Day 20: Volcano Fever, The Crippled Cat, Magical Mawun and Tiny Turtles.

Hallo iedereen! Ik download zo nu en dan een video update vanuit Hong Kong op mijn blog, zodat jullie alvast een indruk kunnen krijgen van hoe het eigenlijk nu voor me is. Ik zit inmiddels in mijn laatste examenweken hier, dus ik heb het wat te druk om te schrijven, maar ik ben wel van plan de laatste Indonesië verhalen af te maken. En daarna een paar te schrijven over HK, met de hoogte punten. Maar laten we terug gaan naar Kuta, Lombok, het verhaal van mijn avontuur in Indonesië is nog niet helemaal af. Ik kan alvast verklappen dat één van de ergste dingen van de reis nog moet komen…

Ik herinner me ineens dat ik de vorige avond toch nog uit eten was geweest, bij Mario Warung. Een strand restaurantje dat net open was gegaan, en het menu bestond nog uit losse papiertjes waar ik slechts enkele maaltijden uit kon kiezen. De eigenaar was een hele vriendelijk vent, zo rond als Mario, met een zwarte snor, maar een donkere huidkleur. Ik kreeg eigenlijk gewoon instant noodles, maar met verse groenten en stukjes vlees erbij, waardoor het alsnog erg smaakte. We moesten lachen om hoe veel mijn naam (Maria) lijkt op Mario.

Ik ontmoette daar een stelletje, die ook genoten van een simpele maaltijd. Het was echt zo’n koppel die helemaal bij elkaar past. De lange dunne blonde jongen had dreadlocks en zon typisch hippie uiterlijk, het meisje was er de vrouwelijke versie van. Ik vroeg voor een opener en kwam toen even bij hun aan de tafel zitten om mijn Bintang te openen (ja ze waren echt pas net open). Eenmaal mijn kont geplant aan de tafel, besloot ik daar niet meer weg te gegaan! Het hippie stel was al weken in Kuta, ze wouden nooit meer weg gaan. Maar helaas was de volgende dag hun vlucht terug, je kon de pijn in hun ogen zien. Ze hadden wel andere plekken van Lombok en Bali gezien, maar kwamen elke keer toch weer terug hier, totdat ze besloten om gewoon hun hele vakantie te vieren hier. “It will be so weird to be home again, after living all this time in paradise...” Ik snapte het volledig, ik zou voor geen goud nu weer terug gaan, maar ik kon het gelukkig nog meer dan vijf maanden uitstellen!

Ik vroeg ze natuurlijk voor alle mooie plekjes in de buurt, en het meisje zei: “It doesn’t matter if you drive down the coast to the left or the right, you will find the most amazing beaches,” Het meisje bleek altijd te rijden op de scooter met de veel grotere jongen achterop, ik moest al lachen bij het idee. Volgensmij was het, omdat het meisje wel een rijbewijs had en de jongen niet, maar ik weet het niet zeker meer.

“More beautiful than Kuta?” vroeg ik.

“Ha! Kuta is the ugliest beach here! The others are the best!” zei de jongen, hij had een neus piercing trouwens, en een gekke tattoo, iets van een ruggengraat op zijn keel ofzo, maar ik weet het niet meer precies… helaas, maar geheugen heeft ook zo zijn limieten!

Ik vond het moeilijk te geloven dat er mooiere stranden dan Kuta in de buurt waren, maar ik ging het nog wel zien.

Ze vertelden over “Rasta Warung” een bar die vooral elke vrijdag erg leuk was,  want dan was er Reggae avond. Ze vroegen wat ik vanavond ging doen, en of ik mee wou hun laatste avond vieren. Ik had mezelf voorgenomen om altijd ja op zulke dingen te gaan zeggen, en de klik was er weer, en ik had net een biertje op, dus je verwacht dat ik ja zei hè? Maar nee, ik voelde me een stuk slechter van de bintang, en de rode wangen waren niet van de alcohol. Moeheid moet het zijn, nog een nagolf van RRR (Ruined Rinjani Rotness). Triest wees ik het aanbod af, toen ik vertelde over de vulkaan beklimming van de dag ervoor, de Jazz dans avond met gitaarspelen tot laat erna, en de helse speurtocht op de scooter in de middag, vonden ze het een wonder dat ik überhaupt nog energiek bij hun aan de tafel zat. Een Duitse blonde vrouw met haar twee blonde dochters hoorden mijn verhaal van de Rinjani. Ze zei dat ze het ook van plan waren, dus ik raadde het haar sterk af.

“O… but I already paid for it,” ze keek bezorgd naar haar dochters, beide jonge tieners.          

Oeps, tja dan kon ik ze maar beter goed voorbereiden, ik zei: “Then, take a scarf with you for the dust, very warm clothes because it is ice cold during the night, and most importantly:  be sure they have a mattress!”

Ze stelde het advies erg op prijs, maar ik had me beter gevoeld als ze niet die berg op ging, levensgevaarlijk.

Mijn energie begon nu wel echt op te raken, mijn batterij had nog maar een paar procent, en die heb ik gebruikt om afscheid te nemen van de hippies en terug te lopen naar mijn bungalow.

Dood op viel ik op het grote tweepersoons matras. En weg was ik.

Raar genoeg, werd ik ook dood moe wakker. Mijn keel was dik, mijn neus verstopt en mijn wangen nog steeds tomaat rood. Nee hè. Niet ziek op vakantie…niet nu… godver, stomme rot vulkaan! Maar ja, ik had het wel kunnen voorspellen, die nachten rillen op de stenen en de uitputting overdag, het was gekker geweest als ik niet ziek was geworden. Maar altijd aan de positieve kant blijven kijken toch? Ik was dan wel ziek, maar ik was wel in een heerlijk paradijselijk oord, waar genoeg ruimte is voor rust en herstel.

Ik hoorde een vreselijk geluid bij mijn deur, ik deed open, en zag een heel klein katje, het meest trieste dier dat ik hier gezien heb (op de vermorzelde aap na dan, maar dat was in Bali). Het staartje had enkele grote duidelijke knakken, de botjes waren naar gebroken, en haar achterpootjes zagen er verschrompelt uit. Het haar was weg van de achterkant van haar pootjes, en een knal rode korstige huid was zichtbaar. Één achterpoot was er zo erg aan toe, dat ze op slechts drie voetjes kon lopen. Het leek alsof er een auto of scooter over de achterkant van haar lichaam was gereden, en ze strompelde rond, jammerend voor eten. Ze was zo mager, dat je haar hele botten constructie kon zien. En mijn god, die miauw die ze had, was hartverscheurend. Het eerste wat ik dacht, was: moet ik haar uit haar lijden verlossen? En dan bedoel ik niet door haar honger te stillen, maar al haar pijn. Maar dat kan ik niet, ik vind dat bij hommels die niet meer kunnen vliegen al te erg om te doen. Dus ik koos voor de andere optie, ik gaf haar wat brood, dat ik toch goor vond, want Indonesiërs snappen niet hoe je brood moet maken.

Daar vershenen nog tween nieuwsgierige aagjes. Een blonde mannelijke Labrador, die er heel gezond uit zag, stevig gebouwd en groot. En een bruine vrouwelijke labrador, die wat meer mager was. Uiteraard kregen die ook wat brood, zo had ik toch nog een gezellig ontbijt, samen met de dieren familie. De jongens van de homestay trokken hun mond niet open, dus ik neem aan dat ze het niet erg vonden.

Ik was eigenlijk te ziek om wat te doen, maar ik wou geen dag verspillen. Na een nare koude douche, ben ik toch weer op de scooter geklommen. Maar ik voelde me nog slechter op de scooter, de wind die eerst zo heerlijk verkoelend was geweest, was nu erg onaangenaam. De lucht was nog moeilijker om in te ademen en hoestend reed ik door Kuta. Maar zoals ik vroeger al zei toen mijn vader vond dat ik een jas aan moest naar buiten: “wat maakt het uit, ik ben toch al ziek.” Haha! ;)

Ik had de dag ervoor een hele tank leeggereden van de zoektocht, dus ik moest het eerst even bijvullen met wat dodelijke wodka.

 Ik heb geprobeerd te filmen hoe mooi de weg vanuit Kuta naar het westen was, maar het was lastig op de scooter. Een go-pro staat toch nog op mijn lijstje, ik dacht dat de camera alle functies wel kon vervullen, maar ik kan geen “sport” filmpjes maken, ik moet de camera met tenminste één hand vasthouden, en dat is op de scooter niet ideaal met alle bochten als je met één al gas moet geven en de ander eigenlijk bereid wil hebben voor het geval je plots moet remmen. Dus ik heb een aardig slecht filmpje gemaakt, maar ik zal de beste delen eruit knippen, om een beetje een idee te geven van het landschap. Heel anders weer, maar nog steeds absurd mooi.

Een bordje met MAWUN beach verscheen en ik sloeg af, het pad was weer is onverhard en dit keer nog de berg op ook! Over de keien kreunde de arme Honda die met moeite vooruit kwam, en ik zat met mijn zieke hoofd ineens weer stamp vol adrenaline. Het is eng hoor! Als je met een scooter over een pad moet van losse grote keien, zacht zanden en diepe gaten waar je zowat in vast blijf zitten. Het spannendst is nog wel als je net even te hard naar beneden gaat en je een bocht over joekels van scherpe stenen moet maken, maar ik heb overleefd, met misschien hier en daar een krasje op de oude Honda die er toch al vol mee zat.

Opnieuw, was het de gestreste rit helemaal waard, zelfs met mijn zieke hoofd. Na een tijd rijden over een dun zand paadje door de wildernis, verscheen er een wit strand tussen de palmbomen door. Het water was zo ontzettend blauw, het leek bijna onnatuurlijk

De lucht was ook prachtig.

Gelijk kwam er al een vrouwtje op me af die vroeg of ik op een ligbedje van bamboe wou zitten. Ik volgde haar naar een bankje met een parasol erboven, die hard nodig was hier, er waren weinig bomen met schaduw. Toen ik ging zitten, vroeg ze me hoelang ik het bedje wou lenen en hoeveel ik er voor wou betalen. God, als je ziek bent en gewoon even wilt rusten, zijn deze mensen wel heel vervelend, ik heb haar een groot geld bedrag aangeboden om snel van haar af te zijn, ik had geen energie voor onderhandelingen. Ik begon met schrijven aan mijn blog, maar ik was nog niet van de stalkers af. Kindje na kindje kwam langs mijn bedje, en sprak me aan. “Pineappel? Coconot? Bintang?” Afwijzing na afwijzing, maar ze bleven langs komen, zelfs kinderen die al langs waren geweest! In het begin was ik lief: “No thank you, tidak terima kasih,” maar na een tijdje negeerde ik ze volledig. Ookal leidde ze me nog wel ontzettend af steeds.

Mooi strand, knusser dan Kuta door de kleine baai, en eigenlijk ook wel mooier. Maar je kan er niet komen voor je rust, door de grote hoeveelheid jonge verkopers.

Toen ik honger begon te krijgen reed ik terug naar Kuta.

En ik vond daar een heel mooi restaurantje aan de kustweg. Ik bestelde een loempia en proefde er helemaal niks van! Zonde van het geld, maar het was niet zonde van de tijd. Het restaurantje had baby schildpadjes, hele vreemde maar onwijs schattige diertjes zijn dat. Ik had ze nog nooit gezien, en ik vergat helemaal dat ik ziek was. Ik was alleen heel bang dat ze op het menu stonden! Maar ik heb het gevraagd, gelukkig niet. Ze zijn juist gered op het strand en het worden vrijgelaten als ze wat groter zijn.  

Alleen, toen ik naar de WC moest, bleek het een hol in de grond achter  het restaurant te zijn. Dat was boven op een vulkaan wel een luxe, maar hier besloot ik het poephol maar over te slaan, liever het kakkerlakken toilet in mijn bungalow.    

Even later kwam er ook nog een optocht voorbij, alle leeftijden kwamen langs in kostuums met trommels en parasolen, van die kleine gekleurde soort paraplu’s die je ook in traditionele dansen ziet. Ik had een eersterangs plaatsje voor de optocht, en ook al proefde ik de springroll niet, was het toch nog een geslaagd diner.

Met hoge koorts en een volle blaas ben ik dan toch maar naar Ramay Homestay gegaan. Op mijn terrasje heb ik nog even aan mijn reisblog gewerkt. In de bungalows naast me zaten wel mensen, maar ze reageerden slechts kortaf als ik wat zei, niet iedereen is uit op nieuwe vrienden maken.

Ik was toch te ziek om gezellig te zijn, dus ik ben met de laptop op het kingsize bed gekropen. En jawel, dan toch: Netflix. Ik heb een marathon gehouden van “The Americans”. Een top serie over Russische spionnen die voordoen alsof ze Amerikanen zijn. Echt een aanrader voor iedereen.

Ondanks dat ik een gigantisch warm zacht bed voor mezelf had in een privé kamer, kon ik amper slapen van het gehoest en gesnotter, de Rinjani was nog niet klaar met me. Maar goed dat ik niet wist in welke problemen ik nog ging komen, anders had ik helemaal geen oog dicht gedaan.