2nd day: Jimbaran

De lonely planet is echt super handig, het heeft zelfs gedetailleerde mapjes van kleinere gebieden op Bali. Mijn eerste hotel zit onder het drukke Kuta, in het  rustigere Jimbaran. Ik zag op google maps dat het 45 minuten lopen was naar Jimbaran Beach, een aantrekkelijk wit strand met blauw water en het zou het rustige alternatief zijn van de overbevolkte Kuta en Seminyak stranden iets noordelijker.

45 minuten lopen werd een uur, het drukke verkeer was het enige vervelende van de wandeling. Scooters met vrachtwagens en auto's, allemaal kriskras door elkaar in meestal 5 (soort van) rijen en GEEN regels, verkeersborden en amper stoplichten. Getoeter continue, mensen die alleen maar voordringen en bumper kleven. Een grote irritante chaos. De stoep is meestal niet aanwezig om op te lopen, en als die er is, zitten er levensgevaarlijke gaten in en zijn veel delen onstevig.

Mensen parkeren hun auto's en scooters ook op de stoep, zodat je eromheen moet over de niet verlichte weg en goed moet opletten dat je niet overreden wordt. En winkels blokkeren het pad voor voetgangers ook nog, zodat lopen door zuid Bali bijna onmogelijk wordt.

Iedereen raad mij aan om een scooter te huren, slechts maximaal 50 000 Rupiah per dag, dat is 50 000/14 788 = 3,40 euro. Benzine kan je bij elke winkel krijgen, ze halen een wodka fles te voorschijn of een grote tank, stoppen en plastic slang erin en doen het andere uiteinde in de scooter. Tankstations zijn er niet, en ik moet maar proberen niet te struikelen over de benzine slangen op de crappy stoep! 

Maar nee, hier een scooter huren wordt mijn dood, of een ontzettend hoge rekening als ik de scooter of andere voertuigen beschadig, want een verzekering kan je niet  krijgen. Ze rijden hier ook nog eens aan de verkeerde kant, de sturen in de auto zitten rechts, dat maakt het verkeer voor mij nog lastiger. Dus dan maar de goede (alsnog vrij dure) Blue Bird Taxi's nemen, en misschien een scooter huren op Lombok, waar het veel rustiger is.

Maar het lopen was ook erg mooi, zo ervaar je de omgeving veel beter. Je hebt tijd om stil te staan bij alle mooie plekken en kan alle details opnemen.

Ik snap nu waar de uitdrukking 'mijn ogen uitkijken' vandaan komt, ik had het gevoel dat ik meer kon zien dan eigenlijk mogelijk was. De andere geluiden, vreemde mensen, aparte geuren. Het geloof is sterk aanwezig, ik hoorde een islamitische man zingen vanuit een gigantische moskee ter wil ik over een wat rustiger pad liep (foto onder).

Maar naast de hoofdoekjes, is voornamelijk het hindoeïsme aanwezig. Veel prachtige standbeelden van goden zoals Ganesha, de god met het olifanten hoofd. Die neemt hindernissen weg en is een beschermheilige. Mensen bidden tot de god als ze een grote verandering begaan, zoals een verhuizing of reis, ik zal misschien wel een beeldje van Ganesha aanschaffen, hopen dat het mij geluk brengt ;).

Op de foto hierboven zie je een geestenhuisje, ook wel een spirithuis of offerhuis genoemd. Je ziet ze hier echt overal, zelfs het hotel heeft er een. Het is ook een vorm van het Hindoeïsme, maar het komt in meerdere religies voor, officieel heet dit kenmerk Animisme. Dat is het geloof in kwade en goede geesten, in mensen, dieren, planten, rivieren, bergen, voorwerpen en zelfs woorden, symbolen en spreuken. Een geestenhuis staat naast elk huis (van een gelovig gezin) of kantoor. Het is een woonplaats voor de huisgeesten, die kunnen lief zijn maar ook gemeen. Om ze tevreden te houden, maken ze offers; door bloemen of eten neer te leggen, wierook te branden en te bidden. 

Zo kan je de landschapsgeest boos maken als je een kantoor bouwt op zijn landschap, je moet hem een ander fijn huisje geven waar hij in kan verblijven. Anders is je bedrijf gedoemd om te falen.. haha.

Nog een geinig feitje, ze bouwen hier het meeste met bamboe. Verbazingwekkend hoe stevig het is.

Maar goed, na een uur wandelen zag ik wonderbaarlijk genoeg het strand opduiken aan het eind van de straat. Ik had geen internet dus ik was op mijn richtingsgevoel af gegaan, vandaar dat ik zo verbaast was dat ik er ook letterlijk kwam!

En wow, wat een strand... het deed me denken aan Pirates of the Caribbean. En zo ontzettend rustig. Ik had het paradijs gevonden.

Ik sprak twee meiden aan om te vragen of ze wisten waar ik een handdoek kon kopen. Niet wetend dat ik daarmee twee nieuwe vriendinnen zou maken en de rest van de dag met ze zou optrekken! Ze vroegen waar ik vandaan kwam en we raakten aan de praat. De een was een 18 jarig meisje, Amanda uit Canada. Vancouver om precies te zijn (what are the odds!). En het andere meisje, Iewie (zo sprak je het uit in ieder geval) van 26 uit Slowakije. Ze hadden elkaar ontmoet bij hun hostel, en waren ook solo travelers

.

Ik liet ze achter, op zoek naar een handdoek, maar zij zouden op dezelfde plek blijven zodat ik ze later terug kon vinden.

De zoektocht naar een handdoek had na een uur rondwalen gefaald, maar ik ben veel mooiere dingen tegen gekomen.

Ik kwam op de Jimbaran fish market. Ik zag hoe de locals aan het vissen waren, hoe ze de visboten op het strand kregen door er met hoge snelheid op te varen in de woeste golven, hoe ze de nette maakten en pijlen schuurden en hoe ze de vissen in enorm zware rieten manden met zijn drieën droegen.

Een vrachtwagen stond op de pier met grote rechthoekige ijsklonten, zo groot als balken. Het waren er zeker honderd, smeltend onder de intense zon. Ze sjouwden de ijsbalken op hun schouders naar kraampjes, waar ze doormidden werden gehakt in kleine stukken met een bijl, net als de vissen.

Ze gaven me veel blikken, niet gemeen ofzo, maar ik was de enige tourist daar, ze waren het volgens mij niet gewend. Ik vond het mooi om te zien hoe ze de vis binnenhaalde, ik vond het knap, hoewel het niet echt een efficient proces is. Maar juist goed dat ze niet alle vissen kunnen vangen , zoals de westerse boten kunnen met hun sensoren, zo kan de vispopulatie tenminste weer herstellen. Het is bijna natuurlijke selectie op deze manier, de domme vissen zwemmen in de netten en komen er niet meer uit, de slimme verstoppen of ontsnappen.

Toen ik dwaalde in het vissersdorpje, kwam ik wat lokale kinderen tegen. Ik wou onopgemerkt een foto maken van hoe schattig ze aan het spelen waren. Maar ik werd al gauw op gemerkt.

Niet had ik verwacht dat ze naar me toe zouden rennen: "Hello Hello!!"

en "Photo! Photo!". En allemaal poses aannamen en de foto's niet eens hoefden te zien, maar het gewoon leuk vonden om op de foto te gaan! Zelfs de kleine Indonesiërs of Balinezen (ik weet niet wat liever genoemd worden)  zijn zo lief.

Maar geen handdoek dus.Terug bij de meiden mocht ik die van hun lenen na het zwemmen elke keer. Het water was precies de juiste temperatuur, bijna een zwembad. De golven waren niet super hoog gelukkig, door een koraal rif verderop die de golven al brak. Ik hoorde van hun dat Kuta vreselijk was, enorme golven waardoor je steeds kopje onder ging, en een mensen massa waar je omheen moest zien te zwemmen.

Natuurlijk wou ik het super verse seafood proeven. We zijn naar een restaurantje aan het strand gegaan waar ik de lekkerste gamba's ooit heb gegeten (hier heette het "King Prawn"). Ik kon ze letterlijk uitkiezen van een bak met vers gevangen vis in het ijs. Ze legden het op een weegschaal en ik kon zeggen wanneer ik het genoeg vond. Iewie had een mooie vis uitgekozen. En natuurlijk hadden we kokosnoten met water erin, ijs, limoen en een rietje. Waar je het vruchtvlees nog uit kon lepelen. 

en lekker uitbuiken. ..

Ja mijn eerste vakantie dag in jaren voor mijn gevoel.

Ja die foto hierboven hadden jullie niet verwacht van Bali he?

Iewie is naar de Caraibische eilanden geweest, en ze zei dat het er precies op leek haha.

Het bier hier heeft ook weer een ster, en smaakt best wel prima!

Ondertussen kwamen nog lokale kinderen spelen in het water, gillend in de golven.

Tussen 7 en 8 wordt het ineens super snel donker. Helaas was de zonondergang niet zo mooi als het kon zijn, laag hangende bewolking boven de horizon verpestte het dramatische effect in rode kleuren als de zon bijna het water raakt. Maar ik weet zeker dat ik nog wel een mooie sunset ga mee maken hier.