Day 25: When the Music Matches, Broke & Begging, Moslim Madness, and Leaving Lombok.

28 augustus 2016 - Padangbai, Indonesië

Ik werd wakker van mensen die s’nachts de kamer verlieten op weg naar de Rinjani. Ik was zó blij dat ik dat niet hoefde te doen! Vele tips had ik de mensen nog gegeven de vorige dag. Zoals dat je een sjaaltje mee moest tegen het opstuivende zand, en zeker twee of meer vesten, en checken of ze wel matrassen voor in de tent meenemen. Maar zelfs dan, god, je moet alsnog die hele rot berg beklimmen.

Ik draaide me heerlijk nog een paar keer om.  Maar ik slaap een stuk minder diep in een kamer waar mensen me kunnen zien slapen en waar mensen naar binnen en buiten gaan. Dat is de grootste reden dat ik in hostel slapen niet zo fijn vindt. Ik heb mijn rust hard nodig tijdens het reizen! Ik heb veel te verwerken in mijn dromen s’nachts, alle indrukken moeten mooi een eigen plekje krijgen in mijn brein, zonder voldoende slaap raak ik verward en vermoeid, voor mij is acht uur onverstoorde slaap essentieel om het meest vrolijk en efficiënt te reizen. Natuurlijk, vind ik een hostel leuker, ik krijg gauw een handjevol vrienden, zit tot laat te drinken en te praten over alle avonturen die ik heb meegemaakt en te luisteren naar die van anderen. Maar zo moet ik dus soms keuzes maken, gezelligheid & vermoeidheid VS op mezelf & energiek. Het best zijn hotels waar ik mijn eigen slaapkamer heb, maar wel veel contact met de andere gasten heb, zoals in een gezellig guesthouse, maar die zijn niet altijd even makkelijk te vinden.

Ujie was geen meter verplaatst van de plek waar ik hem voor het laatst had gezien, hij lag te slapen op de bamboe bank. Het kaarsje was opgebrand, en er lag een volle asbak naast hem met goedkope Sampoerna sigaretten en lege Bintangs. Die zal wel een kater hebben, ik gelukkig maar een beetje. Ik vroeg de jonge lieve kok om een omelet en koffie, en zat aan een tafeltje te smikkelen. Ik keek naar Ujie, die nog stevig doorsliep, ondanks dat het hostel al tot leven was gekomen.

De stress begon toen ik wist dat ik nog steeds geen geld had, en nu opnieuw een hostel moest betalen, voor een overnachting, en ook voor bier en voedsel. Ik had een heelrijke garnalen cocktail besteld, maar na de eerste hap romige sla met roze waterdiertjes, herinnerde ik me dat ik geen cent in mijn portemonnee had, dus dat was niet zo slim. Opnieuw zat ik te zweten achter mijn laptop, en probeerde ik via organisaties zoals The Western Union cash te regelen met Lisa’s creditcard. De wifi deed het niet in het hostel, wat ook niet hielp voor mijn zenuwen. Maar na even rond vragen, bleek het hostel aan overkant wel internet te hebben.

P8280001

 Ik moest vandaag terug naar Bali, want mijn vliegtuig ging morgen ochtend vroeg al van Denpasar! Ik had de vorige dag de boot organisatie gebeld, en ze konden me nog net een plekje geven op de laatste boot van vandaag terug naar Bali. Allemaal maar net op het nippertje…        

Alleen, ik moest nog wel naar de haven van Teluk Nare zien te komen, en dit hostel betalen, en vervoer naar een hostel op Bali voor mijn laatste nacht, die ik ook nog moest betalen, en vervoer naar het vliegveld. Maar hoe was dat mogelijk zonder geld?! Alle opties om geld te krijgen lukten niet. Dit hostel was niet bekend bij een boekingsite, dus ik kon geen geld overmaken via internet. Ik zat een kop koffie te drinken op het terrasje van het hostel aan de overkant, en al mijn hoop zakte in mijn slippers. Nee hè, niet weer, wat nu?

Gelukkig waren de jongens die ik ontmoet had bij Abel Travel erg vriendelijk. Er was een nieuwe jongen bijgekomen die overduidelijk een oogje op me had. Hij wou van alles van me weten en vroeg of ik al vriendje had, en zo nee, of ik belangstelling in hem had. Hij was vrij kinderachtig, maar wel aardig en grappig. Een kleine Indonesische jongen met een groot hoofd. Hij sprak een paar woorden Nederlands, want zijn moeder was Nederlands en hij had een tijdje in ons land gewoond. We hadden lol toen we over de baas van Abel Travel roddelden in het Nederlands zodat hij het niet kon verstaan, dus over de man die mij de Rinjani Trek had aangesmeerd. De leugenaar die verborg hoe zwaar de beklimming zo zijn.

“Ja hij is echt een lul hoor,” zei ik.

“Klootzak,” zei de half Nederlandse Lombokker.

En ik moest gelukkig weer lachen, maar vanbinnen stond ik nog op het punt om te janken. Dat rot geld, echt, wat een narigheid.

Opnieuw sprak ik ING, en mijn zus, en mijn ouders hadden eindelijk ook gereageerd. Zij hadden geld op mijn creditcard gestort, alleen zou het twee dagen duren voordat het erop stond… tik tak, tik tak, boot gaat zo weg, je moet nog betalen, weer in dezelfde rot situatie. Dit keer geen geweren, maar een deadline van een boot die ik moest halen, anders was het doei vliegtuig en had ik een nieuwe boot en vliegtuig ticket moeten kopen, en met welk geld?! Smekend ging ik naar Ujie toen hij wakker was geworden, ik legde hem uit wat er gebeurd was, en dat ik geen idee had hoe ik nu het geld kon betalen. Ik had het wel, maar ik kon er niet bij. Ik werd er knetter gek van.  

De stress die ik voelde was erg te vergelijken met wat ik soms ervaar voor een tentamen. Kort ademig, trillen, misselijk, geen honger, bleek gezicht en licht in mijn hoofd. Zo zie je maar hoeveel je mentale gezondheid invloed heeft op je fysieke gezondheid. Toen ineens Avenged Sevenfold, mijn favoriete Hard Rock band door de speakers knalde van het hostel, kon ik mijn oren bijna niet geloven. In de kamer stond de jongen die mijn koffie had gebracht te dansen, opgewekt liep ik naar hem toe.

“You listen to Avenged Sevenfold?! This is my favorite band,” zei ik blij.

Hij keek alsof ik een grapje maakte, maar toen ik met alles begon mee te zingen snapte hij dat ik het meende. Hij haalde zijn mobiel van shuffle af, en zette alleen mijn geliefde band aan. Waarom ik dit zo bijzonder vond? Niet veel mensen houden van deze soort muziek, je kan voor de nieuwsgierigheid ‘So far away Avenged Sevenfold’ in typen op Youtube, dit is een iets rustiger nummer die bij meer mensen in de smaak valt. Maar alsnog, is het muziek die slechts een kleine groep mensen leuk vind. Je moet je voorstellen, dat je aan de andere kant van de wereld bent, in een paniek situatie, en plots je fijnste muziek aan gaat. De kans is zo klein, maar zo zie je maar weer.

Meer vrienden kwamen kijken nu ik druk aan het zingen was. Een andere werknemer van het hostel, die ik ook kende, was aan het schoonmaken, toen hij ineens de bezem omtoverde tot een gitaar/microfoon. Dansend draaide hij met de gitaar over de wit stenen vloer, daarna haalde hij de steel naar zijn mond en schreeuwde mee met mijn metal band. Ik kwam erbij en ging hem (na hem kort gefilmd te hebben) na doen. Samen gingen we los met de gitaarsolo’s, ik met een luchtgitaar. Compleet nuchter, maar zo gestoord als dronkenlappen, gingen we uit ons dak. Een betere uitlaatklep voor mijn opgepropte stress gevoelens had ik niet kunnen bedenken.

Toen kwam Ujie aan lopen en zei: “You may pay the hostel later, and here is some money for your way home,” hij gaf me zo’n vijftig euro (in Rupiah). Ik sprong hem in de armen en kneep hem zo wat fijn.

“Terima Kasih Ujie, Terima Kasih,” fluisterde ik in zijn oor, daarna keek ik hem aan met liefdevolle ogen die uitstraalden dat ik hem zielsveel dankbaar was. Ujie vertrouwde mij met geld dat hij zelf amper kon missen, hij heeft zijn baas overgehaald dat ik te vertrouwen was en daarom mocht ik later de rekening betalen door geld op een bankrekening over te schrijven via internet. Uiteraard heb ik alles terug betaald in Hong Kong, toen ik weer een mobiel had en een pas. Opnieuw zie je hoe essentieel vrienden zijn als je alleen reist en dingen misgaan. Ujie vond ik al de liefste jongen die ik ontmoet had op reis, maar toen hij me ook nog redde uit deze ondraaglijke situatie, wist ik dat ik terug zou gaan naar Lombok, al was het alleen om deze vriend te zien.

“By the way, Ujie, I like your face too,” zei ik als laatst tegen hem.

Maar ik heb hem sindsdien nog vaak gesproken via Facebook, en ik weet zeker dat ik hem weer ga zien. Sommige weder ontmoetingen wil ik niet overlaten aan toeval, sommige wil ik zeker maken. 

Ik ging nog gauw wat eten in een restaurantje aan de drukste weg van Senggigi. Blij dat ik geld had om wat te halen, ik wou niet hongerig terug naar Bali reizen. Ik zat bij een tafeltje aan het raam, niet dat er glas in zat, maar het was dus een opening naar de straat. Ik bestelde wat seafood noodles en knabbelde aan een groot rechthoekig stuk garnalen kroepoek, toen er een verkoper voor me kwam staan. Hij probeerde me armbanden te verkopen, terwijl mijn polsen en enkels al vol zaten. Chagrijnig vroeg ik hem weg te gaan, ik wou genieten van mijn laatste maaltje op Lombok, is het zoveel gevraagd om niet lastig gevallen te worden? Toen hij eindelijk weg ging, kwam er nog een Indonesische man voor me op de stoep staan. Bijna wou ik hem vragen weg te gaan, totdat ik zag dat hij niks verkocht. Intens blij keek de man mij aan, en ik, met een noedel sliert uit mijn mond, keek verbaasd naar de man. Wat moest hij van me? Ik snapte er niks van, totdat ik hem ineens herkende! Het was de man van Hippie Homestay, de man met de Papaya pijp, niet Ilham de eigenaar, maar zijn vriend, die zo meesterlijk gitaar kon spelen op het dak in Mataram. Ik vloog van mijn stoel en gaf de oude, beetje mollige man een stevige handdruk. Niet een normaal handje, maar ik pakte zijn hand, draaide er een soort vuist van en bewoog omhoog, waarna ik zijn hand krachtig schudde. Moeilijk uit te leggen… wat je gangsters ziet doen. Dat is persoonlijker dan een handshake maar niet zo intiem als een knuffel. Dat vond ik wel gepast voor deze oudere man, ik weet ook niet in hoe verre knuffelen hier normaal is.   

“It is you!”riep ik blij, “What are you doing in Senggigi?”

“On holiday,” zei hij enthousiast. Er stond een man op hem te wachten met een scooter, blijkbaar was de gitarist ervan af gesprongen toen hij me zag zitten. Ilham was er niet, maar hij zou hem de groetjes doen. Hij vroeg of ik gauw weer langs kwam, maar triest vertelde ik hem dat mijn laatste dag op Lombok ten einde liep. We namen afscheid en toen sprong hij achterop de scooter van zijn vriend. Toen hij weg racete, riep ik: “Papaya juice!” Lachend stak hij zijn vuist in de lucht en schreeuwde: “Papaya juice!” en daar verdween nog een vriend uit het zicht, ja het was tijd. Ik moet richting de boot.

Ik regelde een taxi, dezelfde man die mij van de haven in Lombok (Teluk Nare) had opgehaald en gebracht naar het Abel Travel hostel. Het is een interessante gozer, hij heeft kort zwart haar, veel littekens op zijn gezicht, een lelijk sikje die er echt af moet en hij heeft een boeven kop. Hij zat voorin de auto, ik achterin met mijn tas. Hij is een flinke prater, zijn accent maakt het wat lastig te verstaan soms, maar zijn woordkennis is groter dan basis Engels.

In de auto gaf hij mij een groot wit bord met daarop armbandjes. Ik mocht er gratis eentje uitkiezen, welke ik ook wou, ze waren gemaakt door kindjes uit zijn dorp. Ik koos een zwarte uit met twee schelpjes die nu (in Thailand) nog steeds om mijn pols zit. Ik bedankte hem vriendelijk, en vroeg me af waarom hij het gratis gaf, wou hij zo graag van ze af?

“You got melon eyes,” zei hij, of lemon, zijn accent maakte het verschil moeilijk te verstaan. Groene ogen zijn inderdaad speciaal in Azie, net als blauw, alles behalve bruin laat mensen je twee keer aan kijken. Mijn zelfverzekerdheid steeg omhoog, ik ben nu goldy locks genoemd, sexy lips en lemon eyes, ik vind het een mooie verzameling.

De vorige keer dat hij mij hielp om van A naar B te komen, praatte hij over de geschiedenis tussen Lombok en Nederlanders. Dit keer had ons gesprek een meer filosofisch tintje. Ik was nog warm gedraaid van mijn gesprek laat in de avond met Ujie en ik had nog zo veel vragen over hun geloof.

Ik weet zijn naam niet meer, maar ik zal hem vanaf nu boef noemen en sikje, want dat zijn erg toepasselijke namen. Hij geloofd ook in de hemel en de hel, en that everything happens for a reason. Alles is ook gemaakt door een god, en die god heeft alles speciaal op een manier gemaakt voor een rede.

Hij had erg opmerkelijke ideeën over sommige dingen, zoals hoe huidskleur is ontstaan.

“People are made different so that they talk to each other. For example, you are white and I am black. Because you are white I know you are not from here, and that’s why we meet each other. People have different skin colors, so that they see that they are strangers and can get to know one another,” zei hij.

Ik was verbaasd over zijn manier van denken, maar hij denkt dus echt dat god mensen verschillende kleuren heeft gegeven zodat we socialer worden, ik denk dat het juist het omgekeerde doet. Discriminatie… maar dat zei ik niet, ik zei:

“That is a beautiful way to look at it. I think in a more scientific way. People living around the equator have to life in stronger sunlight, so their skin got more pigment, more cells that protect the skin against the damaging radiation of the sun. And pigment appears black. On the other hand, people who evolved farther away from the intense sun regions, got less pigment, and appear white,” zei ik.

Maar nee hij vond zijn idee logischer. Want hij had nog een voorbeeld. Hij zei:

“People have been given different skin colors so they meet each other. Just like men have been made stronger so that they can control their women,”

Pardon, hoor ik dat goed? Ik dacht juist dat de man sterker is gebouwd om de vrouw te beschermen en haar kinderen. Maar deze man lijkt alles wat ik denk om te draaien, hij lijkt niet alleen op het tegenovergestelde van hoe ik eruit zie, hij denkt zelfs tegenovergesteld na.      

“Don’t you think men are stronger to protect women?” vroeg ik, hij schudde zijn hoofd.

“No she is safe in the house. But when my wife doesn’t want to listen, I force here to listen,” zei hij dood normaal.

We waren inmiddels in de haven, het stormde en we zaten samen op een bankje te praten. Lief wachtte hij met mij op de boot, maar zo lief was hij dus niet.

“You have a wife? And you hit her?” vroeg ik verafschuwd.

“We fight a lot yes, she tries to win sometimes, but she is to weak. That’s what I mean, she is weak so that she has to listen to me. Otherwise she will leave the house.”

“You have her locked in your house?” vroeg ik vol ongeloof.

“No! Not locked. The door is open. And she can leave the house, but only if I allow it,” zei de boef.

“So when she wants to go to the market, she has to ask you for permission?”vroeg ik.

“Yes, always when she wants to leave the house. But she also makes rules for me! I am not allowed to go to the bar without her permission,” zei de moslim, maar ik vond het een oneerlijke relatie, want zij zou niet eens kunnen checken hoe vaak hij naar de bar gaat als ze het huis niet uit kan, en ze moet overal toestemming voor vragen!

“I got four kids, and she takes care of them and cooks and cleans, I wish I could stay at the house full time, but I need to work for money for them,” zei hij, maar ik durf te wedden dat zijn vrouw juist in zijn schoenen zou willen staan.

De wind was sterk, een zeil dat was vastgebonden boven de wachtplek wapperde krachtig. Er was een winkeltje waar ik een ijskoffie haalde, maar toen ging ik weer bij sikje zitten. Ik keek hem van top tot teen aan, terwijl ik zoog aan het rietje. Gek hoe mensen anders kunnen zijn dan je op het eerste moment denkt. Nu vraag ik me af of die littekens op zijn gezicht van zijn vrouw zijn, die met haar scherpe nagels vecht voor haar vrijheid. 

“So…” begon ik weer, “Women do not have the same rights as men on Lombok?”

“No, no,” zei hij.

“Are there more examples? Things that are different between males and females?” vroeg ik.

Hij dacht even na, en moest toen lachen, hij had een gouden tand in zijn gemene boeven grijns.

“A man can take more wives, but a woman can only have on husband,” zei hij.

Weer stond ik versteld, ik dacht niet dat er nog landen waren waar dit mogelijk was! Ik zei:

“That is horrible! If I imagine that I’m married to a guy, and that he marries another woman, I would be so mad, I would leave him right away!”

“Here it is normal to have more wives, but yes, old wives do not like new wives,” zei hij, nog harder lachend, hij hield iets verborgen, maar ik moest het nog uit hem zien te vissen.

“Wait, so you say that the old wife is not able to leave, because the husband hits her… so she is  forced to live with that man and its new wife… so she will be very jealous of the new wife if she is in love with the man, and has to do something with that anger… does she kill the new wife?”

“Yes!”schreeuwde hij brullend van het lachen, “That is common too!”

Elke keer als ik denk dat de ergste dingen gehoord heb, komt er toch weer wat bij. Deze vrouwen zitten in zulke nare situaties dat ze worden gedreven tot zo iets afschuwelijks als moord. En deze man vind het grappig! Als vrouwen elkaar regelmatig vermoorden, is toch echt wel duidelijk dat er iets mis is met de regels van de samenleving, maar de mannen zien het niet te erkennen, zij vallen niet het slachtoffer.

“I would kill the man if I was forced to stay, it is him who chooses to get a new partner, it’s not the fault of the new wife,” zei ik, met mijn hoofd schuddend.

“Not strong enough to kill husband,” zei de boef.

“O, but here you are wrong, I am very strong, I would kill you easily,” zei ik plagend met een knipoog. Hij gaf me een vriendelijk duwtje, en moest lachen.

Mijn boot verscheen in de haven, en hij hielp me om mijn backpack op mijn rug te krijgen.

“Can I get your facebook?” vroeg hij gehaast.

Ik zette mijn naam in zijn telefoon en stapte toen de boot op. Sindsdien hebben we twee gesprekken via Facebook gehad. Hij wilt dat ik op Lombok kom wonen, en hij zal mij ophalen van de haven weer, maar de gratis. Ik zei dat ik hem daar aan zal houden, maar dan voor mijn volgende vakantie in Indonesië, omdat ik niet snel een huis op Lombok zal kopen.  

De golven waren gigantisch, en het regende terwijl ik uit het raam keek van de fastboot. Een sterk gevoel van verdriet nam me over, toen ik Lombok kleiner zag worden. Ik wou helemaal niet weg, ik hou van deze plek, ik wil niet. Ik had het gevoel dat ik al afscheid moest nemen van de tropische vegetatie en warmte, maar in Hong Kong zou dat ook zijn. Nee, ik moest afscheid nemen van Lombok, van Ujie, van de magische kustwegen en stranden. Morgen moest ik afscheid nemen van Indonesië, met traanogen keek ik door het natte raam, ik wil niet.

P8280004

P8280005

P8280006

Ik begon maar met mijn reisverhalen om te focussen op iets anders. 

P8280003

P8280007

Aan het eind van de middag kwam ik aan in Pedang Bai, het dorpje met de mooie stranden die ik al goed kende. Maar er was geen tijd om weer bij de lieve familie te verblijven, met de bezorgde vader, ik moest mijn vlucht morgen ochtend nemen van de andere kant van het eiland!

Ik stapte direct op een taxi chaffeur af, hij wou mij brengen naar Denpasar, maar er gingen nog twee jongens mee, die daar ook heen moesten. De jongens waren Australisch, vrij knappe surfer dudes. We hadden nog even tijd om in Pedang Bay te eten, maar dan wel in hetzelfde restaurant die de jongens uitkozen, zodat de taxi man ons terug kon vinden. Het was een restaurant voor duikers, overal lag duik uitrusting, en de prijs voor het voedsel was super duur. Teleurgesteld keek ik naar de grote bedragen, ik heb amper geld jongens, ik kan hier niet eten. De tijd tikte door, dus ik bestelde het goedkoopste op de kaart, een mini tortilla rol met avocado en tomaat, en ging toen gauw weer weg. Ik zat op de stoep te wachten, met de broer van de taxi chauffeur, die ons blijkbaar ging rijden. Hij sprak geen woord Engels, dus zijn broer (de eerste taxi chauffeur) had op deze manier werk voor hem geregeld. Maar ik had nog niet eens uitgelegd waar ik heen moest! Ach ja, het zal wel goed gaan…

Toen de mannen eindelijk uitgegeten waren, gingen we op weg richting Denpasar. Het was al donker, en ik zat lekker voorin naast de Balinese man, te genieten van de comfortabele stoel en de show van lichtjes. De jongens zaten naast elkaar op een stoel gepropt achterin, want hun surfborden moesten ook nog in de bak. Continue vroegen ze of ze er al bijna waren, en de taxi chauffeur antwoordde met een lach. Na een uur kwamen we aan bij het vliegveld van Denpasar, waar mijn hotel naast was, maar nee we reden door. Hij wou blijkbaar eerst de jongens met de borden afzetten, maar ik vond het wat vreemd dat ik langer in de Taxi moest zitten terwijl mijn hotel dichterbij was!

De jongens sliepen in een hotel in Kuta, nee niet Kuta Lombok, Kuta Bali. Ik had deze plek nog niet eens gezien, ik heb vreselijke verhalen gehoord, dus ik ben met een grote boog langs deze plek gegaan toen ik door Bali reisde. Maar nu werd ik geforceerd om het te zien, en ik moet zeggen, ik was ge-shock-eerd. Er waren kleding winkels alsof ik in Amsterdam was, en barretjes en restaurants met neonlichten. Het was 100% westers, en er was geen schrijntje, maar dan ook echt niets, van de Balineze cultuur over. De feestende jongeren hebben dit deel van Bali verpest, met afkeer keek ik naar de cultuur die van mij is, de lichten, de reclame, ik walgde weer is van mijn eigen soort. Nu snapte ik waarom mensen mij afraadde om naar Bali te gaan, dat ze zeiden dat het te toeristisch was, want ja, als je op deze plek verblijft, dan is Bali echt een rot plek. Wat zonde!

“Where have you been on Bali then?” vroeg één van de surfers, toen ik stom verbaasd reageerde toen ik Kuta Bali zag.

“Below Denpasar, in Central Bali, North Bali, and East Bali, everywhere but here… This is not Bali!” zei ik.

“Yeah it is a bit crowded,” zei hij, maar dat is het ook in Mataram, en alsnog lijkt het lang niet op deze plek. Ik ben bang dat Kuta Lombok in de komende jaren ook zo zal worden als Kuta Bali, ik ben net op tijd gegaan… feestende jongeren verpesten de regio voor alle andere mensen, en de ontwikkeling gaat ongeremd. Overal lag afval, en de straten waren te smal door alle winkels en kroegen die zich op deze plek hebben opgepropt. Geen zuurstof was meer te bekennen in deze omgeving, een enorme druk duwde op mijn lichaam, gauw zet die jongens af, ik wil weg hier!

Gelukkig vond hij hun hotel snel, ook al was het nog wel even lastig om met de auto door de nauwe straten te rijden met zwervende dronken mensen. Toen gingen we richting mijn hotel, het heette “Chillin Homestay” en was pal naast de airport, zodat ik kon lopen naar het vliegveld de volgende morgen, en geen extra taxi hoefde te huren! Dat scheelde weer wat geld.

De taxi chauffeur kon het niet vinden, maar dan ook echt niet. Ik had een nummer van het hotel, maar ze namen niet op toen hij voor me belde. Het werd inmiddels al laat, en hij stopte bijna elke vijf minuten om de weg te vragen, en was dan tien minuten weg. Steeds kwam hij dan terug om mijn reisboekje te pakken met adres, en was dan weer tien minuten weg. Elke keer! En steeds vergat hij mijn reisboekje weer! Zuchtend zat ik achterin de taxi, te bedenken hoe ik dit kon oplossen. Toen bedacht ik me; als ik wifi heb, kan ik via google maps de route plannen. Ik probeerde aan de taxi man duidelijk te maken dat ik naar een plek met wifi wou, maar hij snapte het niet. We reden weer, ik riep: “Stop!” bij een wifi bord, maar hij reed gewoon door. En stopte weer ergens om de weg te vragen en belde weer, en weer, en weer, ik werd knetter gek.

Hij zei dat hij zeker wist waar het was, en reed mij naar een hotel, maar het was de verkeerde. En hij reed me weer naar het verkeerde hotel. Ik had al mijn vertrouwen in hem verloren, en stapte niet eens meer uit als hij dacht dat hij het gevonden had. Zelfs de laatste keer, toen stond er een vrouw op een donkere zijweg te wachten, en toen hij zei dat het de vrouw van het hotel was, bleef ik eigenwijs zitten. Maar toen zag ik het vliegveld ernaast, en de vrouw zei: “Maria?” en toen stoof ik uit de auto. Het was het juiste hotel! Eindelijk!

Ik had de taxichauffeur in het begin wat fooi gegeven, voor de rit al toen we geld gaven, maar ik eiste het terug, moe en chagrijnig dat ik was. Met zielige ogen schudde hij zijn hoofd, en hij wou het echt niet terug geven. Maar ik nam geen nee aan als antwoord, dus hij gaf me de fooi terug. Het was het laatste geld wat ik had, en ik moest nog ontbijt en wat eten en drinken in het vliegtuig! Dus dat speelde ook een grote rol, maar ook dat hij mij 3 uur in rondjes had gereden, en een belabberde service had gegeven. Nu kon ik nog maar een paar uur slapen, en dan zou mijn vliegtuig al gaan!

Ik bedankte de vrouw voor het wachten op de stoep zo laat in de avond. Ze was bezorgd geweest dat ik het niet kon vinden, en het bleek dat hun telefoonnummer verandert was, maar niet geupdate op de boekingsite. Dus zo is alles de mist in gelopen! Ik kreeg een mooi kamertje, ik heb er niet eens meer foto’s van gemaakt, want ik viel dood moe op bed neer.

Ik had moeite met slapen, de zielige ogen van de taxi chauffeur achtervolgde me, ik had het gewoon moeten geven. Die arme jongen heeft de hele avond rond gereden om mij naar de bestemming te brengen, het ging dan wel mis, maar hij had die fooi wel verdiend voor de moeite en benzine… ach, te laat om het terug te draaien, niet altijd alles kan goed gaan.

Morgen naar Hong Kong, de plek waar ik vier maanden ga wonen. Geen idee wat ik moet verwachten… en toen viel ik in slaap, mijn laatste nacht op Bali.     

Foto’s

1 Reactie

  1. Tineke Kriek:
    21 januari 2017
    Ach ach, wat een spanning en avontuur weer.... De lezer wordt er zelfs moe van!