Day 4: Hotel Horror, the Awakening of the Beast beneath Bali, Dracula Temple and the Singing Swamps

Een pijnlijk afscheid van mijn geliefde hotel Coco de Heaven en alle lieve werknemers waar ik stiekem wat aan gehecht was geraakt. De ronde jonge Indonesische vrouw achter de bali die altijd lachte en heel vaak ‘jaaaaa..’ zei en er echt een beetje in bleef  hangen (zeker als ze je niet goed verstond). Ze vroeg elke dag wat ik ging doen en gaf me advies. Twee jongens van mijn leeftijd die me altijd hartelijk begroette als ik moe aankwam in het hotel, met een even brede lach als ik. Waarvan één super lekkere fried noodles kon maken als ontbijt, daar stond ik wel vroeg voor op.

Maar ook afscheid van de familie de Mol, het Italiaanse meisje en een Aziatische jongen die ik pas had ontmoet, die erg verliefd was op mij geloof ik. Hij luisterde Avenged Sevenfold in de lobby van het hotel, wat mijn lievelingsband is. Ik kwam dol enthousiast aangelopen; ‘For real, this is my most favourite band!’ even later zat ik mee te zingen terwijl ik aan het reisbloggen was, en hij zat me aan te gapen. Hij ging al zijn reisfoto’s laten zien, (waaronder skype foto’s met zijn moslimse vriendin..) en wou met me op de foto. Ja echt. Laat in de avond kwam hij licht aangeschoten terug bij het hotel, terwijl ik weer in de lobby zat met muziek aan en foto’s te kijken. Hij lag bij het zwembad (dat is aan de lobby) en was keihard Avenged Sevenfold aan het luisteren en zat mee te schreeuwen. Steeds wierp hij blikken mijn kant op, om te kijken of ik al kwam. Helaas werkte de aanlok roep niet, en bleef ik rustig doorschrijven, te veel hoop had ik hem al gegeven.

Maar goed, nadat ik het personeel had bedankt voor de gastvrijheid en alle hulp en liefde, nam ik de taxi naar het volgende hotel. Of in ieder geval dat dacht ik.

Het adres was fout, en de host nam niet op. Ik dacht even dat ik opgelicht was, tot mijn taxi chauffeur hem uiteindelijk aan de lijn kreeg en het juiste adres vertelde.  Ik werd gebracht naar een enorm huis in het midden van een rijstveld in Kediri (zuid-west Bali).  Het zou wel een oud koloniaal pand kunnen zijn, de bouwstijl is veel Hollandser dan de andere huizen in Bali. Ik kon niemand vinden aan het begin, ik kon wel het huis in lopen omdat er geen garagedeur meer was. Eindelijk kwam er een vrouw tevoorschijn, die vrij gebrekkig engels sprak. Ze wees me naar de kamer zonder veel te zeggen, alleen dat haar man het allemaal regelde en dat ik hem moest spreken als hij thuis kwam. Het uitzicht was ongelofelijk. Boeren met rieten punthoeden waren aan het werk op de moerasachtige rijstvelden. Allerlei linten en touwen stonden gespannen boven het land, plastic zeilen wapperde in de warme lucht. Blikjes aan het touw maakten een tikkend lawaai terwijl ze heen en weer schudde door de wind. Ik gok dat het was om de vogels te af te schrikken. Sommige boeren duwden machientjes voor, een soort modder molentjes/trapjes, die drassige grond naar de oppervlakte brachten om het vervolgens weer onder te dompelen. Misschien een manier om zuurstofrijk water te creëren voor de planten? Ik zal het nog even opzoeken. Leuk om na zo vaak te lezen over rijstlandbouw, het eindelijk echt te mogen bekijken, en dan wel van een eerste rang balkon plaats. Maar dat was dan ook gelijk het enige leuke van de verblijfplaats…de hel moest nog beginnen.

Het was dus geen hotel, maar een home stay. En wat voor één! Voor het eerst voelde ik de cultuurshock opkomen. De insecten krioelde over de vloer, spinnenwebben zat overal. Het vieze blauwe versleten toilet wou niet stoppen met doorspoelen toen ik naar de wc was geweest. Toen ik mijn handen wou wassen kwam er alleen maar bruine modder uit. Toen ik weg wou kon dat niet, de deurhendel was stuk, ik zat opgesloten in de vieze kamer met een doorlopend toilet. Toen ik riep hoorde niemand me, het zweet brak me uit. Toen ik wou kijken op internet wat ik kon doen aan de situatie, was er helemaal geen wifi. Bellen of smsen kon ik ook niet. Na een paar ontspanningsoefeningen heb ik lang genoeg aan de deur geknutseld dat ik hem open kreeg. Eigenlijk wou ik alweer direct weg, ik vond mijn afscheid bij Coco de Heaven nu pas écht treurig! Maar ik had al betaald, en de man was zo vriendelijk.  Hij liet de deur repareren, hij bleek al lang stuk te zijn. En het toilet moet ik nu zelf steeds handmatig laten stoppen met spoelen, door mijn hand in de vieze bak te steken en op een plastic bol te drukken! En nog steeds hoor ik dat rot ding zachtjes lopen…

Ik kon verderop in de straat voor een supermarkt wel Wifi krijgen, daar heb ik tot laat gezeten met de helft uit het dorp die daar kwam om te kunnen internetten! Ik werd erg aangekeken dat ik zat tussen alle dorpelingen die elkaar goed kenden. Hoe ik daar was gekomen was trouwens wel heel leuk, de man van het guesthouse had me achterop de scooter genomen! De trilling van de motor onder me, en de enorme heuvels in het tropische woud maakte het korte ritje een erg leuk ervaring, die me nu aan het denken heeft gezet over een scooter huren.. Het verkeer is hier al een stuk rustiger dan zuid Bali, het zijn nog maar 2 stroken in plaats van 5. Het moet er gek uit hebben gezien, ik achterop de scooter van een kleine Indonesische man met een lach van oor to oor .

De volgende bestemming was weer een tempel (tip van het italiaanse meisje), maar deze zou nog mooier zijn dan Ulu Watu. De zeetempel, genaamd Tanah Lot was inderdaad een pracht plaatje. Deze, net als Ulu Watu, zijn gebouwd om het eiland te beschermen van kwade zeegeesten. Nog een teken van het geloof in het animisme. Voordat je er kon komen werd je met borden geleid door een markt waar ze je van alles probeerden aan te smeren. Maar voor het eerst was ik ook echt geïnteresseerd in de spullen. Ik heb er de mooiste schilderijen ooit gezien, van leeuwen, tijgers en olifanten. Ze waren op hele artistieke manieren afgebeeld op de doeken, in grijsbruin tinten of juist in veel kleur, op schets-achtige manieren of juist heel abstract. Een abstract mozaïekachtig leeuwen hoofd in allerlei verschillende felle kleuren sprak mij het meest aan. Nog nooit heeft een schilderij mijn mond open laten vallen, maar hier stond ik met een gapende bek naar te kijken. Hoe graag ik dat ding wil, hoe jammer dat ik die niet mee kan nemen... In de toekomst kom ik terug en koop ik het, of ik bestel een gelijksoortige op internet als ik thuis kom, maar ik zal en moet dat ding hebben.

Kunst was er in nog meer vormen, pot en glaswerk (hele mooie olifanten theepot), uitgesneden houtwerk van allerlei beesten, goden en voorwerpen. De houtenbeelden van ruige tijgers spraken me ook erg aan. En een ganesha beeldje om als beschermheilige op mijn reis me te nemen. Maar te bedenken dat ik het mee moest sjouwen met me vrij krappe tas, heeft ervoor gezorgd dat ik niks mee nam. Maybe late

r..

Tanah Lot temple was niet op een klif, maar juist onderaan de kust. De omgeving had een hele aparte vibe, bijna een film. Het was er best toeristisch en druk, niet echt fijn.  Mensen maakten alleen foto’s van de temples , terwijl ik de grond en de klifmuren fotografeerde! Het leek net of je liep op asfalt, maar het was basalt, oftewel vulkanisch gesteente. Je zag gewoon hoe de lavastromen hebben gelopen! Ik was flabbercasted. Enorme ronde gaten in het pikzwarte gesteente, een aanwijzing van grote gasbellen, wat betekend dat de uitbarsting heel zuur en explosief magma had. En ja hoor, even verder lag een grote oppervlakte van puinbrokken, versmolten met lava, dat net leek op een grof stenenpad. Niemand leek zich bewust (of vond het niet zo bijzonder als ik, de Aardwetenschappen-nerd) van het wonder waar ze op stonden.  Het beest onder Bali was ontwaakt in mijn bewustzijn. Eens een vreselijk machtige explosieve vulkaan, altijd zo’n extreem gevaarlijke vulkaan. Op een eiland is dat erg ongunstig.

De vleermuizen vlogen in gigantische zwermen rond de spookachtige tempels, terwijl de zon verdween en het ineens pikke donker werd.

Aangevallen door muggen liep ik snel terug naar de parkeerplaats om een taxi te pakken. Op de weg erheen werd ik misselijk van de honger, vergeten nog wat te eten na het ontbijt. Alsof het meant-to-be was, sprak een oude vrouw me aan: ‘Hello! You want?’. Gegrilde maïskolven, eindelijk wat groenten! Ik bijna sprakeloos: ‘Eh… Yes! Yes please!’. Zij was nog verbaasder dan ik, alsof ze 100 mensen had aangesproken en ik de eerste was die ja zei. Lachend zei ze‘Yeees! She awnsers yes!’. In plaats van hotdog kraampjes, hebben ze hier gegrilde maïskolf kraampjes. Eindelijk mensen met smaak gevonden, die snappen dat maïs goddelijk genoeg is om te verkopen als lekkernij. Toen ik naast het kraampje op de grond ging zitten om rustig te knabbelen, stond de oude Indonesische vrouw verbaasd op en gaf me haar stoel. Het was onbeleefd om het lieve gebaar te weigeren, maar toen ik zag hoe moeilijk krom ze stond leek het me ook onbeleefd om haar stoel af te nemen! Ze zag mijn twijfel op mijn gezicht en zei overtuigend ‘no take, take, you take! Sit! Where you from? You alone? Boyfriend?’. En daar ging ik weer, opnieuw (vaak gestelde) vragen beantwoorden van een nieuwsgierige local. Letterlijk op een praatstoel dit keer. Met het lekkerste mais dat ik ooit had gegeten in mijn mond.

Wachtend op de taxi liepen vele gekko’s over een verlicht plafond buiten. Leuke, mooie en gekke  beestjes, ze kunnen toch een hard lawaai maken! Je ziet dan het (hele kleine) lichaampje samentrekken en opblazen en er komt dan een soort vogel gepiep uit.  Handig zijn de hagedisjes ook, ze eten namelijk muggen. Liever een gekko in de kamer die muggen eet dan een vieze spin, maakt trouwens ook geen gore webben ;)

Over smerige spinnennetten gesproken, daar was ik weer terug in mijn kamer.  Maar wat ik toen meemaakte was de terror allemaal waard. Het was donker en ik opende mijn balkon deur. De groene rijstvelden waren omgetoverd in een zwart landschap. Een oorverdovend geluid overviel me… een nachtkoor aan allemaal verschillende jungle dieren. Kikkers, padden, vogels, krekels, en nog veel meer insecten en dieren die ik niet kon thuisbrengen. Een duister landbouw veld vol leven, echt barstend vol (hoor het filmpje “Night Jungle Ochestra” maar, en draai het volume hoog genoeg dat je alle beestjes hoort). Rijst zal nooit meer gewoon rijst zijn, altijd zal ik denken aan de moddermensjes achter de draptrapjes en het magische nachtorkest. Dat zulke witte korrels uit zo’n bruine smurrie komen, is bijna niet te geloven.