Day 13: the Best Beach of Bali & the Screaming Pig in Pedangbai

Ik ontbeet samen met de Italiaan in het kleine bamboe hutje. Een sandwich met een omelet en wat fruit was een goede start van de dag. Ik ging vandaag Pedangbai verkennen en mijn slow ferry regelen voor de volgende dag naar Lombok. De Italiaan vertelde dat Lombok erg islamitisch is, dat ik er op moest passen. Ik zei dat ik dat al wist van mijn LP, en dat ik van plan was lange broeken te dragen, en zelfs mijn schouders te verbergen. Ik vertelde over mijn ervaring in Bedugul, de zingende moslims en mijn ervaring met de westerse cultuur shock erna. Mensen vinden dit een heel grappig verhaal, terwijl ik sindsdien echt anders naar onze cultuur kijk, ik heb er minder respect voor. Dat wij ons zo bloot geven in het openbaar zegt iets over ons, dat we graag ons lichaam aan anderen laten zien. Ik vind het socialer om het wat te bedekken, niet iedereen wilt het zien, of sommigen juist te graag. In Lombok zijn buitenlandse vrouwen die alleen buiten over straat liepen verkracht. Dat stond zelfs in mijn Lonely Planet. Ik ging na zonsondergang op Bali al niet meer alleen over straat, maar in Lombok was dat dus echt een NO-GO.

Agus, de vader en vriendelijke host vroeg mij wat ik de rest van mijn reis wou doen. ‘Tomorrow I want to go Lombok, Lembar. Rent a motorbike there and go to Kuta Lombok and then climb the Rinjani, and if there is still time left, go to the Gili’s.’ Zijn gezicht was verandert in een pruim, de ernstige blik deed me bijna van mijn Lombok plan afzien. ‘Lombok is not like Bali.’ Zei hij met zijn bezorgde papa oogjes. ‘The people of Lombok don’t believe in Karma like we do, they are loose.’ Hij spreidde zijn armen naar buiten voor zich uit toen hij zei ‘loose’. Hij heeft dit veel male herhaald, ik denk dat hij bedoelde dat ze hun handen niet thuis houden. Dat ze ‘loose’ van de regels leven, en makkelijker worden beïnvloed door hun verlangen. Balinezen denken: ‘If I am a good person, if I am good to others, this goodness will come back to me. If a misbehave, bad thing will happen to me.’ Dit vind ik prachtig en het is ook meestal het geval, je hoeft niet in Buddha te geloven als je dat wilt snappen. Maar het mooiste is dat mensen in Bali daarom ook minder snel stelen, en je eerder helpen als je bijvoorbeeld verdwaalt bent of gewoon onwijs vriendelijk zijn. Agus zei: ‘You must not go alone on a motorbike through Lombok. Very dangerous. If your bike shuts down, no one will help you. A girl alone through Lombok, is not good. No.. very bad idea.’ Ik moet luisteren naar het advies van local dacht ik, zij weten het beter. Maar het was zo tegenstrijdig met wat Hanna, een vriendin van Lisa had gezegd. Ik had contact me haar gehad via Facebookchat, ze had me zelfs aangeraden om scooter te leren rijden op Lombok, en met eigen vervoer naar Kuta te gaan. Ik vertelde Agus dit, maar hij wou niet van zijn mening afzien. Hij ging verder met zijn advies: ‘Lembar not good to stay or rent motorbike, you must not take the slow ferry, but the fast boat to Teluk Nare, in the North of Lombok.’ Hij pakte een papiertje en schetste Bali en Lombok erop. Hij illustreerde de mogelijke opties die ik kon nemen met de boten. Hij kon een retourtje voor mij regelen, hij kende mensen van een bootmaatschappij. Ik bedankte hem zeer voor zijn advies, en zei dat ik nog even na moest denken.

Ik moest op zoek naar Wifi, een echte ‘first-world-problem’. De LP liet een aantal goede restaurantjes zien. Ik koos natuurlijk voor de verse vis tent, ik was immers in een vissersdorpje. Ik was helaas vergeten dat ik de ART stand nog aanhad op mijn camera, dus de foto's zijn wat overbelicht.

Google gaf Agus groot gelijk in het feit dat Lembar niet de plek is om een scooter te huren. Het is duur en onbetrouwbaar, de geldwolven hebben zich dus ook gevestigd in Lombok. Maar wat daarentegen wél werd aanbevolen, was het lenen van een tweewieler in Senggigi. Een plaatsje in het Noordwesten van Lombok. Hé dat is dichtbij Teluk Nare! De haven die Agus had getekend op zijn map. Zo ontwikkelde de reis zich verder, elke dag een planning maken voor de dag die ging volgen, geïnspireerd en deels gecreëerd door andermans meningen en ervaringen. Maar uiteindelijk ik die besloot wat ik ging doen, en ik koos voor Lombok. Ik wou daar op de weg racen, al was het in mijn eentje. Ik voelde me onbreekbaar.

Na malse vis met saté, ging ik verder met mijn verkenning van Pedangbai. De baai is een plaatje, je zou er zo een schildersezel kunnen uitklappen en het uizicht gaan schilderen. De felgekleurde boten, het glinsterende water, de ferry’s die komen en gaan.

Het enige jammere zijn de hordes toeristen die op hun vervoer naar de Gili’s wachten in de haven. Zo veel mensen dat ze de straat bijna geheel blokkeren. Ik liep er met een grote boog omheen, en had alleen oog voor de prachtige bai. Moeilijk te negeren waren alle borden met reclame teksten. Er is hier een grote compentitie aan de gang tussen de speedboten. Wie het snelst zijn klanten kan vervoeren naar de andere eilanden wint! Dit zorgt voor kleine lichte super snelle boten die zeer onaangenaam zijn. Je krijgt van te voren al wagenziekte pillen gratis van de organisatie, of je er nou gevoelig voor bent of niet, je gaat ze nodig hebben. Want je gaat de zee over headbangend, alsof je bij een metal concert los gaat. Ik las dat je het best de iets grotere fastboten kan nemen die vrij zwaarbeladen zijn, dan is het gewoon een rustige boottourtje. En dat slowferries niet perse minder gevaarlijk zijn, een paar jaar geleden was er nog één in brand gevlogen…

Ik dacht dat ik dat ook ieder moment kon doen! De zon was weer ernstig aanwezig. Ik liep verder naar het oosten, tot ik een berg moest beklimmen. Met een knalrood bezweet tomatenhoofd bereikte ik de top. Een bordje Blue Lagoon Beach stralende in het zonlicht, maar niet zoveel als het strand werkelijk deed. HET MOOISTE STRAND OOIT dook op. Mijn hoge positie in het landschap gaf me een perfecte uitkijk over het beeldschone strand. Het rode schip in de extreem blauwe zee, de zwiepende felgroene enorme palmboombladeren in de wind, de zoute geur van de zee en het geluid van ferries die toeterden als beginsignaal van hun trip naar de volgende prachtige bestemming. Ik had paradijs bereikt, was wat ik dacht, en hier wil ik oud worden.

Ik pak een lekker ligstoel uit en kocht weer wat souvenirtjes van de opdringerige verkoopsters. Waarvan één zelfs op mijn ligstoel kwam zitten! Een Chinese (of Spaanse?) waaier, ik weet niet welk land eerder met het idee kwam.  Mijn tweede Balinese doek, alsof mijn tas nog niet zwaar genoeg was. Het is groen met olifantjes in de lopen in een cirkel, super schattig. Een rood zwart leren armbandje, die me aan Dennis deed denken, mijn eerste armbandje van de vijf die nog zouden worden aangeschaft haha! Ja, als ik ergens slecht in ben is het nee zeggen. Dat ging me nog flink tegenwerken.

Ik genoot van een grote Bintang en las in mijn boek: ‘The Greatest Show On Earth’, van Richard Dawkins.  Het gaat over de evolutie en vele diersoorten op aarde, een heel toepasselijk boek voor zo’n onwijs mooie omgeving.

Toch ook nog even een teken dat ik echt nog leef, kijk maar mijn rode teentjes op de foto hieronder.

Op de weg terug zag ik weer iets pijnlijks. Ik liep over een weggetje langs boerderijen. Van ergens op het terrein van een boederij hoorde ik een afgrijselijk krijsende big. Toen ik bij de oprit aankwam zag ik twee jongens een big martelen. Ze trokken een rietenzak over zijn hoofd en ik zag alleen zijn achterste poten er nog uit steken. Hij gilde alsof hij zijn dood tegemoet ging, en dat ging hij ook. Dat die beesten dat aanvoelen, zo dom zijn ze niet. Er stond een scooter op de oprit. Een jongen ging er opzitten, de ander achterop met het zwijn op zijn beneden. Wat een afschuwelijk hard geluid kunnen varkens maken, het is echt net gillen. Ik had zo te doen met het beestje, ik wou ze van de scooter aftrappen en zelf in een rietenzak wurgen. Als Francisca erbij was had ze gehuild denk ik. En wat deden de jongens? Lachen. Met een glimlach reden ze weg, waarschijnlijk naar het slachthuis. En ik stond daar nog lang stil vol ongeloof wat ik net had zien gebeuren. In Nederland is dit ondenkbaar, dierenmishandeling. Hier is het normaal, niemand keek ervan op behalve ik. Ik was totaal geschokt, de doodgereden aap had nog een fijner eind van zijn leven gehad, dat was tenminste snel en onverwachts. Dat had ik de big meer gewenst dan dit. Dieren staan blijkbaar ver onder de mens hier, ze hebben geen rechten, dat is het enige wat ik hier in Indonesie nog zo willen veranderen, de rest is perfect.  

Toen ik weer bij de homestay was aangekomen zei ik tegen Agus dat ik de fastferry wou nemen naar Teluk Nare en ik scooter wou huren in Senggigi. Hij was nog steeds niet blij met het plan over de scooter, maar besefte dat hij ging controle over mij had, en zou een retourkaartje voor mij regelen. Ik maakte een grapje dat ik eerst wat sterke mannen ging vinden in Senggigi voordat ik op de motorbike zou stappen, als bescherming om mee te reizen. Uit het niets kwam de Italian uit zijn kamer, ‘Did someone say een strong man?!’zei hij lachend en balde zijn armspieren. Ik lachte en bedankte hem voor zijn aanbod, maar het bleef slechts bij een grapje. De volgende dag zou ik naar Lombok vertrekken, Senggigi. O wat ging ik nog veel plezier beleven in dat plaatsje, hemels. En hel stond ook nog op planning, maar dat is een verhaal dat bijna komt, wacht maar.