (inclusief de geit) zaten me aan te gapen. Ik zwaaide, naar de kleine kindjes, ze waaiden terug en ze zeiden: “Hello". De moeder ernaast, met een hoofddoek om, zat me aan te kijken met een lach van oor tot oor. Zij moet toch wel eerder een blanke gezien hebben?! Stoer reed ik voorbij de truck met fans, en gauw zat ik al weer achter de volgende truck vol nieuwsgierige aagjes.

Toen ik afstapte bij een winkeltje voor een fles brandstof, reageerde de vrouw ook heel opgewekt. Alle mensen die voorbij liepen wezen naar me. En ik heb even moeten checken of ik er niet gek uit zag! Dat ik niet al die tijd mijn broek verkeerd om aan het ofzo, maar nee, ik was het gewoon die raar was.

Ik moet eerlijk zijn, die aandacht is heel leuk, je voelt je ineens bijzonder voor iets dat niet bijzonder is. Zoiets normaals als de kleur van je huid is hier in ene een wonder. Overal in Indonesië zul je mensen zien kijken naar je, zeker als je blonde lokken hebt, maar hier, zo heb ik dat nog nooit mee gemaakt. Je voelt je echt een beroemdheid, dat zegt direct iets over dit deel van het land, het oosten is echt geen toerisme gewend. Niet gek als je bedenkt dat Bali aan de west kant ligt. In het westen van Lombok liggen eigenlijk de toeristisch delen, zoals Sengiggi en de drie bekende Gili’s. Kuta is een uitzondering, dat is een toeristische plek gevestigd in het zuiden. Maar ga je naar het oosten toe, dan lijkt het alsof je in een ander land komt. In Afrika ofzo, waar ze je aan willen raken en giechelen, puur omdat we minder pigment in ons huid en haar hebben. Iedereen zou dit voor de grap is mee moeten maken, voor een dagje een bekendheid zijn, het is geweldig.

Na de absurde rit, keerde ik terug naar het vertrouwde strand van Kuta. Het zand zag er erg uitnodigend uit, en ik besloot hier maar lekker te gaan liggen luieren. Met mijn scooter in het zicht, die ik af en toe even checkte, je weet maar nooit… 

Dit wezentje dacht precies hetzelfde als ik; even optimaal relaxen. 

Totdat de rust werd verstoord, toen er een klein meisje naast me kwam zitten. Ze opende een map gemaakt van bamboe, daarin zaten vele armbandjes, gemaakt van stof, leer, plastic, kokosnoot en bamboe. Ik keek haar met mijn grote ogen aan en zei:

“You are not here to sell me a bracelet right? As you can see, my arms are full!”

“No you buy bracelet,” zei de kleine arrogante snuiter. Ik denk zo’n elf of twaalf jaar oud, haar zwarte lange haar zat in een vlecht.

“No,” Zei ik, en opende mijn laptop. Krijgen we dit weer, dacht ik. Ik begon met schrijven aan mijn blog, maar er kwam nog een meisje bij zitten, ook met armbandjes. Ik wees haar ook af, en toen zei ze:

“Okay! But if you want a bracelet, you buy from me, you buy from Tess,” ze stond op en keek me aan met haar bruine oogjes.

“Alright, if I want to buy one, I’ll buy from you,” niet dat ik dat van plan was, maar god ik had alles gezegd om ervoor te zorgen dat ze weer weg gingen. Maar eentje ging weg, en er kwamen er weer twee voor terug. Dit keer twee oudere dames, eentje met doeken, de ander met drankjes.

“You wanna buy? Beautiful, made I Lombok. You can wear as dress, and around your neck, and sit on sand,” ze toverde weer de mooiste doeken tevoorschijn.

“I already have three blankets, so no thank you,” ik richtte me weer op het verhaal. Maar het gekke was, ze kwamen naast me zitten, en gingen niet meer weg. Meer kwamen, en meer, allemaal vrouwen, jong en oud. Als een cirkel zaten ze om me heen, ik was omsingeld! Is dit een nieuwe tactiek van hun? Gewoon geen aandacht meer geven, dacht ik toen. Maar dat is lastig. Toen kwam er nog een jonge vrouw bij zitten.

“Where’s your husband?” vroeg ze.

“I don’t have a husband, or a boyfriend,” zei ik. Shit! Het lukte me niet om ze te negeren.

“You no boyfriend? But you so pretty,” ging ze verder. Niet weer dit gesprek, complimentjes geven zodat ik wat koop, dat werkt bij mij niet.’

“No I am done with men,” zei ik toen. Misschien kon ik er nog een interessant gesprek van maken, nu ik toch in een groep van vrouwen zat. Maar nee, iedereen lachte, maar niemand ging er op in.

“What’s your name?” vroeg ze toen.

“Maria,” zei ik, en toen sprong ze toch een gat in de lucht.

“Mine too!” riep ze dolblij.

Nee hè, nu dit ook nog.

 “You want coconot?” vroeg ze toen.

“Tidak,” zei ik, dat is nee, “But when I want a coconut, I will ask for you Maria.”

Dit werkt dus heel goed als je van verkopers af wil, zeggen dat je misschien later wat wilt en dat je dan naar die persoon toe komt. Dan voelen ze zich niet helemaal geweigerd en hebben ze de hoop dat je toch nog wat koopt, en hun missie dus niet gefaald heeft.

Ik schreef door, maar de meeste mensen zaten nog in een cirkel om me heen. Ze gingen niet meer weg, dat is zeker. Alleen Maria en Tess waren al weer andere strandgangers aan het stalken.

Verveelt keek de oude vrouw naar de horizon, haar huid was bruin droog en gerimpeld. Net een uitgedroogd rozijntje.

“Do you live here?” begon ik toen, ja nu was ik de ondervrager! Maar dan van een oudere vrouw, die me gek genoeg meer interesseerde dan mijn eigen reisverhaal.

Een oncompleet stel gele tanden kwamen tevoorschijn tussen de rauwe lippen. De mondhoeken trokken naar haar oren, waardoor er een nog dieper plooiingsgebergte ontstond op de rand van haar gezicht.

“Yes! Of course!” riep ze. De andere vrouwen moesten lachen. 

“Were you also born in Kuta?” vroeg ik toen, mijn laptop sloeg ik dicht.

“Yes!” zei ze, giechelend. Ze vouwde de doeken mooi op en maakte er stapels van, met een draad maakte ze het pakket stevig en zo kon ze die dragen op haar hoofd.

“Have you ever been to Bali?” vroeg ik.

“No! only Kuta,” zei ze toen, ze ging door met vouwen.

Hoorde ik dat nou goed? Dat kan niet waar zijn.

“You have only been to Kuta? You have never set foot outside of this village?”

“No,” zei ze, ze begreep niet waarom ik dat zo raar vond.

“Not even to a different village on Lombok?” vroeg ik nog vol ongeloof.

“No,” zei ze toen.

Dit kan toch niet! Die kindjes oké, maar die vrouw van wat, tachtig, dat die haar hele leven nog nooit een stap buiten dit mini dorpje heeft gezet, dat vind ik echt onbegrijpelijk!

“Why not?” vroeg ik.

“No money, no money,” bleef ze herhalen.

Als dit een verkoop truc is die ze van al haar jaren ervaring heeft geleerd, dan werkte die nu aardig. Maar dat leek me vrij onwaarschijnlijk, ik was immers degene die het gesprek leidde. 

“I can’t imagine,” zei ik toen.  Wat oneerlijk dat zij niet eens geld heeft om ook maar de rest van de eiland te zien, en ik al meerdere landen heb kunnen zien. Vervoer moet goedkoper worden, ik dacht terug aan de trein.

Ondanks dat de benzine heel goedkoop is hier (goedkoper dan water), je moet wel eerst een scooter hebben om er benzine in te kunnen gooien. En scooters zijn niet goedkoop. Ik heb een contract ondertekend waarin ik 2500 US dollar moest betalen als mijn scooter gestolen werd (vandaar dat mijn blik regelmatig naar de parkeerplaats ging). Dus ik gok dat 2500 dollar ongeveer de nieuwprijs van een scooter is. Dat is zo’n 2230 euro en dat is zo’n 33 miljoen roepia... Een tweedehandsje zal wel een stuk goedkoper zijn, maar alsnog, een treinticket had ze vast wel op een punt in haar leven kunnen veroorloven. Dan had ze meer kunnen zien van deze wereld dan alleen dit kleine plekje van een klein eiland. Maar vooruitgang is niet een must. Deze mensenhoeven niet zoals wij te worden. Maar het is menselijk om aan vooruitgang te denken. Ik zie dit gebied en kan denken aan de hele geschiedenis van het landschap, hoe het ooit een eiland is geworden, hoe de bergen zijn ontstaan, de rivieren en stranden. Maar ik kan me ook de toekomst inbeelden. De toekomst van het landschap met de mens erin, en welke aanpassingen die gebracht zou hebben. En ik zie een noord-zuid trein.      

Ineens hoorde ik mensen hard lachen om me heen, en de vrouwen begonnen ook mee te doen. Dit keer was ik het niet, maar een andere vrouw op het strand die ze grappig vonden. Ze wezen naar een vrouw die net haar bikini topje uit had gedaan en ging liggen zonnen half naakt. Als kleine kinderen zaten ze te wijzen en te grinniken, vooral de jongere mannen op het strand waren ineens omgetoverd in kleine kleuters. De vrouw merkte de ophef wel, maar besloot niet haar borsten weer te bedekken. Niet gek deze reactie (van de locals bedoel ik dan), zeker niet raar van juist de jongemannen. Je moet je bedenken dat dit een streng islamitisch eiland is. Vrouwen hebben hoofddoeken, en een gewaad dat alles bedekt, behalve haar voeten, tenen, handen, nek en gezicht. De rest is allemaal verstopt. Vrouwen vinden het natuurlijk absurd om zo’n westerse vrouw zo bloot te zien, zo onbeschaamd. Maar mannen, jonge mannen, die zien natuurlijk nooit borsten. Wel als ze wat ouder zijn en een vrouw krijgen, maar daarvoor, moeten ze het vast doen met porno. Veel internet hebben ze hier niet, de meeste mobiels zijn geen smartphones, en als ze computers hebben, zullen ze die vast delen, dus ik verwacht dat zelfs porno moeilijk te kijken is. Maar dan ineens hebben ze hier real life borsten in beeld, prachtig bungelend in het zonlicht. Ik ben blij dat ze op zo’n goede manier reageerden, soms kunnen zulke extreme verschillen in culturen verkeerd uitpakken, maar een stel kleuters is niks om bang voor te zijn. 

Het allereerste meisje dat bij me was komen zitten, had zich nog niet verroerd. De armbandjes lagen nog steeds voor me uitgespreid. Ineens viel me eentje op. Een armbandje met LOMBOK. Ik vroeg of ik hem is om mocht doen. Het meisje was weer springlevend, en natuurlijk mocht ik hem even omdoen. Ik was verliefd op het bandje, en moest het hebben. Maar makkelijk was het niet, ze had (waarschijnlijk door haar jonge leeftijd) heel goed de verkooptechnieken van de ouderen geleerd. Ik kon er beter twee kopen, dan was het per stuk goedkoper.

Na stevige onderhandelingen kocht ik er toch twee, maar dat was een grote fout. Tess had het gezien en kwam nu boos aanlopen.

“But what about me? You only buy from her?”

Ook dit nog, nu gebruikte ze mijn ‘slimme’ tactiek tegen me!

“Okay, let me see your bracelets,” zei ik.

“No my arms are really full,” zei ik toen ik naar mijn armen keek. Maar toen bedacht ik me, dat ik nog niks om mijn enkel had.

“Do you have a bigger bracelet, for on my foot?” vroeg ik toen.

“Yes!” ze pakte gewoon een willekeurig bandje, en ja hoor, die paste om mijn enkel. Toch wel handig zulke kleine voetjes.  

Maar nu gingen de rest van de vrouwen joelen.

“What about us?” riepen ze. Maria kwam ook al weer tevoorschijn van achter een palmboom. Met een kokosnoot natuurlijk.

“Okay! Okay! Maria, give me a coconut. And you, give me cola. And you, I really don’t want any blankets, but do you sell something else?” vroeg ik aan de oudere vrouw.

“Pineapple,” zei ze toen.

“Okay, give me a pineapple,” zei ik toen. Ik was er helemaal klaar mee, maar gelukkig kostte het allemaal bijna niks.

De ananas werd prachtig voor me geschild en was verrukkelijk. De armbandjes ben ik nog steeds dol op, en de drankjes waren wel goed tegen de uitdroging, maar het beste was nog wel, dat ze eindelijk opstonden en ik weer van de rust kon genieten. Ik was nu omringd door spulletjes, in plaats van verkopers, en ondanks dat het wat geld gekost had, ik had het ervoor over. Ik schreef weer verder aan mijn reisverhaal, knabbelend aan de ananas en slurpend uit de kokosnoot. Godver, zijn ze het toch gelukt.

Voor het eerst ging ik voor een tweede keer naar hetzelfde restaurant. Opnieuw reed ik naar The Summit.

Icecoffee natuurlijk, want 'normale' koffie is te heet eigenlijk in dit weer, maar ook belangrijk: zo voorkom je koffiedrap!

Een zacht muziekje stond aan, en ik at daar de tempeh die Valentina, the Surfer Girl, had aangeraden. En terecht, het zijn een soort van plakken van nootjes met een zoet kruidige saus.

Ik genoot ervan dat ik al weer goed kon proeven, en ik heb tot laat nog op het balkon zitten schrijven. Geen Valentina die verscheen dit keer, maar die was rond deze tijd bezig met de terug weg. Ze had een doek om haar blonde haren heen geslagen, omdat ze bang was en geen verkeerde aandacht wou trekken. Ik lag nog wakker totdat ik haar veilig thuis hoorde komen in het midden van de nacht.

“How was the waterfall?” vroeg ik uit mijn deur opening.

“Amazing,” zei ze, en ze sloeg de doek van haar haren.

“How was snorkling at Gili Gede?”

“I don’t know, I couldn’t find it. I have driven through the east of Lombok instead, relaxed on Kuta, and ate the delicious Tempeh,” Zei ik met een knipoog.

Ze lachte, haar tanden waren nog witter in het maanlicht.

“Do you want to hang out with me tomorrow? I want to show you my favorite beaches and we could have dinner, or maybe go out?” vroeg ze.

“Sure, that sounds wonderful.”

Maar morgen zou het eerste teken komen van de hel die nog ging losbreken...