Day 15: Me Maria, Virgin Beaches, the Mountain Monkey Forest and the last Papaja Juice.

Ik ontbeet met het Duitse stelletje in het zonnetje. Fruit, thee en pannenkoeken, mijn lievelingsontbijt. Het meisje kwam oorspronkelijk uit Israel, ze zei dat het bezoeken van de moskees in de buurt zeker de moeite waard was. Ik schudde mijn hoofd, en legde haar uit dat ik liever de natuur ging opzoeken dan een gebouw. Niet dat ik menselijke creaties niet apprecieer, maar het doet me niet zoveel als een prachtig landschap. En wat was het uitzicht van het balkon waar we ontbeten mooi zeg!

Toen Ilham me gister had opgehaald van Abel Travel, was er iemand op de scooter achter ons aangereden. Hij had de scooter voor de deur van de homestay gezet, en deze stond nu dus klaar voor mij om te gebruiken! Ik vroeg aan het koppel of ze advies hadden over waar ik heen moest gaan voor mooie stukjes groen. Ze zeiden dat ik gewoon langs de kust naar het noorden moest rijden, totdat ik een afslag naar rechts tegenkwam, en dan die moest nemen om door de bergen terug te rijden naar de homestay. Ik maakte me klaar en voordat ik op de motorbike sprong, maakte ik een kaart van hoe ik door Mataram moest rijden om terug bij de homestay te komen (met behulp van google maps). Ik had namelijk bijna nooit internet buiten mijn slaapplek, dus ik moest een echte kaart hebben of heel goed opletten hoe ik rijd, om niet te verdwalen. Het richtingsgevoel van mij, en het hele gezin Steenkamp, is niet al te best. Maar daar houd ik veel rekening mee, zodat ik niet in een situatie kom waarbij ik niet meer het hotel, of mijn scooter kan vinden. Ik let vaak op opvallende constructies, zoals een kunstbeeld naast de weg of op de rotonde (wat vrij veel voorkomt op Bali), namen van Hotels, winkels of een meer naast de weg etc. Eerst lette ik ook op moskees, maar in Lombok is dat niet ‘speciaal’ om tegen te komen, elk dorpje heeft er minstens 1. Ik reed door de noordelijke delen van Mataram, de weg was erger dan in België. Er was geen wegdek, maar gewoon zand met stenen.

Ik had weer zoveel plezier met de scooter! De temperatuur is perfect als je aan het rijden bent, je bezwete rug wordt goed gelucht, je merkt niet eens meer dat je in de tropen bent. Behalve als je stil staat voor een stoplicht, dan sta je te puffen. Normaal haat ik wachten al, maar nu is het zelfs slecht voor je gezondheid! Mannen vinden het leuk om mij aan te spreken als ik naast ze sta bij het stoplicht, met gebrekkig Engels vragen ze waar ik heen ga, of ze lachen gewoon en knikken. Ik antwoordt altijd ‘Just driving around.’ Wat in de meeste gevallen echt waar was. Soms had ik niet eens een doel, ging ik op verkenningstocht en keek ik wel waar ik uit kwam. De mensen zijn behulpzaam genoeg om de weg terug te vragen.

Ik snap nu wel waarom zoveel mensen met de scooter gaan hier. Er zijn geen treinen, ook geen in Bali, ik heb geen metro, tram of trein gezien. Bussen zie je ook amper, met andere woorden; het openbaar vervoer ontbreekt hier gewoon. Je moet eigen vervoer hebben, en een scooter is goedkoop, leuk én makkelijk. Kinderen niet ouder dan acht zie je hier op de scooters rijden, met zijn drietjes achter elkaar op dezelfde scooter. Benzine is hier goedkoper dat water. Ik ben het hier totaal niet mee eens, de CO2 uitstoot moet enorm zijn als iedereen zijn eigen motortje onder zijn kont heeft die benzine verbrandt. Maar man, wat is het heerlijk om de hele dag rond te rijden voor geen geld. De vrijheid.

Voor het stoplicht staat het letterlijk vol met tien scooters en twee a drie auto’s erachter. Rond Mataram was dit het dubbele, het is een gestoord drukke stad, gevaarlijk als je nog geen ervaren rijder bent, dus pas hier op mocht je mijn reis na willen doen! Ik was na de Misty Mountains met alle haarspeld bochten en hellingen gelukkig ervaren genoeg om Mataram makkelijk door te kunnen. Maar leuk is anders, dat is de noordelijke kust van Lombok!

Met mond open reed ik langs de kustlijn, steil omhoog langs kliffen en ver in de diepte zag je de golven en witte lege stranden.  Dan racete ik weer met een rot snelheid de hellingen af, en deed ik wedstrijdjes met de lokale lombokkers, even stoer doen natuurlijk.

Ik moest met een lach denken aan de lieve mensen van mijn nieuwe homestay. De connectie die ik na 1 dag al met die mensen heb, zo apart dat zoiets kan. Ik heb iets belangrijks van Ilham nog niet verteld, hij heeft de meest aanstekelijke lach die ik ooit gehoord heb. Hij lacht heel erg veel en onwijs apart, een soort gehinnik. Ik hou van hem door die lach, ik ben normaal al een vrolijk persoon, maar om hem heen heb ik een grijns die nooit naar beneden gaat. Zeker als hij mijn naam probeerd uit te spreken: ‘MirTE!’ met extra nadruk op de TE. Net zoals Tom wel eens doet, een vriend van me (niet de vader van Pascal). Hij en zijn gitaarvriend barstten elke keer in lachen uit om mijn naam, als ze me riepen: ‘MirTE!’ hadden ze weer de slappe lach. Ik vond mijn naam op gegeven moment ook grappig en zelfs een beetje belachelijk. Dit waren pas de eerste mensen die het konden onthouden, en ongeveer juist konden uitspreken. Ik besloot vanaf deze dag mijn naam te veranderen. Dat kan ik gewoon doen hier, niemand kent me toch, weten zij veel. Ik besloot het te veranderen in de naam op mijn pasport die wel iedereen kan uitspreken; Maria.

Om heel eerlijk te zijn, vind ik deze naam ook mooier, ondanks dat mensen een vooroordeel hebben dat ik katholiek ben. Wat ik eigenlijk alleen maar een beetje grappig vind. Ja pap en mam, daar hebben jullie niet zo goed over nagedacht hè? Jullie hebben mijn broer (Rik) en zus (Lisa) wel internationaal bruikbare namen gegeven, alleen mij een Nederlandse naam, die niemand kan onthouden of uitspreken buiten Nederland. En binnen Nederland kan niemand het juist schrijven! In Frankrijk lachten ze met uit omdat ze het vonden lijken op merde, wat poep betekent. Terwijl iedereen Maria zelfs juist kan schrijven! En het rolt zo lekker van de tong, het is gewoon een mooie naam. Maarja, jullie hadden er ook niet aan kunnen denken dat ik ooit op wereldreis zou gaan, toen ik nog zo’n kleine dreumes was.

Het was wel even gek in het begin. Elke keer als iemand mijn naam vroeg, moest ik even nadenken, na een korte pauze (die anderen niet zo opviel, maar mij wel, want ik moest mijn automatische antwoord blokkeren en iets anders zeggen, waar ik over na moest denken) zei ik lachend ‘Maria!’ en iedereen antwoordt ‘Oh Maria! How are you Maria?’. Terwijl bij Mirte, knikken ze alleen vriendelijk.

Het is inmiddels al vijf weken geleden, en nu ben ik de naam wel gewend. Ik zeg het zelfs tegen de Nederlandse studenten hier, om geen verwarring te veroorzaken onder de internationals. Als ik dan later vertel dat mijn echte naam Mirte is, vinden ze dat veel minder mooi. Maarja, jullie vinden mij allemaal echt geen Maria, puur omdat jullie het niet gewend zijn. Dus ik zal het houden als mijn reisnaam, en zodra ik de Nederlandse grens overstap transformeer ik terug naar mijn oude ik, met mijn oude naam. Maar ik moet zeggen dat dit nog meer vrijheid gaf, ik was bijna een ander persoon in een andere wereld, en ik kon zelf kiezen wie ik was. Ik denk dat dit het dichtst bij een ‘schone lei’ is dat een persoon kan komen. Mocht alles nog fout gaan in het leven, weet ik dat de optie er is om naar het buitenland te verhuizen, een andere naam te hebben en opnieuw te beginnen. Wat een geruststelling haha.

Ik was al zoveel stranden voorbij gestoven, dat ik van mezelf bij het volgende strand moest stoppen. Ik ging van de verharde weg af een palmbomen bos in, de onverharde weg moest bereden worden met slechts 20 km/hr om niet te gevaarlijk te zijn. Hobbelend kwam ik aan op een strand, vol met lege bamboo kraampjes. Hanen liepen krijsend over het zand, die beesten zijn ook overal zeg.  Ik zag een waterput die in gebruik was, met zo’n houten emmertje, echt alsof ik terug was gegaan in de tijd. Er waren drie donkere vrouwen die een naakt kindje aan het verzorgen waren. Een paar scherpe blikken kwamen mijn kant op. Ik voelde me niet geheel gewenst hier, maar ik moest even wat eten en drinken. Dus ik besloot een mini-picknick te doen en wat foto’s van het strand te maken, en dan zo snel mogelijk weer weg te gaan.

Het kindje kwam nog naar me toe gelopen, maar kwam niet te dichtbij, verbijsterd door mijn uiterlijk. De vrouwen zaten er even verbaasd achter te kijken. Toeristen gewend? Hell no! Ik was bang dat ze boos zouden worden dat ik op hun strand kwam, maar ze waren denk ik te bang om iets te zeggen. Ze bekeken me terwijl ik wat koekjes naar binnenwerkte met wat ijskoffie. Gauw daarna sprong ik weer op de scooter. Dieren met kindjes zijn gevaarlijk, maar mensen vast ook!

Ik heb 2 leuke filmpjes van toen ik op de scooter zat. Ik van de omgeving zo mooi dat ik het wou filmen, maar het ging wat lastig op de scooter… ik probeer ze z.s.m. te posten.

De weg door de bergen met aapjes was ook prachtig. Dit keer geen dode beestjes gezien, ookal was de weg hier best druk en waren er vrij veel wilde apen. Ik stopte op het mooiste punt om even foto’s te maken van de aapjes en het prachtige uitzicht. (ook een filmpje)

Voor de mensen die zich afvragen hoe ik na 5 weken alles nog zo goed weet, 3 redenen:

1. Ik maak aantekeningen door de dag heen. Ik heb een boekje bij me waar ik af en toe wat in noteer. Bijvoorbeeld wat iemand zei, of een gebeurtenis die ik leuk vind om te vertellen maar bang ben dat ik vergeet. Vaak is een woordje genoeg, of een zinnetje, zoals ‘I like your face’.

2. Ik heb een heel goed geheugen, in ieder geval als ik niet te veel drink. Maar ik drink hier maar een biertje per dag, dus mijn geheugen werkt top! EN ik onthoud hier alles veel beter, dingen zijn nieuw, maken veel indruk. Ik ben continue op mijn hoede, en ik neem alles meer waar dan thuis, en onthoud het daardoor ook beter.

3. Ik heb letterlijk een fotografisch geheugen, van mijn camera! Als ik door de foto’s ga krijg ik herinneringen terug die ik anders niet meer wist, zoals waar ik precies op een dag heen ben gegaan.

Ik moet eerlijk zeggen dat het eigenlijk leuker is om er nu over te schrijven. Nu zit ik weer ‘vast’ in Hong Kong. Ik kan alleen daguitjes doen, maar ik maak niet meer zoveel mee als in Indonesië. Dus nu mijn reis weer even naleven is erg fijn, zo hoef ik ook niet aan mijn heimwee te denken. Want ja, die is nu gekomen, nu ik stilzit. Nu het idee van ‘weg zijn’ heeft kunnen bezinken.  

Laat me verder vertellen. Mijn benzine was bijna op, mijn hart zat in mijn keel de rest van de rit door de bergen. Gelukkig, duurt het nog super lang voordat je benzine tank echt leeg is. Ik reed al twee uur met het pijltje op rood, boos op mezelf dat ik niet bij 1 van de dertig winkeltjes was gestopt voordat de steile begroeide bergtoppen begonnen. Nu snapte ik de rij met benzine winkels voor dat de bergweg begon! Maar ik redde het de bergen (net op tijd) uit.  Mijn tank werd weer vol gegooid met 2 wodkaflessen met goedkope gele benzine die op dikke urine lijkt. Ze doen een zeefje boven het gat van de benzine tank en gooien de wodkafles erboven leeg. 1 liter is 10 000 Rupiah, klinkt veel he? Nee, 0,68 eurocent! Een volle tank rijd je twee dagen op, en dat is zo’n 4 liter, dus 2,70 euro! Maar het huren van de scooter komt er vaak ook nog boven op, dus dan kan je er nog een zo’n 5 euro bij rekenen per dag. Alsnog blijft het een heel goedkoop vervoer middel, en je hoeft alleen een Nederlands autorijbewijs te laten zien, en een handtekening te zetten dat je het hele bedrag van de scooter ophoest als je schade maakt. Maar dat moet je dus gewoon niet doen ;)

Ik kwam de bergen uit en reed Mataram weer in. Ik besloot nog een keer naar het westen naar de kust te gaan. Ik reed weer door Senggigi, maar dit keer stopte ik om het strand te zien. Het kostte geld om te parkeren en ik dumpte mijn scooter bij de andere 50, en liep het strand op. De kust bij Senggigi is een plaatje, vrij toeristisch met veel mensen die je armbandjes en doeken willen verkopen, maar zo ontzettend mooi!

Ik vond een restaurantje, met vreselijk irritante nieuwe radio hits, en at een veelste dure matige pizza. Het was zo duur omdat ik de '25% service kosten' er niet bij had zien staan in kleine letters, de afzetters. Knetter gek wordend en boos van de dure grap, verliet ik Senggigi weer en waagde ik me weer op de beeldschone kustweg.  Sommige hoge kliffen hebben hier restaurantjes naar de zee toegekeerd en woorden als ‘Beautiful Sunset Restaurant’. Zelfs kleine straatkraampjes zitten hier op de gevaarlijke steile helling gevestigd met het voordeel dat ze een prachtig uitzicht hebben over de zee, baai, het strand en de zonsondergang.

ik zette mijn scooter op een parkeerplaats naast het strand neer, een beetje onveilig was het, maar ik zou niet al te lang gaan. Ik vond beneden aan het strand een super deluxe hotel met een zwembad en bungalows. Het zag er vrij verlaten uit, en de menukaart had niet al te hoge prijzen. Gelijk kwam er een lieve ober naar me toe, hij zag me kijken naar een tafeltje buiten, bij de zee. Hij zei dat het geen probleem was als ik daar wou eten.

Ik nam plaats aan het tafeltje zover van het restaurant dat de obers een stuk moesten lopen en me niet eens konden zien zitten! Maar ik had een eerste plaats stoeltje voro de zonsondergang. Ik zat klaar met mijn camera. Toen de lieve ober vroeg wat ik wou eten, zei ik ‘What you think, is the best meal in this restaurant.’ Hij lachte hard, die had hij vast nog nooit gehoord. ‘Fish curry it is!’ en hij liep weer een eind landinwaarts om het de kok te vertellen. Ik las in mijn biologie boek, en de curry die hij kwam brengen even later, was werkelijk verrukelijk! Wel overduidelijk Lombok (betekend ‘spicy’) maar ik kon dat inmiddels eten zonder te huilen terwijl er water uit mijn neus stroomt. Mijn tong heeft al aardig wat te verduren gehad!

De zonsondergang was erg bijzonder voor mij. Maar, ik moet zeggen dat ik het jammer vond dat op het laatste moment de zon achter een laag van bewolking verdween aan de horizon. Je denkt ‘Ja.. ja… ja… nee!’

Een jongen werd vlak na de zonsondergang wakker in een bamboe hut naast mijn tafeltje en schreeuwde vol ongeloof : ‘Where did the sun go?! No I missed it.’ Hij was waarschijnlijk al langer aan het wachten op de (anti-climax) zonsondergang dan ik, en was in slaap gevallen. Maar ik liet hem wat foto’s van mijn camera zien en hij was erg tevreden. Blijkbaar zijn de zonsondergangen hier altijd zo, maar ik vind het moeilijk te geloven dat er altijd zo'n laag bewolking is hier. Ik had nog hoop.

Ik reed terug naar hippie homestay (de echte naam ga ik niet verklappen, want marihuana is streng verboden in Indonesië, net als elke drugs. Levenslang cel voor het BEZIT van drugs komt hier voor, je hoeft niet eens een dealer te zijn om diep in de shit te zitten). Zo maken mensen je in ieder geval bang hier. Maar mijn eerste les op de universiteit van Amsterdam was: geloof niet alles wat je hoort, wees kritisch. Dus ik denk niet dat ze dit echt kunnen maken… maar voor de veiligheid, hou ik het gewoon bij hippie homestay ;)

En wat hebben we weer een hippie chillsessie op het dak gehad. Het Duitse stel was al vertrokken naar het zuiden, Kuta Lombok. Maar ik heb met Ilham en zijn gitaar vriend tot diep in de nacht weer zitten spelen. Zij speelden meerdere Indonesische hele gevoelige nummers. Ik kon de tekst niet verstaan, maar het gevoel hoefde niet vertaald te worden. Ik voelde het in alle delen van mijn lichaam, zeker toen ik wat shotjes papaja juice van de gitaarvriend had gehad. Ik heb zelfs een nummer van mezelf gespeeld gezongen voor Ilham, maar ik was nog steeds wat te verlegen om het vol uit te doen. Ik was vrij stoned, ookal was dat moeilijk van deze natuurlijke wiet. De papaja stengels hadden ook wat meer moeite om als pijp te fungeren dit keer. Continue in de slappe lach praatte we over van alles. Ilham met zijn vreselijk grappig lach. Hij vertelde dat Bintang, (de naam van het bier, dat precies naar Heineken smaakt trouwens, papa je had erbij willen zijn) in het Indonesisch ster betekend. En we gingen op ons rug liggen, kijken naar de bintangs. Ze zeiden hoe jammer ze het vonden dat ik de volgende dag alweer weg ging. Ineens kwamen ze op het idee om met mij te gaan reizen in het zuiden van Lombok als ik klaar was met het beklimmen van de vulkaan. We zouden met een bootje, een gitaar, bintangs en heel veel papaya juice langs de zuidelijke onbekende Gili’s (eilanden) gaan en op stranden samen zingen en spelen. Ik vond het een geweldig idee, ookal is het wel een beetje gek om met twee oudere mannen te reizen als jonge chick… ze waren de meest relaxte kerels die ik tot nu toe ontmoet had, en in Indonesië zegt dat wat! En ze waren oprecht fantastisch en zo aardig, ik voelde me compleet op mijn gemak bij ze. ‘What about your homestay?’ vroeg ik met mijn rode ogen. ‘O.. A friend will just take it over.’ Zei Ilham lachend. Ze waren kneiter stoned. Ze lachte dat ze anders gewoon in de homestay zouden verblijven en doen alsof ze gasten waren, terwijl ze eigenlijk de place runnen. Ik vond het op het moment ook erg grappig.

Om twee uur s’nachts verliet ik met moeite het dak, niet omdat ik te wasted was, maar omdat ik moeite had met afscheid nemen van de twee islamitische mannen. Daar hebben we het ook nog even over gehad. Met hen durfde ik het erover te hebben, ze waren te stoned om boos te worden sowieso. Ik vroeg of ze ooit last hadden gehad van terroristische aanslagen. Ze wisten niet hoeveel het aan de gang was in Europa! De aanlsag in Parijs natuurlijk en het zuiden van Frankrijk. Ze knikten droevig, er waren mensen geweest die zichzelg hadden opgelbazen, maar gelukkig geen anderen ermee hadden gedood. Ilham vroeg mijn eerlijke mening over wat ik daarvan vond. Ik heb uit mijn hart gesproken: ‘They are to extreme, and believe in different morals. I think they are not comparable to moslim people anymore. I think it is an entire different religion.’ De blik die Ilham me gaf was onbeschrijfelijk. Ik had hem diep geraakt, blijkbaar zat hij er erg mee wat de rest van de wereld denkt over zijn geloof. Hij zei; ‘That is really sweet of you to say, thank you so much Maria, I think about it the same.’ En dit was geen stoned-de ‘I want world peace man..’ gedachte. Ik vind dat bij deze mensen het geloof echt geen slechte eigenschap is. Het brengt de mensen samen (om 5 uur s’ochtends, net als de rooster rebelion) en zorgt ervoor dat ze vroeg opstaan en niet al te ongezond leven.

Om vijf uur s’nachts zou een auto mij ophalen om te vertrekken naar de Rinjani. Maar ondanks alle opwinding, sliep ik als een baby, de papaja juice had zijn werk gedaan. Maar dat was niet het geval geweest als ik wist welk avontuur er voor de deur stond. Ik had niet geslapen, als ik had geweten dat de zwaarste dagen van mijn leven bijna zouden beginnen.