Day 21: Fighting the Fever, Magnificent Mawi & Meet My Fierceness Valentina

Ik kwam erachter dat er ontbijt was op een terrasje naast de bungalows, een dikke grappige Indonesische man stond daar elke ochtend appelpannenkoeken te maken. Het was een klein terras met vier tafels en wat stoelen, maar het was toch niet druk, en ik zat er vaak alleen te ontbijten. Ik nam mijn laptop mee om wat te doen te hebben tijdens het wachten terwijl de vriendelijke kok mijn maaltje maakte.

Ramay Homestay is best een leuke plek om vakantie te vieren. De plek heeft iets… magisch. Ook al zijn de bungalows niet echt schoon en bestaat de crew uit een paar tieners die de hele dag op een bamboe bankje liggen te luieren en films zitten te kijken op een laptop. De oudste is een kok die er alleen in de ochtend is en die je niet bepaald serieus kan nemen. Het is de plek, de sfeer, het groene binnentuintje met honden en de locatie naast een wonderlijk weg met palmbomen dichtbij het strand, dat de plek speciaal maakt. Het is net buiten het drukkere deel van Kuta (voor zover je het druk kan noemen), waardoor je kan genieten van de rust. Maar, het ergste was toch wel, dat ik nog geen vrienden gemaakt had. Hoe mooi een plek ook is, je wilt het met iemand delen, je wilt erover kunnen praten. En niet alleen erover typen.

Maar er gebeurde die ochtend een wonder, zo zie ik het graag. Hoe klein de kans was dat ik haar zou ontmoeten, van alle keuzes die we allebei gemaakt hadden, dat we allebei beland waren op precies dezelfde plek en dezelfde tijd. Ik zat te wachten op mijn tweede portie pannenkoeken en koffie drap, die ik heel lief had gevraagd aan de bolle kok, met een briefje ter waarde van 1,50 euro in mijn hand. Gauw werd ik zijn favoriete klant. Toen er een blonde dame aan het tafeltje tegenover mij ging zitten.

“Hello,” zei ze, een prachtige vrouw, ik denk van begin 30. Slank, gespierd, bruin (maar dan van de zon) sproetjes op haar gezicht, en een lach die mijne deed verschijnen elke keer dat ze haar tanden liet zien.

“Hi,” zei ik. Ik voelde al een vonk, maar ik wist niet of het ook zo voor haar zou zijn, ze was natuurlijk een stuk ouder dan ik, dus ik was bang dat ze geen contact met me wou zoeken. Ik kon mijn ogen niet van haar af houden, maar ik probeerde te focussen op het scherm.

Toen de kok aankwam met de pannenkoeken, en ik hem wat geld gaf, startte het gesprek.

“You are giving him money?” vroeg ze.

“Yes, just for the second breakfast. I can’t survive all morning on just one pancake.”

“Haha, I agree.”

“And I’m sick, so I will probably stay here all day, so this is my only chance on food close to my bed! Where are you from?”

Haar mooie lach verscheen weer, en onverwachts zei ze: “I am from Uruguay.

“O okay…” ik probeerde haar overtuigend aan te kijken dat ik een idee had waar dat land zich bevond, maar ik wist alleen het continent. Natuurlijk heb ik er wel van gehoord, ooit wist ik de locaties van alle landen en hoofdsteden uit mijn hoofd (groep 8) maar dat is al weer lang geleden. Ik keek weer naar mijn laptop, ik had toch een machine voor me met het antwoord op alle vragen, dus ik kon het net zo goed even Googlen. Teleurgesteld begon ze met haar pannenkoek, ze dacht vast dat ik geen interesse in haar had.

Totdat ik opschreeuwde: “O there lays Uruguay! Under Brazil and above Argentina. I knew it was somewhere in South America, but I thought maybe in the North next to Colombia or something,” ik lachte wat ongemakkelijk omdat ik me dom voelde.

 Ze straalde weer, en zei: “O I get that a lot, almost no one knows where it is!”

“Uruguay…,” zei ik langzaam en luid, en dacht na over elke klank, “It even sounds extremely exotic! I’ve never been to South America. I can’t imagine how your country looks like, but it must be beautiful.”

“It is, although, it is very different from this place,” Zei ze, en ze dacht aan iets.

“What is one of the weirdest things you noticed? What is the biggest difference between Uruguay and Lombok?” vroeg ik, en ondanks dat het nog vroeg in de ochtend was, was ze vrij scherp.

“The biggest difference… well, I noticed that where ever I go on the motorbike, there are always people! I am used that when I drive away from a village or city, there is a large open area with nobody for miles and miles,” zei de zuid amerikaanse vrouw.

“How absurd! In the Netherlands it is the same as here then, it’s so densely populated that people live in every place.” 

Ik keek naar haar voet, haar teen zat in een dik verband, “What happened to your big toe?”

Ze haalde haar voet op de stoel en ging het bestuderen, alsof zij het nu ook pas voor het eerst opviel dat er verband om zat. 

“O that’s a long story…” begon ze.

“I don’t mind, as I just told you, I have nothing better to do than eating pancakes and staying bored in the bungalow,” Ik begon aan mn tweede bak  koffie.

“Okay, well, I went surfing and I fell pretty nasty. I cut the underside of my toe to coral. I did not feel how bad it was, but when I came on the beach there was so much blood. I had to go to the hospital. The doctors fixed it, but the pain only became worse and it didn’t heal. So then I was sent to a hospital in Kuala Lumpur to get an operation, and since then it is healing much better.”

“What! How awful, I know a lot about coral but not that it is sharp! Kuala Lumpur? That sounds like an isolated tribe in the rainforest somewhere far from civilization!” Zei ik lachend.

“No!” ze barstte in lachen uit, “It’s the oppositie! It is the most futuristic city in the world.” Ze stond op en kwam naast me zitten, ze zei dat ik het maar is op moest zoeken. En jawel, google “Kuala Lumpur” maar even, dan zie je het. Ik was met stomheid geslagen.

Zo zaten we samen to ontbijten, we gingen op in verhalen over onze reizen en waar we vandaan kwamen. Ik vertelde over mijn reisblog en ze vond het helemaal geweldig als ze erin voor zou komen, en ik wist dat toen al zeker. Ze vond het jammer dat ik het schreef in het Nederlands, maar ze was bekend met Google translate. Ook al denk ik niet dat ze het op heeft gezocht.

Ze wou graag samen wat doen, naar het strand en uit eten. Ik wou dat ook, maar ik moest weer even gaan liggen. “I’m glad that we are in the same Homestay, this way we will meet each other again. Maybe I’m able to do something later this day…”

“Sure! You just rest, I was about to leave this place, because there were no friendly people. But now I will stay,” zei ze en ze gaf me een knip oog. Ik vervulde met vreugde, ik dacht precies hetzelfde.

“My name is Valentina,” zei ze, ze veegde haar stroperige handen aan haar korte broekje af en stak haar hand uit.

“Maria,” zei ik en gaf haar een vriendelijke handgreep.

Ziek, maar uiterst blij liep ik terug naar mijn bungalow, nu is deze homestay perfect. 

Na wat slaap en Netflix, besloot ik toch nog wat te gaan doen. Stilzitten was ik niet gewend meer en binnenzitten met zulk mooi weer voelt als een misdaad!  De wonderlijke vrouw was nergens meer te bekennen, maar ik wist zeker dat ze weer zou verschijnen vroeg of laat.

Ik ging verder met de strand tocht, Kuta gehad, Mawun gehad, en de volgende op mijn lijst was Mawi. Ja heel verwarrend, ik moest het meerdere keren nachecken of ik nou al naar Mawun was geweest of Mawi, en ze liggen ook nog eens naast elkaar! Dus met de scooter reed ik heen en weer om de bordjes te bekijken. Ziekige vermoeidheid lijkt mijn dyslexie te verergeren, maar na de speurtocht vond ik dan toch Mawi. Het was et stand nog net iets westelijker van Kuta en Mawun. Weer was het een riskant pad, deze was nog erger, maar ik ging met 10 km/hr over de losse rotsen en kwam er weer heelhuids aan.

Mawi Mawi Mawi, ja dat was wel even genieten. Het strandje is nog veel kleiner dan Mawun, het strand waar ik gister was, maar het uitzicht is veel beter. Je kan ver kijken op de woeste zee en ziet grote losse rotsblokken in het turbulente water. Hier moet je heen als je wilt surfen, of als je gewoon even naar watersport wilt kijken, wat best vermakelijk is. Wat nog wel het fijnste was; geen verkopers. Er waren wel twee kleine houten kraampjes met kokosnoten, bier, en Indonesische gerechten, en er was een gegrilde maïs kar, maar als je wat wou, moest je naar hen toe lopen en het zelf vragen. Precies zoals het hoort. Ik heb Mie Goreng gegeten aan een krakkemikkig tafeltje gemaakt van hout dat denk ik was aangespoeld op het strand, en een grote kokosnoot gekocht waarmee ik ging liggen op het strand. Het was een beetje bewolkt, voor het eerst, maar dat is hier stiekem wel fijn, want anders brand je weg onder de zon.

Hier zie je hoe ik zat, met mijn prachtige nieuwe blauwe Lombok doek! Je snapt nu vast waarom ik Cici zo dankbaar was. En dit zijn alle spullen die ik nodig heb eigenlijk. 

Na uren lezen en vol spanning surfers kijken, ging ik terug richting Kuta. Ik was al meerdere keren langs een restaurant gereden op een hele hoge berg naast het dropje Kuta. Het heette: “The Summit”.

Er was een klein parkeerplaatsje voor wat scooters en uit nieuwsgierigheid besloot ik er te stoppen.

Het was een prachtige plek, een soort gigantisch balkon, je moest je slippers wel uit doen wat ik vergat, maar niemand werd kwaad gelukkig. Boze Indonesiërs zijn zeer zeldzaam.

“Do you want some banana cake?”vroeg de vrouw die uit een gat in de muur verscheen, een soort balie.

“Ehm…” daar had ze me, normaal zou ik zoiets af staan, maar ik had nog steeds bere honger na die bergbeklimming. “It is freshly baked,” zei ze en ze toverde een dikke plak op een bordje.

“Alright then, haha, do you also have Icecoffee?” Vroeg ik. Ze knikte en een man verscheen die het ging klaarmaken. Ik was de enige op het balkon restaurant, maar dat vond ik eigenlijk wel fijn. Zo wordt je tenminste snel geholpen.

“We will bring it to you, you can sit somewhere,” dat hoefde ze geen twee keer te zeggen, ik liep het hele restaurant af, totdat ik een klein trapje af ging en bij nog een veel mooier balkon kwam. Eentje vol met stoelen die gekeerd waren naar het waanzinnige uitzicht: Kuta.

In het palmbomen bos op de foto's, is het dorpje.

Je kan nu pas echt goed de vorm van de baai zien. De unieke rotsformatie die ik had gefotografeerd twee dagen geleden vanaf het strand, zie je nu van boven duidelijk uitspringen in de kustlijn. Zelfs vanaf hier ziet het er spectaculair uit, soms vind ik het moeilijk te bevatten dat ik hier echt ben. Ik vond het een realistischer idee dat ik nu wakker zou worden in mijn bed in Amsterdam, door een jammerende Simba die weer is niet kan wachten om naar buiten te gaan. Dat leek me waarschijnlijker, dan dat ik echt in het buitenland was aan de andere kant van de wereld, in mijn eentje, uitkijkend over een palmbomen paradijs met een heerlijk stuk bananen cake in mijn mond.

Had ik dit verwacht van mijn reis? Nee, had ik het gehoopt? Ja. Het is een wonder hoe makkelijk reizen is als je het eenmaal doet, de moeilijkste stap is “ja” zeggen, de moeilijkste stap is het “durven”. Eenmaal ingestapt, gaat de reis als trein, je wordt meegesleurd in een avontuur die je zelf grotendeels in de hand hebt, maar niet voorspelbaar is. Elke dag is vol verassingen en nieuwe medeavonturiers. Elke dag een ander plan, landschap, pad, gevoel, geur, je leeft. Ik had het logischer gevonden als dit allemaal een droom was geweest, als ik nu wakker zou worden, maar god, dan was ik verdrietig geweest. Als dit geluk, en deze wonderlijke wereld echt alleen in films en dromen bestond, dan was ik zwaar teleurgesteld geweest. Maar nee, het is er echt. Ik ben erachter gekomen dat de aarde veel meer te bieden heeft dan ik dacht, ik was bang om deze reis te doen, maar nu ben ik alleen nog maar bang dat ik niet genoeg tijd of geld zal hebben om alles op de wereld te kunnen zien.

Ik heb nog wat foto’s met mijn laptop gemaakt, omdat ik vond dat ik er grappig uitzag met die blauwe doek om. Net een kanarie.

Ik werkte aan mijn reisverslag, en schrok op toen er iemand naast me ging zitten.

“Valentina!” riep ik blij, “How did you know I was here?”

“Haha, I was driving by and saw someone sitting with a laptop on the balcony, I knew it could only be one person,” zei ze. Wat een schat, komt ze speciaal hier naar toe omdat ze me ziet zitten. Ik weet niet meer waar we over gepraat hebben, behalve één voedsel en wijn. Ze zei dat ik de Tempeh moest proberen hier, maar ik was al verzadigd met gebak. Maar wijn daarentegen…

Ik had mijn favoriete druivensap alleen in Ubud kun vinden, de toeristische akelige trekpleister van Bali. Maar de supermarkten, barretjes en restaurantjes hadden het niet. Tot mijn verbazing, stond het hier op de menukaart. Het was zo’n 5 euro per glas, want ze moeten het van ver importeren denk ik, en ze hebben er veel belasting op, maar ik kon het natuurlijk niet afwijzen. Ik vroeg de wijn en vroeg of Valentina wat wou, toen ze twijfelde bestelde ik ook nog een grote Bintang. Ze moest hard lachen.

“Don’t worry, I will drink it if you don’t want it,” zei ik tegen haar.

“I thought you were sick?” zei ze plagerig.

“Yes, that’s right, and I’m not planning to drink more than two drinks! And I will go to bed early, but I just don’t want to miss out on any fun, and I feel like sleeping on this chair now,” zei ik.

Het glaasje wijn kwam aan en het biertje, toen wou ze het toch wel erg graag. Ze lachte me keihard uit toen mijn hele gezicht als een gerimpelde pruim vertrok, toen ik een slok nam van de wijn. Het smaakte naar een soort mislukte azijn. Maar de tweede slok was al beter, het was gewoon een hele stevige wijn, die half verrot was.

“Where I come from, we have very good wine,” begon de knappe dame. Nog steeds vroeg ik me af hoe oud ze nou was. Wist ze dat ik zeker tien jaar jonger was en maakte het haar niks uit? Of schatte ze me veel ouder? Ze zou niet de eerste zijn.

“I’m not surprised about that, my sister travelled to South-America and went through all the trouble to bring wine from Argentina home. When I held her backpack at the airport it felt like it weight a ton! But damn! That wine was good, it must have been worth the heavy burden,” ik dacht terug aan toen we die wijn opende bij mijn ouders in de achtertuin. Een zomers diner buiten, en mijn ouders deden alsof ze de wijn lekker vonden, maar ze hebben zo hun eigen voorkeuren. Ik daarentegen, moest me inhouden om niet te enthousiast te reageren, want ik vond het de beste wijn die ik ooit gedronken had. Het is een hele smaakvolle stevige wijn, met een hoog alcohol gehalte (geeft het net wat meer pit). Lisa zei dat het komt door het klimaat in Argentinië, de vele zonne-uren laat het fruit extra goed rijpen en veel suikers vormen. Je proeft de Zuid-Amerikaanse zon in je glas.

“Yes Argentina is also very good! Very strong,” ze grinnikte en begon met haar Bintang.

Het hele belkon vulde zich in de loop van de avond, en toen de drankjes braaf waren opgedronken reden we terug. Voor het eerst was ik wat bangig, omdat ik licht aangeschoten op de scooter stapte, ik had nog nooit met alcohol op gereden. Maar de weg was leeg en ik reed samen met Valentina, veiliger kon het niet. In een drukke stad als Denpasar of Mataram had ik het nooit gedaan, of bij een snelweg. Maar door het tropische palmbomen bos, dat voor de helft geen verlichting had en waarbij ik het rode lampje van Valentina moest volgen in het donkere landschap waar het insectenorkest weer volop in gang was, had de lichte roes iets heel rustgevends. Ik kwam thuis en de twee honden en misvormde kat stonden me al popelend op te wachten bij de deur. Ik gaf ze nog wat restjes voordat ik mijn bed inrolde. Het was pas negen uur maar ik was gesloopt. Valentina wou graag nog uit eten, maar ik kon niet meer. Dus we zouden het uitstellen totdat ik weer beter was. Ik zou wel is willen snorkellen, misschien bij Gili Gede, een prachtig eilandje aan de zuid westelijke kust van Lombok, dacht ik voordat ik in een diepe slaap viel.