Day 10 & 11: Super Schnitzel, Jazzy Sounds and Bizarre Bali Dancing

De dag begon weer met een heerlijk ontbijt, ik vroeg gelijk of ik langer kon blijven dan twee nachten wat mijn normale verblijf tijd is per hotel. Ik was dan niet zo gek op Ubud, maar deze  luxe plek deed me goed, een korte rustpauze van al het reizen en smerige slaapplekken met slechte voorzieningen.  Even relaxen en vooral lekker eten in de stad was mijn plan.

Ik vond voor mijn middagmaal het beste restaurant van Bali; Warung Schnitzel heette het. Warung betekend eetkraam in Indonesisch. Ookal was het eten niet eens Indonesich, het was de lekkerste, knapperigste en beste schnitzel van me leven. De mosterd en knoflooksaus was volgens eigen recept gemaakt, smeuïg om je vingers bij op te eten! Ze draaide de rustigste en mooiste jazz muziek waarbij ik weg kon dromen, terwijl ik volop genoot van het malse kippen vlees waarop ik kauwde. Naast smaak en gehoor, had het andere zintuig ook wat. Het zicht was prachtig doordat het restaurant met schilderijen versierd was.

Ubud is wel echt een plek om je ogen uit te kijken, het heeft meer kunstwerken dan ergens anders in Bali, als kunstenaar is het een must-have-been place. En het is dus naast shoppen en mooie kunst zien, ook een fantastische plek om te eten, ze hebben hier alles, van de klassieke hamburger tot Thaise curry. De curry heb ik express uitgesteld, die bewaar ik voor Thailand haha!

Ik heb de hele middag op het balkon bij de Warung Schnitzel gezeten, in mijn eentje, lezen in de LP en kaartjes schrijven om te verzenden naar vrienden en familie thuis. Gek hoe ik mijn huis, Amsterdam, mijn vrienden en gezin nog niet mis, de heimwee bevindt zich nog ver aan de horizon. Niet dat ik niet van ze hou, maar ik ontmoet hier zoveel nieuwe mensen, en maak op reis genoeg mee om niet aan thuis te hoeven denken. Maar ik ben pas een paar weken weg, misschien dat de heimwee komt in China. Ik heb zoveel zin in Hong kong trouwens, ik ben helemaal niet bang meer dat het mis gaat. Als ik alleen door een derde wereld land kan reizen met een sterk aanwezige religie, dan kan ik zo’n westerse stad als HK zeker wel aan. Wel ben ik een beetje bang voor de chinezen, bang dat ze niet zo aardig zullen zijn, en dat ik me niet zo thuis zal voelen als bij de Indonesiërs.

Een belangrijk element in de Balinese cultuur had ik nog niet kunnen observeren, de traditionele dansen. Er zijn er meerdere, allemaal vertellen ze een verhaal en zijn ze al eeuwen lang door de lokale mensen uitgevoerd. De Legong dance was degene die mij het meeste aansprak, en liet die zondag nou net de avond zijn dat in Ubud Palace om half 8 die show draaide. De Legong is met vrouwen die in felgekleurde artistieke traditionele jurken op een hele aparte manier met elkaar dansen. Ze hebben hun huid wit geschminkt, felle kleuren oogschaduw op, rouge op hun wangen, rode lippen en bewegen met hun voeten en handen op het ritme van de muziek terwijl hun bewegingen een verhaal moet voorstellen.

Ik kwam aan op de binnenplaats van Ubud Palace, het had me weer veel tijd gekost door de drukke straten van deze schilder stad. Ubud betekend trouwens niet iets van ‘kunst’ of ‘creativiteit’ maar ‘medicijn’.  Het was (en is nog steeds) een plek waar zieke mensen heen gaan van over de hele wereld voor hun lichamelijke kwalen. Als hun eigen dokter hen niet kan genezen, dan keren ze naar de heelmeesters in Ubud, die met rituelen en spreuken de ziekte zou kunnen verhelpen. Deze shamans zijn nog steeds in Ubud te vinden, maar niet op straat en je moet de connecties hebben om er één op te sporen. Ze zijn duur en de behandelingsmethodes vaak pijnlijk, beschamend en erg… uniek. De uitvoerders worden als heilig beschouwd en er zijn weer aparte regels die gelden, zoals dat je nooit je voeten mag wijzen richting de ‘dokter’. Het is allemaal vrij mysterieus en het heeft alles te maken met bijgeloof, maar mensen zouden echt genezen zijn… ach iedereen zijn ding toch? Fijn dat deze plek hoop heeft kunnen geven aan mensen die hoop het hardst nodig hebben.

De binnenplaats stond vol met stoelen, gekeerd naar het podium weer de danseressen over een half uur zouden verschijnen. Ik kreeg nog net op tijd een beetje een goede stoel, maar er stond wel een kleine palmboom in de weg. Mensen bleven maar binnenstromen, de hele binnenplaats vulde zich met blanken. Toen alle plekken waren voorzien van een kont, bleven de Indonesische poortwachters van het paleis alsnog mensen toelaten. Ik zei al tegen het iets oudere franse stel naast me dat dit uit de hand ging lopen, het zat vol en mensen moesten niet meer naar binnenkomen, de poort moest dicht. Maar nee, het gaat om geld hier, niet of wij het goed kunnen zien of een fijne ervaring hebben, maar om het meeste te verdienen aan ons, lopende geldbanken. Meer dan dat zijn we niet voor de mensen in Ubud, de geldwolven.

De sfeer werd hectisch, het plein te vol. Mensen moesten staan, propte zich tussen alle gaatjes en blokkeerden het zicht van anderen.  En paar Spaanse meiden zaten links voor me, ze waren al net als ik, vroeg gearriveerd en lang aan het wachten. Er kwam een Nederlandse vrouw staan voor één van de spaanse meisjes. Waardoor ze letterlijk niks meer kon zien van het nog lege podium. Vriendelijk vroeg ze de vrouw misschien te gaan staan ergens anders, hopend dat ze niet voor niks zo vroeg was gekomen. De vrouw was alles wat ik kan haten aan een Nederlander. Het super slecht nederlands-engels accent, de arrogante houding die denkt dat ze beter is dan elke buitenlander en meer recht heeft op voorzieningen. De tunnelvisie en het egoïsme van alleen maar ‘ik ik ik’ en ‘meer meer meer’. Met haar afschuwelijk accent, waardoor ik dus direct wist dat het een Nederlander was, zei de 50 jaar oude vrouw ‘Yes, joe zit there, en I stand here. Not my problem.’ En ze draaide haar rug weer om naar het vol afschuw kijkend meisje. Ik voelde de spanning opborrelen, alsof ieder moment de onweer toe kon slaan het hel op aarde zou lost barsten. Het meisje veranderde in een heks en de vrouw bleef de lompe egoïstische aardappelzak die ze al was. De heks tikte op de schouder van de aardappel, ‘Hello, this is not OK! I can’t see anything’. De aardappel gaf alleen een korte blik naar achter en zei weer: ‘Not my problem.’ Ik keek naar het franse stel en schudde mijn hoofd: ‘This is what I meant, people get frustrated when it gets to crowded.’ De spaanse chicka tikte weer op de schouder van de vrouw, maar dit keer bleef de Hollander eigenwijs naar voren kijken, ze negeerde het spaanse meisje. Zij stond dat alleen niet toe en bleef doorprikken met haar vinger, steeds harder en sneller, terwijl ze allerlei dingen schreeuwde tegen de aardappel. Deze werd nu ook pisnijdig, en zette haar gezicht nog lelijker dan het al was. Het begon uit te hand te lopen, en niet alleen voor mijn neus, maar op meerdere plekken op de binnenplaats. En ze bleven maar mensen toelaten! Er was een volwassen vrouw die terug naar de ingang van het paleis was gelopen en daar stond te schelden. Ze wou haar geld terug omdat het overduidelijk al te vol was,  geen zitplaats meer, en zelfs geen sta plaats. Ze wouden haar geld niet terug geven, en de vrouw werd bozer en bozer

Ik moest iets doen, dit zou anders tot gevechten uitlopen. Ik zag het al voor me, op de ene helft van de heilige grond waren mensen aan het dansen, op de andere helft mensen aan het vechten. Ondanks dat het een interessante avond was geweest, wou ik liever in rust de prachtige dans bekijken. Ik ging het opnemen voor de spaanse chick; ‘You were here later than she was, so you should move or at least sit down somewhere. She came early for a good spot and now you just take it from her like you deserve it more. But you came to late, so go another evening or just move, but this is simply not acceptable.’ Ze negeerde mij ook, maar tenminste was de heks wat gerustgesteld door de erkenning van mijn kant. Ik zag in een donkere hoek ineens een stapeltje stoelen staan… dat was de oplossing! Ik vroeg of de fransjes mijn stoel bezet wouden houden en pakte de stapel van de grond. Ik schoof de standaard witte tuinstoelen uit elkaar en plantte ze achter de mensen die stonden. Ik kreeg veel lachjes en knikjes van de mensen die konden zitten, de mensen de erachter zaten en zelfs de locals. Zo’n simpele kleine handeling die een hele hoop narigheid voorkomt. De heks veranderde terug in het spaanse meisje en knikte vriendelijk naar me, ‘Thank you’ she said.

De show begon met muziek, maar niet zomaar een radio. Een groep Balinezen kwam zitten met hun blote voeten en prachtig netjes gekleed achter hele bijzondere instrumenten, Een man bespeelde een trommel, een groep bespeelde zo’n soort van piano gemaakt van metalen schotjes waar ze met stokjes opsloegen en een plingel geluid maakten. Nog een groep bespeelde ,,,

Het was een hele aparte energieke en enigszins chaotische muziek. Na een lange uitvoering van de mannen, kwamen de vrouwen op het podium door een blinkende gouden poort uit het paleis. Ze zagen er fantastisch uit, tot in de kleinste details opgemaakt en ze leken net blank. De pakjes waren al een heel aandachttrekkend tafereel op zich, maar de dans was al helemaal om je ogen bij uit te laten rollen. Alle bewegingen waren gecoördineerd tot in de kleinste details. Ze gebruikten in de dans alle delen van hun lichaam, de armen, de benen, het hoofd, maar ook de vingers, tenen en ogen. Soms trokken ze de meest rare gezichten waarvan sommige me verontrustte.  Je moet de filmpjes zien om het echt te snappen, ik kan het niet beter uitleggen dan dit, maar het was werkelijk een wonderlijke beleving.

De muziek begon na een uur wel vervelend te worden, ik heb van mezelf al een onrustig hoofd, daar helpt de drukke muziek niet echt bij. Maar ik heb het braaf afgekeken tot het einde, en ik was daar wel blij om want de acts werden steeds interessanter

Er was ook een man die met een masker alleen een opvoering deed. Hij gaf me lichtelijk de kriebels.

En ze gebruikten parasolen waarmee zo ronddraaiden en dansden.

De mannen gingen zelfs verkleed als draken die de vrouwen gevangen namen, ja dat was wel wat anders dan de tango, salsa of breakdancen. Dit had echt een Aziatische vibe, ja, Bali is bijzonder. Maar wel een beetje bizar.

(kijk de filmpjes maar als het lukt ze te uploaden)