Day 5: Bicycle in Bali, the Wonderful Woman, Black Magic Sand and the Echo of the Sea.

Het was even door de zure , appel heen bijten, maar nu ben ik de 10x zo grootte mieren op de vloer en gigantische wespen die mijn kamer invliegen al gewend. Ik schrik zelfs niet meer van de enorme gecko die door de badkamer rent elke keer als ik binnenkom.

De host, Kemong, maakte me om 10 uur wakker door aan mijn deur te kloppen en vertelde mij dat ik zijn fiets mocht lenen. Beneden stond een prachitge mountain bike, ik kon hem gratis gebruiken zo lang ik bleef! Mijn NorthFace daypack was uitstekend voor op mijn rug op de snelle lage fiets. Als de bliksem reed ik heuvels af, soms zelfs scooters inhalend! Ik stormde door de rijstvelden, over kleine junglewegen, over hoge bruggen boven tropisch woud (en werd duizelig als ik naar beneden keek, dus ogen bleven op de weg), en dan weer met slakkengang heuvels op met een rood bezweet hoofd. Ik kwam onderweg één andere montainbiker tegen, een blanke man die me inhaalde en lachend om keek ‘Good morning!’ met een brits accent.

Ik had foto’s moeten maken van de fietstocht, maar het verkeer was crazy en stilstaan gevaarlijk.  Links rijen leer je snel aan, het voelt voor mij zelfs wat natuurlijker, waarschijnlijk omdat ik links ben. En regels zijn er wel! Ik snap nu waarom iedereen toetert, je doet dat als je iemand inhaalt of als je de hoek omgaat om te laten weten dat je er bent. Maar daardoor is het verkeer dus super luidruchtig met al dat getoeter. En je moet alleen letten op degene voor je, en iedereen voor je heeft voorrang, dus komt er een auto een parkeerplaats uit, gewoon voorlaten.

Ik besloot de zee op te zoeken en vond na even zoeken Echo Beach. Veel jonge blanke surfers liepen rond de weg naar het strand. Jongens met lang blond haar en het stereotype surfer uiterlijk. Het percentage Nederlanders was ineens flink gestegen. Mensen die speciaal naar Bali komen om te surfen op de beruchte woeste golven die aan de Hollandse kust ontbreken.  De golven waren inderdaad meters hoog soms, het geluid was overheersend. Echo beach was het ideale surfers paradijs waar veel professionele toeristen en locals in het water lagen te wachten op de juiste golf.  Ik ging zitten bij restaurant Saté Bali, goed gewaardeerd in de LonelyPlanet en terecht. Ik kreeg mijn eigen kleine grill met kipspiesjes, rijst en de Indonesische veelste hete sperzieboontjes. Een goed ontbijt na zo’n wilde fietstocht.

Terwijl ik mijn koffie op slurpte en werd beïnvloed door de mediterende invloed van de golven, viel mijn blik op een vrouw die ook in haar eentje zat met een cocktail. Ze lachte vriendelijk, stond op en kwam naar met toe, ‘Are you also alone? Can I sit with you?’. Ze kwam uit Sumatra en verbleef met haar vriend een tijdje op Bali. Ze gaf kyte surf lessen en haar vriend had een homestay. Zo’n klik had ik nog met niemand op Bali gehad, we hebben de hele middag samen zitten kletsen, haar engels was uitstekend en we hadden meerdere malen de slappe lach. Bijvoorbeeld toen we namen uitwisselenden. Toen ze haar naam vertelde zei ik: ‘That is a strange name’ en zij zei ‘O, thank you!’en we kwamen niet meer bij van het lachen. De anderen toeristen zaten ons erg aan te kijken, omdat we weer een gek aanzicht waren, wij die luidruchtig verhalen zaten te vertellen en te lachen. Ze was denk ik in de 30, heel klein en knap, donker haar met een slotjes beugel. Ze was net zo’n kletskous als ik met dezelfde humor. Natuurlijk wou ze weer met me op de foto en postte het direct op facebook. Haar lach was betoverend en ze was zo schattig. Na een cocktail en een radler namen we met een harstochtelijke omhelzing afscheid. ‘We will meet again’ zei ze, maar met pijn onze harten bleven we elkaar na kijken tot we uit elkaars zicht waren verdwenen, die kans is ongelovelijk klein.

Met de mountain bike ging ik naar een rustiger strand Pererene Beach. Het had overduidelijk vulkanisch zwart zand. Ver uit het mooiste zand dat er bestaat. Glitters (of zoals mijn UvA docenten altijd zeggen; glimmers) gaven het he zand een apart en stralend uiterlijk. 

En dat was niet het enige bijzondere van de basaltische zand, het is ook magnetisch.Daardoor leek het net alsof er een sponsdiertje op mijn tas zat, maar het was de magneet van mijn mobiel die de korreltijes stok stijf liet staan. Ik herrinerde mij een natuurkunde les met magneten, waarbij een magneet op een doos werd gelegd met daarin metalen pijltjes, die het magnetische veld van een magneet konden weergeven als je de magneet over het oppervlak verschoof. Hier stonden overduidelijk vele banen gericht op de pool van het kleine magneetje, het zag er schattig maar ook wonderlijk uit. Een grote magneet zou het hele strand doen verdwijnen.

Ik ben begonnen aan mijn schelpen en stenen verzameling op dit strand. Ik kwam toevallig een prachtige schelp tegen en kwam toen op het idee. Heerlijk ontspannend om schelpen te zoeken op het strand, maar ik zal erg selectief moeten zijn als ik niet met kilo’s terug wil komen, dus zeker stenen zullen heel mooi maar ook klein en licht moeten zijn

.

Toen het donker werd probeerde ik nog Hotel Horror te bereiken voor de echte duisternis (eigenlijk Homestay Horror, maar hotel klinkt beter). Ik moet alleen nog wennen aan dat het letterlijk in minder dan een half uur van volop licht naar volledig zwart gaat. Nog een apart iets wat voorkomt in de buurt van de evenaar. Dus daar reed ik dan, op mijn mountainbike zonder licht, door gestoord verkeer van de avondspits in de Jungle met San Francisco-achtige heuvels. Ik denk dat ik wel meer dan 60 km/hr ging af en toe naar beneden, de afdaling was bijna recht naar beneden!  Verlichting was amper aanwezig, een lantaarnpaal om de 50 meter ofzo. Als ik even alleen reed was het dan ook zo donker dat ik de weg niet zag, dus ik bleef liever in de stoet rijden. Ik kwam gelukkig heelhuids aan, maar rijden zonder licht ga ik nooit meer doen.

En over gevaren gesproken; het beest onder bali is inderdaad wakker. Dat las ik toen ik terug kwam bij het insecten hotel. Dat maakt het beklimmen van een vulkaan nog spannender, maar ik hoop niet dat mijn plannen in rook op zullen gaan.