Day 9: The “Cultural” Heart of Bali, The Sacred Monkey Forest and the Reunion with Red Red Wiiine (

Mama Moedervlek serveerde mijn ontbijt op mijn balkon. Het beste ochtendmaal tot nu toe; appel pannenkoeken in een bad met stroop en gesmolten bastaardsuiker. Ik at kreunend mijn ontbijt, wat niet uitmaakte omdat toch niemand me kon horen. En ik hoorde ook niemand, want het hotel zat niet aan de weg, ondanks dat het wel in het centrum van Ubud zat. Ik snapte nu waarom de omleiding was gemaakt en het hotel niet tussen de winkels stond in het de drukke Hanomanstreet, het zoeken met de te volle backpack plukte nu zijn vruchten.

Ik las de Lonely Planet, zoals elke ochtend bij mijn ontbijt en kop koffiedrap, om een plan te maken voor de komende dag. Half 8 is de tijd dat ik meestal ontwaak in Bali, abnormaal vroeg voor mijn doen, maar rond 12 uur naar bed is dat ook voor mij! The Sacred Monkey Forest werd goed gewaardeerd in de LP, dus ik koos om daar als eerst heen te gaan.

De straten zijn zo druk hier, de krakkemikkige stoep wordt belast door het gewicht van de vele toeristen die ze bewandelen. Gaten in de stoep zijn hier weer veel te zien, ze snappen niet hoe ze een riool en stoep moeten maken zonder dat het één geheel wordt. De mensen die hier wonen zijn geldwolven, ze doen vriendelijk maar hebben een achterliggende reden. De LP noemt Ubud ‘the cultural heart of Bali’, maar voor het eerst ben ik het niet met mijn reisbijbel eens. Alle oorspronkelijke cultuur is hier overmeesterd door de Westerse en het enige dat over is zijn de voorwerpen die in de rijen van kraampjes en winkeltjes verkocht worden. Ubud is dus goed als je een dagje wilt shoppen, of meerdere dagen, want de winkels gaan eindeloos door. Met schilpadden vaart door de zee van winkels vond ik eindelijk het magische bos. Het is heilig, maar niet zo streng als Ulu Watu, ik zocht al naar een fel gekleurde doek om mijn blote benen mee te verbergen, maar die was niet aanwezig. De omgeving was bijzonder prachtig, dikke reusachtige tropische bomen met lianen waar dezelfde soort aapjes in slingerden als in Bedugul, maar dan hier niet echt vrij. De apen populatie was extreem hoog hier, waarschijnlijk door de hoeveelheid bananen die werden gevoerd aan de beestjes door westerlingen voor geld, en natuurlijk de afwezigheid van scooters en auto’s die door de habitat rijden!

Als een toerist een banaan kocht in the Sacred Monkey Forest, zag je alle kleine hoofdjes ineens naar de persoon toedraaien. Als hij de lekkernij met gestrekte arm boven zijn hoofd rees, renden de kleine beesten als hongerige zombies naar hem toe en sprongen ze op hem. Ze klommen aan de kleding omhoog, met hun vieze handen lieten ze handafdrukken achter of soms een scheur. Meiden gilden als de apen hun besprongen, de slimme aapjes zagen wel dat ze wat voedsel in hun tas verstopten.  Ik wou graag een banaan boven mijn hoofd houden, maar de kans op rabiës hield me weer is tegen. Het hoefde maar één schrammetje te zijn van een nagel, of een beet of slechts een likje, en ik kon gedoemd zijn om aan hondsdolheid te sterven. Haha, de aapjes zijn echt met zombies te vergelijken, met hun onstoppelijke honger en dodelijke virus die ze kunnen overdragen door te bijten en te krabben

Één baby aapje kwam wel erg dichtbij, té dichtbij als je het haar moeder vraagt. Het kleine mormel kauwde op mijn jurkje en had zijn onvolgroeide vingertjes aan mijn kleding vast geklemd. Toen de moeder er boos schreeuwend aan kwam kruipen liep ik snel door. De heilige jungle had mooie bruggetjes en paadjes, maar er waren voor mij iets te veel afstammelingen van de apen, en door de drukte ben ik niet al te lang blijven hangen.

Ik slenterde weer bakkend in de zon door de straten van Ubud. Zweet druppelde in mijn ogen die winkel na winkel, café na café afzochten, tot ze vielen op een prachtig houten voorwerp. Iets dat ik als geen ander gemist had, die het meeste pijn deed om thuis te laten; mijn gitaar. Maar dit was de kleinere, twee snaren missende en veel kleurrijkere versie ervan; een ukelele. Het roodzwarte mini instrument is echt een kunstwerk, onder andere dolfijntjes en zonnetjes zijn in het hout gesneden, en tot de fijnste details bijgewerkt. Ik haat onderhandelen, maar deze moest en zou ik hebben. Hij is ook klein en licht genoeg om aan mijn backpack vast te binden zonder veel moeite. ‘200!’ Begon de vrouw in het winkeltje, daarmee bedoelen ze 200 duizend rupiah, dus 10 is 10 duizend rupiah enzovoort. Ik had afgedingd naar 150, tot ik mij bedacht dat ik vast nog goedkoper de ‘tester’ kon krijgen, dus de gitaar aan de voorkant van het kraampje waar iedereen mee speelde. Ik pakte die, en vroeg of die ook te koop was, en ze knikte hevig ja. Ik wees haar de krassen aan op de gitaar en alle putjes, en zei toen ‘100, no more.’ En ze pakte mijn hand vast en ontblote haar gele scheve, deels ontbrekende tanden in een lach: ‘Good! Bring you luck.’ Ik gaf haar 100 duizend rupiah, dat is 6 euro en 80 cent ongeveer, ja goeie deal I know, en zei wapperde met de geldbiljetten in de lucht. Ze klopte ze om zich heen af en ze leef herhalen ‘Brings you good luck, good luck for you.’ Blijkbaar een apart bijgeloof, alsof het uitgeven van geld aan een local je goed geluk terug geeft, dit heb ik alleen in Ubud gezien, geen stukje cultuur meer te herkennen, alleen maar bedrog

Trots liep ik met mijn ukelele weg, hongerig van het stevig onderhandelen vond ik een ontzettend schattig restaurantje. Ik vroeg om het menu te bekijken, ik wil altijd meerdere plekken vergelijken voordat ik ga zitten, qua prijs en qua aanbod. Mijn hart sloeg een klopje over, mijn grote liefde stond op de kaart, voor het eerst in al die dagen was er rode wijn te krijgen! Het kostte wel driekwart ukelele maar ik had het er zeker voor over. Snuffend, slurpend en smakkend dronk ik mijn warme roes drank op, ik was herenigd met mijn fruitige volle vriendin, en met mijn (soort van) gitaar. Ik voelde me heerlijk, en de seafood pizza was ook verrukkelijk.

Ik had het beste drankje ooit, een mojito, maar dan zonder alcohol: een Virgin Mojito. Aanrader!

Ik liep verder en was nu de drempel overgegaan van dingen kopen, ik had de smaak te pakken en ging op zoek naar een kettinkje. Er waren winkels vol met sieraden waarvan de hangertjes waren uitgesneden uit koeienbot, de witte glanzende vormpjes leken net plastic. Maar de koeienschedels die aan het plafond van de winkel hingen, ontzettend mooi bewerkt als schilderijen ingekerfd, bewezen het tegendeel. Ik was eigenlijk opzoek naar een leeuw of tijger hangertje, maar niemand had dat, zelfs niet in de oneindige winkelstraten. Teleurgesteld liep ik winkel in en uit, maar ik kwam een mooie troostprijs tegen. Ganesha, maar niet een houtenbeeldje waar ik eerst aan had gedacht, een ketting. Ganesha is niet alleen een bescherm engel voor reizigers, ze blijkt te staan voor het samenleven van de mens met de natuur in harmonie. Ik draag de ketting dichtbij mijn hart, een olifant is niet mijn favoriete dier, maar ze staat voor iets dat ik veel belangrijker vind.

Ik verdwaalde in het doolhof van Ubud, uren liep ik zoekend naar het stomme bordje D’rompok house. Mijn voeten voelde rottig, de tas te zwaar, de zon te fel en mijn mond te droog. Ik kon wel juichen toen ik eindelijk Hanomanstreet zag staan.

Ik kocht wat wasmiddel en deed zelf mijn was met mijn handen in de wasbak. Het kostte denk ik wel meer dan een uur! En de grond was spekglad door de druppelende kleding. Daar heb ik met een harde klap flink van geleerd. Voorover gleed ik, met mijn voorhoofd tegen de omlijsting van de deur. Mijn arm greep nog in een reflex naar het raam om iets vast te pakken, wat deels lukte. Helaas maakte mijn schouder daardoor een nare krachtige draai. Ik wist niet hoe snel ik op moest staan en checkte of alles nog werkte. Ik observeerde mezelf in de spiegel, alleen een dikke bult op mijn voor hoofd gelukkig, maar ik had nog twee dagen pijn aan mijn schouder. Oppassen dus in kamers die je niet kent, die hebben andere gevaren. Ik bedankte Ganseha door een kus op mijn ketting te geven, dat mijn schouder niet uit de kom was, dat had mijn hele reis verziekt.

Dichtbij huis zocht ik een nieuw restaurantje, de goedkoopste bleek niet zo goed te zijn. Ik bestelde rode wijn van het menu, een half uur later kwam de serveerster dat ze alleen rose hadden, weer kwam ze terug dat ze toch geen wijn had. Ik bestelde spaghetti carbonara, niet Indonesisch, maar]ja daar had ik zin in na al het shoppen. Maar nee, ze hadden geen ham. Avocado salade dan, maar dan zonder avocado… Soms zijn de iets duurdere plekken toch de beste optie.

Toen ik terug kwam bij het hotel, probeerde ik mijn ukelele te stemmen. Ik miste mijn mobiel, die had zo’n goeie app die hielp met de snaren goede tune! Toen miste ik Jasper, hij kan het gewoon op zijn gevoel.