1st day: to Bali

De laatste weken in Nederland zijn voorbij gevlogen als dagen. Net op tijd kreeg ik mijn visum voor Hong Kong en kreeg ik zelfs de katten nog langs de dierenarts voor vaccinaties. Helaas was ik zelf niet op tijd naar de arts geweest, waardoor mijn eigen vaccinaties niet zijn afgemaakt. Ik moet nog een prik in Hong Kong voor Hepatitis B en ik heb geen van de rabiës prikken genomen. Rabiës rijmt dan op baby's, maar het is alles behalve onschuldig. Hondsdolheid is een dodelijke ziekte en ik heb er geen bescherming tegen. Uit de buurt blijven van zoogdieren dan maar! Maar gelukkig niet alle zoogdieren, ik kan bijvoorbeeld wel veilig bij jou in de buurt komen. Het zijn vooral katten, honden, en vleermuizen waar ik niet door gebeten moet worden. Mensen baby's vertrouw ik ineens ook niet meer. 

De hele nacht was ik bezig met het schoonmaken van mijn studio in Amsterdam. Slapen was toch niet mogelijk. Mijn huis was schoon en leeg voor de huisbewaarders.  Ik had de meeste meubels laten staan maar wel helemaal gestript van persoonlijke items. Wat een gek gezicht, de kasten zonder inhoud, als een vers geschoren bos krullen. Al mijn spullen waren verhuisd naar mijn ouders of zaten nu op mijn rug. Een hele onderneming trouwens, verhuizen en reizen tegelijk. Gelukkig kon ik vertrekken met het gevoel dat alles was afgerond. Wonderbaarlijk dat ik niets ben vergeten... denk ik.   

Afscheid nemen van mijn twee kattenbaby's was het zwaarst. Ik heb er expres niet teveel bij stilgestaan en ik vluchtte de deur uit. Ik heb tenminste van de meeste mensen wel goed afscheid kunnen nemen. Suus stopte maar niet met zwaaien en rende zelfs nog achter de bus aan.

Het deed me denken aan het begin van een film, waarbij je eerst kort kennismaakt met het normale leven van de hoofdpersoon voordat het echte verhaal begint. Blijkbaar ben ik de hoofdrolspeler van deze reality TV, en het is zeker LIVE. Met haarscherp beeldmateriaal en surround sound, alsof je er midden in staat. O god, wat voor genre zal het zijn? Als het maar geen trieste film is, of nog erger, horror. Ik wilde dat ik even kon spieken naar de beschrijving en kijkwijzersymbolen van mijn avontuur. Een waarschuwing voor grof taalgebruik moet er sowieso bij, want ik ga me niet netter voordoen dan ik ben, mijn excuses alvast. Toegestaan voor alle leeftijden? Nee, ik wil ook over seks kunnen praten. Een symbool met een spin voor angst of met een vuist voor geweld? Nou die spin is er al een beetje ingekropen en zal vast opnieuw voorbij komen, maar geweld verwacht ik niet. 

Mijn ouders en zus waren zo lief om mijn laatste momenten op Nederlandse bodem nog mee te maken. Toen me zus vroeg hoe ik me voelde, antwoordde ik: 'Alsof ik een achtbaan in ga stappen die ik eigenlijk toch wat te eng vind.'  betere beschrijving dan dat kan ik niet geven, angst en verheuging tegelijkertijd, het nemen van een risico, wetend dat het zal leiden tot geluk.

In de laatste dagen had mijn stemming ook gewisseld van:

'Ja! ik heb er zoveel zin in, ik ga gewoon echt naar de landen waar ik zo graag heen wil en de mooiste dingen zien die ik de rest van mijn leven zal herinneren, mijn enige probleem wordt dat ik niet meer naar huis wil!'

tot het tegenovergestelde:

'Nee he, ik ga écht een half jaar weg, en kan ik niet meer af zeggen, maar wil ik dit eigenlijk wel? kan ik dit wel? alles kan mis gaan. Wat heb ik nu weer in mijn hoofd gehaald!?'.

Maar nu lach ik om de tweede gedachten, en realiseer ik mij dat het normaal is om terug te stribbelen bij zo'n grote verandering waarbij alles zo onbekend is, maar dingen worden bekend als je er bent, en dan vertrekken die onzekerheden en blijft alleen het plezier achter.   

Het knuffelen, weglopen en uitzwaaien van mijn gezin op Schiphol, terwijl mijn moeder haar best deed niet te hard te huilen, was ook een gekke ervaring. Alleen een vliegtuig nemen voelt alsof er iets niet klopt, de naam 'Lonely Planet' van mijn reisgids werd ineens een gevoelige titel, alleen op de wereld voelde ik me wel.

De vlucht begon al beter dan verwacht, 'Geruda Indonesia' is echt een aanrader als je naar/ in Indonesië vliegt. Zelfs KLM kan er niet mee toppen, beleefde prachtige Indonesische vrouwen, gratis lekker voedsel en zelfs drank, een heerlijke deken, oogmasker, oordoppen, kussen, de beste films, muziek en documentaires om je te vermaken tijdens de reis. Ook al had ik vooral de eerste 8 uur in een ongemakkelijke zittende houding geslapen, de 8 uur vliegen daarna waren zeker wel fijn met een soort super netflix.

De vliegreis vanaf Jakarta werd steeds mooier naarmate we dichter bij Bali kwamen. Vulkanen stonden als wolkenkrabbers in het landschap, en gigantische golven aan een onbewoonde kust van Bali bevatte alle kleuren van de regenboog. 

Verward en vermoeid, maar enthousiast kwam ik aan op Bali. Na mijn backpack gelukkig te hebben opgepikt van de lopende band, regelde ik een taxi in het vliegveld bij een hokje. De vrouw die het regelde begeleidde me het vliegveld uit, en tot mijn grote verbazing bleek ik al buiten het vliegveld te zijn! De benauwde, enorm warme, muffe huiskamer lucht bleek de buitenlucht al te zijn! Ja, dat was pas het begin van de echte gekte.