3rd day: Sunburn Sickness and Breaking the Bloody Rules (Ulu Watu Temple)

De hele dag aan het strand van Jimbaran was niet zo goed voor mijn gezondheid. Zelfs 5 keer insmeren en onder een parasol zitten de meeste tijd, had me alsnog niet kunnen redden van de transformatie naar een rode kreeft met een zonnesteek.

De zon staat hier bijna recht boven je de hele dag, de intensiteit is zo hoog omdat de zonnestralen bijna loodrecht invallen (dichtbij de evenaar) en de afstand die de fotonen afleggen naar het aardoppervlak is korter, waardoor minder worden teruggekaatst de ruimte in.

Gelukkig was de zonnesteek zonder misselijkheid, maar ik snap nu waarom ze het zo noemen, het voelde alsof er een mes in mijn hoofd zat die iemand heen en weer wrikte. Maar dat was alleen de avond na het strand zo, de volgende ochtend werd ik wakker en was het mes verdwenen.

Wel moest ik van mezelf de hele dag uit de zon blijven, in ieder geval de heetste uren. Ik had al meerdere vrienden in het hotel gemaakt. Waaronder een Italiaans meisje die al aan het eind van haar reis zat, en mij al haar verhalen vertelde terwijl ik aantekeningen nam. Zo kwam ik op het idee voor Ulu Watu. Zij raadde mij aan om pas eind van de middag te gaan en daar de zonsondergang te zien (zon minder intens? check!).

S’middags ging ik met mijn verbrandde hoofd maar in de lobby aan mijn reisblog werken en foto’s downloaden,  fijn in de schaduw. Inmiddels was ik ook al bevriend geworden met een Australisch wat mollig stel van in de 40, hun accent we zo heftig dat ze bijna niet te verstaan waren! Ik dacht eerst dat ze uit een afgezonderd deel van Schotland of Ierland kwamen, maar blijkbaar is dit een extreem Australisch dialect, want de Australiërs die ik ken (mijn ex-Chef, en andere vakantiegangers hier) zijn echt wel te verstaan.

Er zijn hier trouwens minder Nederlanders  dan op alle andere vakantie bestemmingen dan ik geweest ben! Dus in Noord-Amerika & Europa. Er zijn wel veel mensen uit Australië, dat begrijp ik nu ik heb gesproken met familie de Mol (zo noem ik ze maar even). Er is geen tijd verschil en dus geen jetlag, en ze hadden het over slechts 1 uurtje vliegen!  Dat is een lachertje naast mijn 18 uur letterlijk in de lucht. Ik snap dat veel Hollanders dat liever links laten liggen, en eerder naar het zuiden of  naar rechts gaan voor Amerika, wat een must-have-been place is in onze cultuur.

Ondanks dat ik mijn oren moest spitsen voor familie de Mol als ze spraken, heb ik heel fijn met ze kunnen praten over van alles en ik hoop dat ik ze nog tegen kom deze vakantie. Ze vonden mij dapper door het reizen in mijn eentje, en mijn studie erg belangrijk. Na mijn enthousiaste verhaal over mijn studie, zei de dikke vrouw met kort rood haar: ‘That’s what the World really needs, now it’s all about bloody money”.

En poef! Weg waren mijn vooroordelen. Ze mag dan een minder gezonde levensstijl hebben, maar een gezond verstand heeft ze zeker. Dit was precies wat ik zou zeggen (op het bloody na dan).      

Eind van de middag had ik een taxi naar de Ulu Watu tempel, ook wel de Monkey Temple genoemd. Het zit helemaal op het onderste gedeelte van Bali; Bukit Peninsula. Bukit betekent heuvel, wat je begrijpt op de weg erheen. Steeds verder klom de weg omhoog, waardoor verkeer nu ook nog eens van boven en beneden kwam en in scherpe bochten. De huizen veranderde in heuvels met tropsich regenwoud, met vogels en plantensoorten die ik nog nooit had gezien. De “Roekoe! Roekoe!” van een duif was het enige bekende geluid. Die beesten zijn ook écht overal.

Eenmaal op het zuidelijkste puntje van Bali aangekomen, moest ik proberen niet al te hard te lachen om de regels van de heilige tuin, die rondom de tempel ligt. Ten eerste;

Dress respectfully

netjes gekleed zijn… ik keek naar beneden en zag dat ik natuurlijk een veelste kort rokje aan had (30 graden hallo!) maar ik kreeg gelukkig van hun een grote fel paarse doek om mijn middel om mijn respectloze blote benen te bedekken. Nu zag ik er ook nog eens uit als een moslim, gekker moest het niet worden, maar wacht maar.

Women having their period are not allowed around the temple

Ongesteld zijn…Pfffgrmphwhahahahahaha.

Nou, dat liet me niet tegen houden. Een controle post zullen ze vast niet hebben!

De tempel was mooi, maar de omgeving was echt adembenemend. Een tropisch bos met apen op de top van een klif, omgeven door de meest kleurrijke bloemen.

De apen stalen zonnebrillen en mobiels van bezoekers, ik was ineens erg blij met de band van mijn camera die om mijn nek zat.

De golven waren hypnotiserend, je kon ze zien ontstaan en volgen tot ze braken en in schuim zien veranderen dat vloeide over de kust van steen (zie Video: Relaxing Waves). Zo’n hoge klif is extra prachtig voor een aardwetenschapper zoals ik, je kan precies zien waar het zeeniveau is geweest en hoe de golven de stenen hebben verweerd. 

Het was overduidelijk kalksteen trouwens, ik voelde me al gelijk onveiliger worden toen ik dat besefte.

Een grote bak HCL zou de tempel zo in het water laten plonsen! Dit zou ik op het bord met regels hebben gezet;

No hydrochloric acid or acid of any kind is allowed around the temple

Daarentegen kan een beetje bloed geen vlieg kwaad.

Daarna ging ik nog even kijken om de markt naast Ulu Watu. 

En JA HOOR! Een handdoek! Of soort van, het is een hele dunne grote doek, die je ook om je middel kan dragen als rok. Fijn licht en heel klein op te vouwen. Het winkeltje had ze in alle maten en kleuren, ik koos een zwart rode uit die ik ontzettend graag wou toen ik hem zag. De tip van me zus, om geen handdoek mee te nemen maar hier zo'n doek te kopen als aandenken en lichtgewicht, was uiteindelijk toch erg goed! Dankjewel :).

Daarna at ik vies vet varkensvlees in een armoedig zaakje, waar de Indonesiche TV hard aanstond. Mijn god zeg, de soapseries zijn hier slechter dan GTST, zelfs erger dan onze kinderprogramma's zoals Spangas. Alleen de hoofden van de acteurs worden gefilmd terwijl ze heel slecht acteren en dramatische dingen zeggen. Maar de locals leken het erg te boeien, terwijl ik weer mijn lach in moest houden. Als ze Netflix zouden ontdekken hier, zal niemand meer naar buiten komen. 

De aapjes klommen over het dak van het marktje waar ik zat te eten (het zwarte bolletje links op het dak) daar zat ik dan geboeid naar te kijken. Ik had mijn biertje nog lang niet op en mijn taxi stond er al weer, ik atte het biertje in een keer en voelde alle blikken mijn kant op gaan. 'I come from Amsterdam! It is normal there!' Riep ik nog terwijl ik naar de taxi rende, nu hadden zij ook wat om uit te lachen.